Hij is onvermijdelijk

proloog

{ Natalia }

De klas is muisstil en iedereen wacht geduldig af tot zijn of haar cijfer word opgenoemd. Soms hoor je eventjes gelach als er iemand een laag cijfer heeft. Wat valt daar aan te lachen?

"Jessica Summers een acht" Ik kijk met een glimlach naar mijn beste vriendin. Ze draait zich om en lacht terug. Ik had haar geholpen met deze opdracht. Tekenen is altijd al een van mijn specialiteiten geweest en ik houd ervan om mensen ermee te helpen. Vooral Jessica. Nog steeds ben ik super blij dat Jessica en ik de meeste lessen met elkaar in de klas zitten. We zitten nu beide net in de brugklas en tot nu toe heb ik alleen maar voldoendes gehaald. Jessica had twee weken geleden nog een vijf gehaald en ze was zo bang om het aan haar ouders te vertellen. Gelukkig zijn haar ouders niet zo streng en zeiden dat het niet erg was om een keer een onvoldoende te halen als je maar je best blijft doen.

"En tot slot Natalia Safray ,die het beste cijfer van de klas heeft gehaald, met een 10!" zegt mevrouw Manders trots. Een paar leerlingen draaien zich om naar mij. Ik bloos en glimlach. Jessica steekt haar duim op. Ik kijk naar Luke die voor Jessica zit. Gaf hij me nou net een knipoog? Ik moet weer blozen en richt mijn aandacht snel bij de docent.

"Wauw je ouders zullen vast heel trots zijn." zegt Jessica terwijl we lopen richting mijn huis. Ik haal mijn schouders op. "Ik hoop het. Ik hoop alleen niet dat ze weer ruzie aan het maken zijn." Zeg ik zachtjes. "Heb je er veel last van?" vraagt ze langzaam. "Van als dat geruzie?Ja heel erg. Het lijkt alsof ze de laatste paar dagen niets anders doen dan tegen elkaar schreeuwen" Antwoord ik en zucht. Ik ben blij dat ik met Jessica kan praten hierover. Ze is mijn beste vriendin al sinds we drie jaar oud waren.

"Hey, het komt allemaal goed." zegt ze dan en geeft me een knuffel. "Beloofd?" vraag ik zachtjes. Ze knikt. "Beloofd" antwoord ze en laat me weer los.

Aangekomen bij mijn huis graai ik in mijn roze rugzak naar mijn sleutels." Hoe kan je nou je sleutels kwijt zijn Natalia. Ik had je toch zo'n schattige sleutelhangertje gegeven in een vorm van een hartje? dat ding is best wel groot en opvallend zodat je hem nooit kwijt raakt!" Ik lach.

"Ik heb hem!" zeg ik iets te hard en steek de sleutel in het sleutelgat. Meteen nadat de deur open gaat hoor ik al gepraat. Niet zomaar gepraat maar geruzie. Ik kijk om naar Jessica die het ook hoort. "Misschien is het beter als je gaat " zucht ik. Ze twijfelt eventjes maar knikt snel. "Ik zie je morgen weer." zegt ze nog voordat ze vertrekt. Ik adem diep in en stap naar binnen. Mijn jas hang ik netjes op en mijn schoenen leg ik onder de kapstok.

"Maar het was jouw taak! Je geeft mij de schuld van iets wat jij moest doen!" roept mijn vader naar mijn moeder. " We zitten nu wel diep in de schulden! begrijp je dat niet?!" vervolgt hij.

"Dan moet jij niet zo veel drinken! Je geeft een slecht voorbeeld aan onze Natalia!" Schreeuwt mijn moeder boos. Van woede slaat mijn vader tegen de vaas die op het tafeltje stond. De vaas die ik ooit voor me moeder had gekocht. De vaas breekt is grote,scherpe stukken hard op de grond en van schrik gil ik en spring achteruit. Beide mijn ouders draaien zich om naar me en realiseren zich nu pas dat ik er sta. Ik knipper met me ogen om me tranen binnen te houden.

"Zie je wat je doet! Je maakt onze dochter bang!" Schreeuwt mijn moeder boos. "Natalia ga naar je kamer." zegt mijn vader zonder me aan te kijken. Ik twijfel geen moment en ren meteen de trap op naar mijn kamer. Mijn rugzak smijt ik naar de hoek van mijn kamer. Mijn blonde lange haar bind ik vast en val neer op mijn bed. Mijn kussens worden steeds natter door mijn tranen. Zo gaat het altijd. Elke dag. Waarom kan ik geen ouders hebben die van elkaar houden? Waarom voel ik me zo alleen? Gaat dit ooit goed komen? Beneden hoor ik nog iets breken. Ik zucht en draai me om naar mijn zij en sluit mijn ogen. Huilend val ik uiteindelijk in slaap.

~~~

Dus...dit was alleen maar een proloog! Geen echte hoofdstuk dus. De eerste hoofdstuk komt einde januari.Dat beloof ik! De eerste hoofdstuk is trouwens wel drie jaar later na alles wat je net heb gelezen in de proloog. Vanaf dan schrijf ik gewoon in het heden.

Love,

Moonlight