Assepoester-The Dark Side

2

Het is 9 maanden geleden toen mijn moeder zelfmoord had gepleegd. Mijn vader is alleen, werkt nog steeds. Ik zit alleen thuis. Niemand komt bij me langs. Vriendinnen had ik niet. Heather is sinds de dood van mijn vader niet teruggekomen. Dat mocht niet van mij. Vader zei dat ze uit elkaar waren gegaan. Mooi zo.

Ik zat naar een foto van mijn moeder te kijken. Ze was nog jong en hield een roos in haar handen vast. Haar glimlach was puur. Ik liet een traan. Ik miste haar zo erg. Ze was er altijd voor me. Als ik een slechte bui had beurde ze me op. Als ik verdrietig was trooste ze mij. Het was Heather's schuld. Door haar had ze zelfmoord gepleegd. Ach, wie hield ik voor de gek? Iemand moest toch boeten?

Vader klopte op de deur. "Ella? Kom je? Het eten is klaar."
"Oke." ik had hem niet binnen horen komen.
Ik loop mijn kamer uit naar beneden naar de eetkamer.
"Wat doe zij hier!" schreeuw ik. Daar was Heather. Ze zat aan tafel aan de stoel van míjn moeder. Het was een mooie rode fluwelen stoel. Mijn vader had het speciaal voor mama laten maken voor hun 5e trouwdag.

"Rustig Ella." kalmeerde vader mij. "Ik leg het dalijk uit."

Heather keek me minachtend aan. "Heeft ze die brutaliteit van haar moeder?" zei ze.
Ik hapte naar adem. Hoe durfde ze. Ik wilde haar slaan,haar schoppen, haar uitschelden. Maar het enige wat ik deed was stilstaan en haar vol ongeloof aanstaren.

"Ga zitten." zei vader. Geluidsloos nam ik plaats tegenover Heather en keek haar woedend aan.

"Dus gaat u het nog vertellen?" zei ik wat rustiger tegen vader.

"Juist. Ella. We wilden je dit echt eerder gaan vertellen maar dat leek ons niet zo handig." begon vader. "Maar nu denken we dat je er klaar voor bent. Weet je. We zijn niet helemaal eerlijk tegen je geweest. Heather en ik hebben een relatie."

Vol verbazing keek ik mijn vader aan. "Hoe kunt u dat maken? Betekend moeders dood dan helemaal niks voor u?!"

"Ella het spijt me maar Heather en ik houden zielsveel van elkaar. En we hebben besloten om..."

Om wat? Samen te wonen? Kinderen te krijgen? Niks van deze suggesties kwamen in de buurt wat hij zou zeggen...
"te gaan trouwen." zei hij blij.

De rest van de avond zat ik in mijn kamer. Ik had geen trek meer.

"Is dit wat je wilde?"
"Het zal je naar je eindsbestemming leiden."
"Is het het waard?"
"Dat ligt aan jou."

Het was een maand geleden toen vader Heather ten huwelijk vroeg. Vandaag was de bruiloft. Ik stond naast die heks, Heather. Haar zwarte haren had ze opgestoken. Ze leek wel een zandloper in haar jurk, met haar strakgetorkken corset. Hoeveel pijn zou ze nu hebben? Hopelijk genoeg.

De zaal vulde zich met muziek van violen. Ik zag Heather gemeen naar me glimlachen.
"Je moeders dood is niet voor niets geweest lieverd."
Voordat ik nog iets terug kon zeggen liep ze met opgeheven hoofd weg. Het plubliek begon te klappen en te juichen. Wat waren ze zo blij.
Blij voor Heather, dat ze geen hoer meer was maar een vrouw van een succesvolle handelsman.

Plotseling voelde ik twee handen op mijn schouders. Ik draaide me om en zuchtte. Het waren Anastasia en April. De tweelingdochters van Heather.
Ze waren net zo oud als mij en leken totaal niet op elkaar. Anastasia had rood geverfd haar en een lichtere huid dan April. April was zo wit als de sneeuw en had dan ook gebleekte haren die er als een vogelnest eruit zagen. April was lelijk.
Eigenlijk als je goed keek naar hun gezichten leken ze wel indentiek. Maar hun omhulsel verpeste hun schoonheid( vooral die van April. Anastasia zag er oke uit).

"Zo je nachtmerrie is uitgekomen?" grijnsde April gemeen.
"Wacht maar af," ging ze verder. "Je nachtmerrie is pas begonnen."
Ik voelde dat Anastasia meeknikte. Meeloper. Toen schopte april in mijn been waardoor ik bijna dubbelklapte. Ik wilde haar terug pakken maar de muziek stopte.

Ik had de ceremonie gemist. Want daar zag ik ze. Mijn vader en Heather, alsof ze nog nooit gezoend hadden. Heather met haar ogen open kijkend naar mij.

"je lijdensweg begint."
"Hoelang zal het duren?"
"Totdat je er klaar voor bent."