Ben 11 yaşındaydım. Babam kanser hastasıydı ve o sabah babamı hastaneye yatıracaktık.Ben babama kocaman öpücükler kondurup odama geçtim ve müzik dinleyerek uyudum. Annem benin saat 04.50 gibi hızlıca uyandırdı tabi ben hiç bir şey anlamıyorum. Annem bana en sevmediğim siyah takımımı giydirdi ve beni odadan dışarı çıkmam için göz işareti yaptı.Halen daha ne olduğunu anlamamıştım.Odadan çıktığımda yiğenimin kuran okuduğunu gördüm halen daha saf gibi anlamamıştım.Ondan sonra kapıda babama masum masum bakan abi mi gördüm kafamı biraz daha sağa çevirdiğimde babamın dana seni seviyorum dercesine bakışını gördüm. O bakış her şeye bedeldi.O bakışı bir daha görmek için neler yapmazdım ki . Sonra babam beni o güzel o yeşil gözleriyle beni yanına çağırdı. Aileyi sana bırakıyorum en küçükleri sensin ama en akıllı ve sahip çıkabilecek te sensin dedi ve tebessüm etti .Artık her şeyi anlamıştım ama sanki biraz geç olmuştu ve babam en son hepimize bakıp hayata gözlerini yumdu. Babamı götürmeye çalışan sağlık ekiplerini iterek babamı götürmelerine izin vermedim.Sonrasından babamın ve benim üzerimize kapıyı kilitleyip babamın o beyaz çarşaflara sarılı haline sarılıp hüngür hüngür ağladım. Ondan sonra bayılmışım kendimi hastanede buldum.Tabi ben durur muyum!! Hemen kalkıp babamın yanına eve geldim ama babam orada yoktu . Meğersem o narin nazik bedenini toprağın altına koymaya gitmişler işte o gün bu gündür babam artık hayatımda somut olarak yok ama soyut olarak hep kalbimdeydi ve öyle olmaya devam edecek.İşte (28.11.2013-28.11.2016) ayda babamı kaybedeli 3 yıl alacak.
