Zaman çok şey değiştiriyor.Bir zamanlar en yakının her şeyin olan insan sonradan hiç beklemediğin bi anda gidebiliyor.Herkes gidiyor birbirinden.Sende gittin birinden.Bende gittim birinden.Garip bir şekilde imkansızın olmayanın peşindeyiz.Sevenlerimizin farkında olmadan hep elde edemediklerimizin peşinden koşuyoruz.Neden?
Etrafımızda o kadar kişi ayrılırken sanki senin ilişkin hiç bitmeyecekmiş gibi gelir.İlla ayrılanlara bakmamak lazım tabi ayrılmayanlarda var,birbirlerini ilk gün sevdikleri gibi sevenler de var.Ama o kadar azlar ki.Evet sen o az kısımda olabilirsin.Ama şimdilik ordasın.Yarın orda olmayabilirsin.
Şu zamanda birini sevmek güvenmek bağlanmak gerçekten çok zor.Kimse göründüğü gibi olmuyor.Bir varlar bir yoklar.Hiç bırakmayacaklarmış gibi konuşuyorlar,söz veriyorlar.Madem gideceksin neden sözler veriyorsun?Madem gideceksin neden geliyorsun hayatıma.Bir insanın duygularıyla oynayacak kadar nasıl düşebilir bir insan?Nasıl bu kadar düşüncesiz olabilir?Niye kendini sevdirip gider?
Böyle hayaller kurarsın ya onunla ilgili.İşte yağmurda ıslanmak gibi,elini tutmak gibi,beraber yemek yapmak gibi,aynı giysileri giymek gibi ve daha bir sürü şey.En çok da bu üzer insanı bir yandan o kadar hayalin boşuna kurulması.Yaşanmaması ya da yaşanamaması.
Nefret etmek istersin,edemezsin çünkü nefretinden daha çoktur ona olan sevgin seni bıraksa bile.Yanında olmak istersin,olamazsın.Hatta onu dövemek istersin, belki de sırf özlediğin ve yanında olmadığı için.Saatlerce ona bağırıp içindekileri dökmek istersin.Ama olmaz.Sadece anıları düşünüp özleyebilirsin.Ya da çaresizce beklersin gelmesini,mesaj atmasını,aramasını.Hep bir umut vardır içinde belki dersin hep.Belki gelir,belki o da özlüyordur.Aslında bilirsin o seni özlemiyor ve geri dönmeyecek.Sonra da keşkeler başlar.Keşke o da özlese beni.Keşke yanımda olsaydı şuan.Keşke arasa da saatlerce konuşsak yine eskisi gibi..
Bir gün her şey değişir,anlamak zor gelir bazen.
