Czasami kochasz kogos calym sercem. Kochasz go tak mocno, ze strach przed opuszczeniem jest tak wielki, ze zaczynasz psuc wszystko wokol. Każdą chwilę łapiesz jak tonący ostatni wdech powietrza. Czujesz się bezsilny. Tak bardzo chcesz coś naprawić, że nie wiesz, w którą stronę to ratować. Z każdym dniem jest gorzej. Doszukujesz się szczegółów świadczących o odejściu tej osoby. Każdy najdrobniejszy gest przeradza się w torturę. W torturę analizy, co by było gdyby... A gdybym tydzień, mięsiąc, rok temu zareagował inaczej? Czy teraz byłoby lepiej?
Czy kochając da się mieć uczucie pewności, że wszystko jest w porządku? Czy to są właśnie demony miłości?
Oplatające nasze poczucie szczęścia, zjadające nas kawałek po kawałku
