Soms word er teveel van je gevraagd,
Soms word het allemaal ook teveel.
Soms wil je niet meer,
Maar dan is er één ding dat je staande houd.
Één ding waar je voor leeft.
Pijn, Verdriet, Haat, Liefde, Jaloezie.
Welkom in het leven van Shania op weg na...
*TUUT TUUT TUUT* ging m'n wekker af, het was nu 03.00 vandaag zouden we op werkweek gaan pff heerlijk🙄. Ik ging douchen en kleedde me daarna om in een jeans met een Calvin Klein topje waarop ik later nog me North Face vestje op aan zou doen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik hoorde geklop op mijn kamerdeur, ik riep binnen en ik zag dat Davion binnen kwam lopen. Eerst schrok ik want ik dacht dat het mijn stiefvader was maar het was Davion maar. Hij liep op me af en nam me in z'n armen, het voelde zo vertrouwd aan dat ik ineens moest huilen.
"Rustig zusje ik weet het, ik weet het. Waarom heb je me niks gezegd je weet dat ik zielsveel van je houd toch Shania. 2 jaar lang, ik zal er niet omheen praten maar die man gaat boeten voor zijn slechte daden." Zei Davion. Hij keek me aan en gaf me nog een kus op me voorhoofd.
Hij pakte mijn koffer en handtas en zo liepen we naar beneden. "Maar Davion, hoe gaan we eigenlijk weg? We kunnen niet op je Vespa weggaan met 1 koffer en een handtas." Zei ik. "Weet je zeker Shania? Je weet toch dat je broer alles kan?" Ik zuchtte en droeg mijn koffer naar buiten. Mijn moeder kwam van de trap afgerend. "Davion blijf jij maar thuis, ik breng haar wel snel met de auto voordat jullie stiefvader wakker wordt." fluisterde ze.
"No mama ik ga mee." zei hij. Ze knikte en we liepen naar de auto. Buitenshuis is mijn moeder altijd de gekste vrouw. Ze nam plek aan de bestuurderskant en Davion en ik namen samen plek op te passagiersstoel, gewoon omdat dat kan om 03.30 in de nacht. Om kwart voor 4 kwamen we aan op school, we moesten binnen melden. Davion liep met me mee naar binnen. We moesten allemaal bij onze klas gaan staan en je ID in je handen hebben want die werd natuurlijk bij elke grens gecheckt.
Kwartier later Davion en ik liepen naar buiten richting de bus, op dat moment zag ik ook Chahid met een ander meisje naar buiten lopen. Op gegeven moment liepen alleen Davion, Chahid, dat meisje en ik achter de hele menigte aan. Toen we bij de bus aankwamen, onze spullen hadden ingeladen en iedereen behalve Chahid, de docenten en ik in de bus zaten nam ik afscheid van Davion en Chahid van dat meisje.
Mevrouw Dambrink riep Chahid en ik om in te stappen. Ik draaide me nog één keer om naar Davion en liep toen met mijn handtas in de bus achter Chahid aan. Ik keek in de bus maar zag nergens plek, kill. "Oh jongens ik zie dat er geen plek is achterin nou, komen jullie maar hier voorin bij mij en de rest van de docenten zitten." Zei Dambrink. Ik slaakte een zucht en ging toch maar zitten.
Ik probeerde m'n tas bovenop te leggen maar het lukte niet, terwijl ik aan het proberen was zag ik Chahid zijn ogen op me bil gericht. "Pardon, dus in plaats van dat je me helpt moet je naar me bil kijken noh? Het is fucking 4 uur 's ochtends en je vriendin is nog niet eens een half uur weg en kijk wat je doet klootzak."
Hij pakte mijn tas uit m'n handen en legde het boven op de plank, hij duwde me op m'n stoel en ging daarna naast me zitten. "Pff Jezus Chahid, wat heb jij nou weer?" Hij gaf me geen antwoord. Pff dan niet. Ik deed m'n oordopjes in en leunde m'n hoofd tegen het raam, ik zette het liedje 'Hier Ver Vandaan - Kempi' op. Zonder dat ik het door had stroomden er tranen over m'n wangen en verlieten er 2 grote snikken achter elkaar mijn mond. Hoe ik hoopte dat Chahid het niet had gehoord zag ik hem kijken vanuit mijn betraande ooghoeken en niet veel later voelde ik dat hij me aanstootte.
Ik gaf geen kik en besloot niet te reageren, ik sloot m'n ogen en voelde dat Chahid me in z'n armen nam. Jongen je hebt een vriendin donder op dacht ik heel even in mezelf maar ik liet niet los want het voelde net zo aan als de vertrouwde knuffels van mijn broer Davion.
"Pst Shania wakker worden." Hoorde ik Chahid zeggen terwijl hij over mijn haar streelde. Ik keek om me heen en zag dat kinderen de bus uitliepen, ik deed nog kapot paniekerig omdat ik dacht dat we al in Marokko waren. "Rustig, we zijn bij een grens. Je hoeft alleen even je identiteitsbewijs te zijn. Ik knikte en trok mijn vest uit omdat het zo heet was in de bus en het er buiten ook wel mocht wezen. Ik had nu alleen nog maar me spijkerbroek en me top of eerder gezegd soort sportbeha aan.
Ik zag dat Chahid weer naar me keek en ik zuchtte geïrriteerd. Ik ging voor hem lopen omdat ik snel me ID wilde laten zien en snel weer in de bus wilde gaan zitten. Nadat we klaar waren en terug liepen in de bus raakte Chahid me aan op me rug (net onder mijn nek wat dus bedekt was door het topje), ik gilde het uit van de pijn. Dat was de plek waar mijn stiefvader me pijn had gedaan. Chahid keek me vragend aan. "Kijk zelf maar Chahid." Hij trok m'n topje iets omlaag van achteren en zag de grote blauwe plek. Hij gaf me die blik van vertel wat er is gebeurd. "Nee is niet belangrijk." "Kom op Shania ik zit toch nog 27 uur naast je in de bus tamza." Ik gaf hem skeer eye en gelijk zat hij rustig in z'n stoel.
"Anyways Chahid wie was dat meisje vanochtend?" Vroeg ik op een bitcherige toon. "Nou, uhm dat meisje is mijn..........."
