SENSİZLİK BULVARI

1.BÖLÜM

Bu aralar kimsenin bilmediği bir kent içindeyim. İki yanı ağaçlı,geniş bir yolda yürüyorum. Sessizliğin, sensizliğin hüküm sürdüğü sokaklar var bu şehirde. Yürüyorum kararsız adımlarla bitap düşmüş bu şehrin bilinmez sokağında. Sonra usul usul esen rüzgâr eşliğinde sahile çıktı yürüdüğüm sokak. Oturdum bir banka izlemeye koyuldum dalgalanan denizi. Rüzgarla beraber bir rayiha geliyordu burnuma ve ruhumu sarhoş ediyordu aheste aheste. Sonra bir çocuk silueti belirdi az ileride. Oturmuş izlemeye koyulmuştu denizi. Korkmuş kırılmış bir hali vardı. Yaklaştım usulca bir muhabbet esbab-ı mucibe layihası ile.. İlk adım ondan geldi. Dedi çocuk dalgalar denizden vazgeçiyor mu ya yıldızlar gökyüzünden, güneş parlamaktan, dünya dönmekten vazgeçiyor mu.? Dedim vazgeçmez elbet. Vazgeçerler ise bu onlar'ın sonu olur. Dedi çocuk emin bir ses tonuyla umud etmekten vazgeçme hayatta. Vazgeçersen sonun olur. Hayatında olanlara şükret, olmasını isteyip olmayanlara için ise gülümse kaderine. Sustum ben. Dedi çocuk neden sustun.?Dedim sus çocuk düşünüyorum. Dedi ki düşünmek ne haddine.? Düşündükçe varoluyor idi bir felsefe bilgini. Sonra dedi çocuk o düşündükçe var olur sen ise yok olursun. Biraz sessizlik hüküm sürdü ve kayboldu siluet gözlerimin önünden. Hava kararmış, güneş mesaisini bitirmiş, yıldızlara ve aya teslim etmişti görevi. Yıldızlar siluet oluşturdu gökyüzünde. Bir kadının hayali görüntüsü. Gülüşü, bakışları eşsiz bir güzellik lütfediyordu.Bu kadınla doldurmuştum bu şehri. Bu kadın dindirmişti dikiş tutmayan yaralarımın sızısını. Rüzgar meğer isem bu kadının rayihasını getiriyormuş burnuma. Herşey çok güzel gidiyordu. Bir masal bir düş misali..