Een meisje en haar (geheime) leven.

Wat een drukte!

-Dylan-
Ik opende moeizaam mijn ogen. Toen er fel licht in mijn ogen scheen deed ik ze weer dicht. Ik kreunde. Wat was er ookal weer gebeurd? Ow ja, twee gestoorde aanhangers van Drake... Ik probeerde mijn hand op te tillen. Het ging moeizaam, maar het lukte. Ik wreef met mijn hand over mijn arm. Op de plaats waar de psyco vrouwen een spuit hadden gezet. De beelden van toen kwamen weer terug....

Ik probeerde nogmaals mijn ogen open te doen. Dit maal lukte het. Ik keek rond. Waar was ik? Ik lag zo te zien nog steeds in de zelfde gang als waar het gevecht had plaats gevonden. Ik draaide mijn hoofd. Daar lag Steven... Moeizaam kwam ik overijnd. Op mijn knieën kroop ik naar hem toe. Ik stootte hem aan. 'Steven, hé, Steven!' Een zachte kreun kwam uit zijn mond. Ik haalde opgelucht adem. Hij leefde nog. Ik porde hem nog een paar keer waarna Steven moeizaam zijn ogen opende. Het lukte maar half. Ik besloot Steven maar even te laten voor wat hij was. Hij werd vanzelf wel wakker. Ik keek nogmaals de gang rond. Hij was verlaten. Rustig, té rustig. Ik liep naar een andere coupé. Ook deze was verlaten. Ik rende snel verder. Elke coupé was verlaten. Er was niemand. Ik rende snel terug naar Steven. Dit kon niet.
Toen ik Stevn berijkte stond deze wankel op zijn poten. Ik raakte hem niet aan, ik wist dat hij bij een klein duwtje zo weer om zou vallen. Steven bewoog zijn kop van links naar rechts. Ik hij richtte zijn kop op en keek me vragend aan. Ik zuchtte geërgerd. 'We zijn alleen Steven. De trein is verlaten...' Steven zijn ogen werden groot. Hij schudde met zijn kop. Alsof hij het niet kon geloven. Daarna spitste hij zijn oren. Hij bewoog ze heen en weer. En toen, oppeens, hoorde hij wat. Hij draaide zijn kop en staarde naar het raam. Ik liep ernaar toe en keek naar buiten. Mijn adem stokte in mijn keel. Nee! Dat mocht niet! Maar toch was het zo...
We hadden de eindhalte berijkt. Vannuit het kleine raampje keek ik neer op het overvolle station van Trefer. Wat een drukte! Ik kreeg buikpijn. Hoe moesten we Rosa in deze drukte ooit terug gaan vinden?!