Piece by Piece

Thirteenth Piece

လူဆိုတာ အမွားလုပ္တတ္တဲ႔ အမ်ိဳးမွန္းသိပါတယ္။ ဘယ္သူကမွလည္း ေမြးကတည္းက ဘာလုပ္လုပ္ ျပစ္ခ်က္မ႐ွိဘဲမေနဘူး ဆိုတာလည္းသိပါတယ္။ ေန႕႐က္တိုင္းကိုလည္း အမွားေတြဆက္လုပ္႐င္း ဆက္လက္သင္ၾကား႐င္း ဆက္လက္ေက်ာ္ျဖတ္႐င္း ႐ွင္သန္ေနၾကတာလည္း ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ ဘာအမွားေတြပဲ ဖန္တီးမိခဲ႔ ဥေပကၡာျပဳ ေမ့ပစ္လိုက္ၾကျပီး ေန႕႐က္တိုင္းကို အျမဲတမ္းအသစ္အေနနဲ႕ ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘာအမွားေတြပဲ သူတို႕ျပဳလုပ္ခဲ႔ပါေစ တာဝန္ယူေျဖ႐ွင္းျပီး ေနာက္ထပ္မမွားေအာင္ သင္ခန္းစာယူကာ ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ က်င့္သံုးျပီး ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ ေန႐ာေဒသနဲ႕ အေျခအေနကို လိုက္ျပီးေတာ့ေပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေကာ? ကြ်န္ေတာ္က တတိယ ပံုစံနဲ႕ အမွားေတြကို ျဖတ္သန္းတဲ႔သူမ်ိဳးပါ။ အလုပ္မွာဆို အလုပ္႐ဲ႕အေျခအေနနဲ႕အလိုက္ အမွားလုပ္မိ႐င္ ေတာင္းပန္စ႐ာဆိုေတာင္းပန္ တာဝန္ယူစ႐ာ႐ွိတာဆိုယူျပီး သင္ခန္းစာယူ.... (ဟင္း... တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေမ့ပစ္လိုက္ပါတယ္) လုပ္ငန္းခြင္ျပင္ပေ႐ာက္႐င္ေတာ့ အမွားေတြျဖစ္တိုင္း သိပ္ျပီးေတြးမပူဘဲ ေမ့ပစ္ႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ မသင္ၾကားခဲ႔႐တာက

လူတစ္ေယာက္ကို မွားခ်စ္မိ႐င္ေကာ? အဲ႔အမွားကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္း႐မလဲ?

ထိုအမွားမ်ိဳးက ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးမိတဲ႔အမွားမ်ိဳး။ ေ႐ႊးခ်ယ္စ႐ာမ႐ွိပဲ ေျခႏွစ္ဖက္စံုခ် ခဲ႔ျပီးမွ ဆူးပံုမွန္းသိခဲ႔႐တာမ်ိဳး။ အ႐သာ႐ွိေသာ အဆိပ္တစ္ခြက္ကို ယမကာတစ္ဖြယ္ အ႐ွိန္မဆဲ ေသာက္ေနတာမ်ိဳး။ ထိုသို႕ေသာ အမွားကိုေကာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လို ျဖတ္သန္း႐ပါ့မလဲ။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္မယ့္ သူ႐ွိျပန္႐င္လည္း ဂ႐ုဏာမ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနျပန္မွာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္မုန္းတယ္။ မွားျပီး႐င္း မွားေနတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ျဖစ္တည္မႈဟာလည္း သူတစ္ပါးအတြက္ သနားစ႐ာျဖစ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္အ႐မ္းမုန္းတယ္။ အခုဆို 3႐က္႐ွိခဲ႔ျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားအတြက္ အနာဂတ္မဲ႔ခဲ႔႐တာ။ ကြ်န္ေတာ့္႐င္ထဲမွာေတာ့ အႏွစ္30ေလာက္ ႐င္နာေန႐သလိုပါပဲဗ်ာ။