Assepoester-The Dark Side

1

"Dag Ella. Ik ben eventjes weg voor werk. Niet vertellen aan mama hè?"

"Ja papa"

De deur viel dicht. Tijd om te gaan.
Ik zag hem lopen richting het park. Stap voor stap volgde ik hem.

Ik schuilde me achter een boom. Hij zat te wachten. Ik wist op wie.

Even later kwam er een vrouw op hem af lopen. Ze had een erg bleke huid, ze was kennelijk erg rijk. Ze had roetzwarte haren die aan het vergrijzen waren en talloze rimpels, allemaal gladgetrokken. Ze droeg een rode baljurk met een strak corset.

"Eindelijk ben je daar, Heather."
"O Bernard, ik heb je zo gemist." zei ze slijmerig terug.

Mijn vader hield haar gezicht vast en begon haar te zoenen. Walgelijk. Ze begonnen elkaar te vertroetelen en fluisterden woordjes naar elkaar. Dit moest gestopt worden. Voor mijn moeder.

"Zo julie hebben het wel naar je zin zie ik." zei ik terwijl ik mezelf onthulde.

Ze schrokken en keken mij verbaast aan. De vrouw keek mij kwaadaardig aan.
"Waag het niet om het door te vertellen." sist ze.
Ik trek een blik van een lach en eem huil in. "Papa u had beter moeten weten" zei ik bedroeft. "Maar u laat mij geen keus."

"Lieverd..." smeekt vader. "Ik weet dat  je dit moeilijk is. Ik beloof je ik zal je moeder geen pijn doen."

"Nee klopt." zei ik. "Dat zal ik doen."
Ik draaide me om en rende naar mijn huis.
Ik hoorde nog Heather mijn naam krijsen. Te laat Heather.

Ik spurde mijn grote witte huis in. Mijn vader was rijk en handelde veel. Hij had altijd genoeg geld voor mij en mama.
"Mam!" schreeuwde ik. Meteen kwam ze naar beneden.
"Wat is er Ella?" vroeg ze me terwijl ze mijn gezicht teder vasthield.
"Het is papa..." fluisterde ik. "Hij... Ik zag hem met Heather kussen..."

Mijn moeders ogen werden groot. Ze was in shock. Maar het was de waarheid. De waarheid was het beste.

Moeder zakte in elkaar en huilde. "Waarom... Waarom Heather? Ze wist zelf hoeveel ik van hem hield."

"Cindy?"
Vader was binnengekomen. Zonder Heather.
Mijn moeder stond op. Ze liep naar mijn vader.
"Al die tijd dacht ik dat je van me hield."

"Niet hier Cindy." mompelde vader. "Niet waar Ella bij is."

"Dat boeit me niet." zei moeder kil. Ze keek weg van vader. "Er valt eigenlijk niks te zeggen." fluisterde ze.
Ze rende weg. Naar de keuken.

"Mam waar ga je heen?" zei ik paniekerig.
Ik ging achter haar aan. Ik hoorde de lade opengetrokken worden. Een lawaai aan klinkend bestek verdoofde mijn oren. Ik zag mama met een mes, ze had het bij haar keel.

"Sorry Ella." huilde ze dramatisch. "Ik kan zo liet meer leven! Ik ben bedrogen!"
"Mam, NEE!"

Mama keek me wanhopig aan met een blik van gekheid.
Plotseling doofde het krankzinnige in haar. Ze wist waar ze mee bezig was.
"Het spijt me. Ik mag je niet in de steek laten." fluisterde moeder. Ze legde het mes neer en droogte mijn tranen.

"Ze had dood moeten gaan"
"Wat? Dat was niet de deal!"

Het was avond. Ik had goed gehandeld als 12 jarige. Het zou goed komen met mijn ouders. Papa zou Heather in de steek laten en voor mama kiezen. Toch?
Tenminste, als papa terug kwam. Hij was er met Heather van door gegaan om met haar te praten.

Ik sliep bijna totdat ik een krijs hoorde. Ik sprong op en keek uit het raam. Beneden zag ik een vrouw op de grond liggen. Ik hield mijn hand voor mijn mond en begon te huilen. Het was mama.

"Iemand zou toch dood moeten gaan."
"Maar niet zij!"
"Je stemde er zelf mee in. Maar wees gerust. Je wraak zal zoet zijn."

We stonden allemaal langs het zwarte graf. We hielden 3 minuten stilte voor de zelfmoord van mijn moeder. De seconden tikten langzaam voorbij. Elke seconde benutte ik door naar ieders gezicht te kijken. Allemaal ernstig, verdrietig of neutraal.
Ik stopte bij Heather. Ze keek...anders. Ze keek niet verdrietig. Waarom zou ze? Maar ze keek ook niet ernstig of neutraal. Leek ze nou blij te zijn? Had de tovenares dan toch gelijk? Dit had de ze niet beloofd. Ze had gelogen.

"Ik zal er voor zorgen dat je het leven krijgt dat je verdiend. Iemand moet ervoor lijden."
"Wie dan?"
"Zou dat iets uitmaken?"
"Nee"

Ja.

Om me heen begonnen weer mensen te praten. De 3 minuten van stilte waren voorbij.