Een blik die alles veranderde.

Hoofdstuk 4.

Ik loop naar achter om mij om te kleden. Aangekomen bij mijn kluisje zie ik dat ik een appje heb van Sam. Tien minuten geleden verstuurd. 'Wij zijn op onze vaste stek op het strand. Bram de barman vraagt naar je.' Ik zucht diep. Ik wil niks met die barman. Nadat mijn vader mij misbruikt heeft, heb ik nooit meer het vertrouwen kunnen krijgen in mannen. Stiekem zou ik het soms wel willen. Om te weten hoe het is om 'echt' verliefd zijn. Maar het zat diep, heel diep. En een man zou dus heel veel geduld met mij moeten hebben. Maar wat was dat daarstraks dan met de man met de blauwe ogen. Hij bezorgde mij kriebels en als ik er nu aan denk weer. Ondertussen heb ik mij omgekleed en pak mijn telefoon. Snel toets ik het nummer van Sam in die meteen opneemt. 'Eva! Schiet je nog op? Bram wacht op je.' 'Wie is Bram?' 'Dat is die leukerd met die bruine haren van achter de bar. Kom nu maar.' En dan heeft ze de telefoon alweer opgehangen. Eigenlijk heb ik niet veel puf meer om te gaan. Het is nu maandagavond en ik moet nog 5 diensten werken voor het afscheidsfeestje van zaterdag. Zondag komt Marion mij ophalen en de dag daarna begin ik aan mijn laatste studiejaar. Daarna kan ik zeggen dat ik echt rechercheur ben. Ik kan er stiekem al niet meer op wachten.

Met enige tegenzin loop ik de strandtent binnen waar ik gegil hoor vanaf het terras. Ik loop naar het gegil toe en zie hoe mijn vriendinnen een groepje jongens aan het uitdagen is. Ik zwaai dat ik er ben en dat ik even een drankje ga bestellen. Binnen neem ik plaats op de enige vrije barkruk en wacht rustig op mijn beurt. 'Eva! Doe nog 3 wijn! O, en 6 bier voor die leuke jongens hier.' Ik zucht diep en dan begint de man naast mij ineens te praten. 'Vriendinnen van je??' Ik kijk de man aan en kijk voor de tweede keer deze avond in de helder blauwe ogen die steeds weer tevoorschijn komen in mijn gedachten. Ik voel mijn wangen rood worden en kijk snel weg. 'Bloos je nu omdat je je schaamt voor je vriendinnen of vanwege mij?' Even denk ik het niet goed te horen, maar antwoord dan snel dat het door mijn vriendinnen komt. 'Jij hielp ons vanavond toch? In het hotel?' 'Ja, dat klopt. Jij had een rode wijn. Was het een goede wijn?' 'Prima, die had je goed uitgezocht.' Zegt hij met een vette knipoog. Weer trekt het schaamrood in mijn wangen. Wat moet hij wel niet van mij denken. Ondertussen bestel ik de drankjes bij de barman. Dan begint hij weer te praten. 'Ik zal mij trouwens eens voorstellen, aangezien ik je deze week nog wel vaker zal tegen komen, Floris Wolfs.' En hij steekt zijn hand uit. 'Aangenaam, Eva van Dongen.' En ik pak zijn hand vast. Ik krijg een raar onderbuik gevoel en kijk naar onze handen die nog steeds in mekaar zitten. Ik kijk op van onze handen en zie dat hij mij nog steeds aankijkt. Waarom brengt deze man mij zou in de war? Waarom kan ik niet doen zoals normaal. 'Kijk eens, hier zijn je drankjes.' Is het de barman die ons onderbreekt. 'Breng het dienblad zo maar terug.' Ik sta op en wil weg lopen. 'Het was leuk om kennis te maken Eva.' Ik knik en loop dan naar mijn vriendinnen.

Een tijdje later is het al wat rustiger. De groep jongens is vertrokken en wij zitten nog wat na te kletsen. Op een gegeven moment zie ik dat Floris met nog een man aan een tafel buiten gaat zitten. Ik herken de man van het diner dus zullen het collega's zijn. We kletsen nog even en dan kijk ik op mijn horloge. Het is al kwart voor twaalf en morgen moet ik ook weer werken van 10.00 tot 17.00. 'Ik ga naar huis, nog iemand die meegaat?' 'Hoe laat is het?' 'Bijna twaalf en ik moet morgen om 10.00 gewoon weer beginnen.' Moniek staat op. 'Ik ga mee, want ik moet morgen ook werken om 10.' 'Wij blijven nog even, wij hoeven 's avonds pas te werken.' Zegt Anne. 'Oké, tot later.' Zegt Moniek en wij lopen aan. We lopen langs de tafel waar Floris aan zit. 'Dag Eva.' Zegt hij en snel loop ik door om mijn rood geworden wangen te verbergen. 'Bloos jij nu Eva?' Hoor ik Moniek verbaast zeggen achter mij. Maar ik wuif het weg. Thuis aangekomen duik ik meteen mijn bed. Maar ondanks mijn vermoeidheid kan ik niet in slaap komen. Steeds komen de blauwe ogen van Floris weer in mij op en voel ik de kriebels in mijn onderbuik. Na zo nog een tijdje wakker gelegen te hebben, val ik uiteindelijk in een onrustige slaap.