Er is geen begin, wel een einde.

Intro

Ik ben Jessica, 15 jaar oud. Op zich is mijn leven niet echt speciaal, er is wel 1 persoon die alles speciaal maakt. Iedereen kent het gevoel wel, alles gaat fout tot 'hij' in je leven komt. De hij in mijn leven, was Louis....
De avond viel, het regende buiten. Ik keek naar de druppels die traag naar beneden liepen langs mijn raam. Op de achtergrond speelde rustige muziek. En daar op het bed, zat ik. Ik en mijn gedachten vol pijn. 'Nu huil ik tenminste niet alleen' dacht ik. Na 5 minuten emotieloos verder te mokken op mijn bed nam ik mijn laptop. *pingpingping* Ik keek even dom naar mijn scherm en besefte pas na 10 seconden dat Michelle belde. Michelle is mijn beste vriendin, ik ken haar al zowat heel mijn leven. 'JESSICA!!!' Ik schrok en keek verrast op. 'Wat moet je?' Zei ik. Michelle keek me dom aan en begon meteen aan haar verhaal, 'Je hebt echt wat gemist op school vandaag!' Ik onderbrak haar meteen, 'Michelle het spijt me maar ik ben echt niet in de stemming nu, ik spreek je later wel goed?' Voor ze iets terug kon zeggen haakte ik af. Ik staarde naar het scherm en sloeg een diepe zucht. 'Dox' ja, das lang geleden. Ik ging naar de pagina en logde me in.  Ik had sowieso al niet veel vrienden op dat spel, dus ik ging maar een paar mensen toevoegen. Na een 30 minuten nutteloos rond te dwalen, besloot ik maar een bericht te sturen naar iemand op dat spel. Tot mijn verbazing reageerde iemand. Hij kwam naar me toe en zei: 'Hey.' 'Hoi', zei ik. 'Wat is je naam?' 'Jessica' zei ik. Het was even stil, ik vroeg niet wat zijn naam was, want dat boeide me eigenlijk weinig. 'Ik heet Louis, aangenaam.'