The Beauty and The Nerd - Mainstreet fan fiction

Chapter 4

Toen we gegeten hadden mochten we naar buiten om wat te gaan rondlopen op de speelplaats of in het park. Ik en Daan gingen samen romantisch wandelen in het park. We liepen hand in hand en het voelde zo goed om hem bij me te hebben. Normaal gezien mocht je op school niet te romantisch doen maar omdat Daan een ster is werd er een uitzondering gemaakt. We gingen rustig op het bankje zitten en we keken elkaar liefdevol aan. “Je bent echt fantastisch weet je dat.” zei Daan met pretoogjes. “Aww dat is zo lief maar jij bent geweldiger.” antwoordde ik met een big smile op mijn gezicht. “Nee jij bent geweldiger.” zei Daan. “Nee jij!” antwoordde ik koppig. “Als je niet toegeeft dat je geweldiger bent zal ik je moeten dood kietelen.” Zei  Daan lachend. “Probeer maar, ik ga toch niet toegeven want jij bent veel geweldiger dan mij.” Toen ik dat gezegd had begon hij mij te kietelen.  Op het begin kon ik het nog verdragen maar daarna kreeg ik er buikpijn van. “Hahaha, Stop Daan ik krijg buikpijn!” schreeuwde ik. “Ik zal stoppen als jij toegeeft dat jij fantastischer bent dan mij.” zei Daan nu. “Ok dan, ik zal het zeggen. IK BEN GEWELDIGER DAN DAAN ZWIERINK!” riep ik door heel het park en iedereen keek me raar aan. “Dat is beter.” zei hij en hij stopte met kietelen en gaf me een passievolle zoen.

Na een kwartier ging de bel en we hadden chemie. Dat betekende dus dat ik en Daan weer moesten samenwerken. We deden rustig onze labjas aan en gingen rustig zitten. Vandaag moesten we met stoffen werken die konden exploderen en dus moesten we ook een veiligheidsbril opzetten. Daan was zo schattig met die bril dat ik hem wel kon kussen. En dat deed ik dus ook. Het was wel maar een vluchtig kusje. Maar die kus kon zelfs al honderden vlinders in mijn buik toveren. Ik was tot over mijn oren verliefd op Daan en niemand kon dat veranderen.

Tijdens de les waren ik en Daan ons vooral aan het concentreren op elkaar en dus hadden we niet door dat onze kookkolf (die op het vuurtje stond) oververhit werd. Doordat we met stoffen bezig waren die konden exploderen was het dus ook levengevaarlijk als die stoffen oververhit werden. Maar we waren te laat want opeens sprong onze kookkolf kapot en de stukken glas vlogen alle richting uit.

Ik voelde een immense pijnscheut door mijn linkerarm gaan want er was een groot stuk glas ingevlogen. Het begon erg te bloeden en ik moest mijn tranen inhouden zoveel pijn deed het. Mevr. Vranken vroeg: “Is er iemand gewond geraakt?” Niemand antwoordde en ik durfde ook niks te zeggen. Daan keek even mijn richting uit en zijn ogen werden groot toen hij mijn arm zaag. “Yentl is gewond!” riep hij door heel de klas. Iedereen draaide zich om en ze keken me allemaal bezorgd aan. “Daan breng haar even naar de verpleegster, die wonde moet dringend verzorgd worden.” zei Mevr. Vranken. “Dat zal ik doen.” antwoordde Daan en hij stond recht. Hij stak zijn hand naar mij uit en ik legde mijn rechterhand in de zijne. Samen liepen we de klas uit richting de verpleegster.

“Auw dat doet pijn!” roep ik door de hele kamer. “Ik weet dat het pijn doet maar dat glas MOET eruit. Dus blijf even stil zitten en dan is het glas er binnen een paar seconden uit.” zei de verpleegster geruststellend. “Knijp maar in mijn hand als het pijn doet.” zei Daan. “Ok, ik ga nog eens proberen het glas eruit te halen en blijf stil zitten.” zei de verpleegster; Ze kwam met haar pincet richting met mijn arm en nam met het pincet het stuk glas vast. Langzaam trok ze het eruit. Ik kneep zo hard in Daan’s hand dat zijn hand helemaal rood werd. Toen het glas er eindelijk uit was liet ik zijn hand los en ik slaakte een zucht van opluchting. De verpleegster had de wonde nog ontsmet en er een verband rond gelegd en toen zei ze: “ Je mag eigenlijk wel naar huis want het is toch nog maar een uurtje.” “Ah ok, maar ik kan nu wel niet rijden met mijn arm.” zei ik. “Daan kan je toch naar huis brengen. Als hij wil natuurlijk.” zei ze. “Ik doe dat met veel plezier.” zei Daan enthousiast en samen liepen we naar buiten waar onze auto’s stonden. “Met welke auto gaan we?” vroeg ik. “Met de jouwe ik zal wel naar Rein sturen dat hij met de porsche naar huis mag rijden.” zei Daan. “En Cybie dan?” vroeg ik nieuwsgierig. “Die kan toch met Rein meegaan dat zullen ze wel niet zo erg vinden.” knipoogde Daan. “Ah ok, ik zal haar een berichtje sturen. Gaan we nu vertrekken?” “Ja, is het goed als we naar mijn thuis gaan?” vroeg Daan. “Voor mij is dat goed.” antwoordde ik. En Daan startte de motor en reed de parkeerplaats af. We vertrokken richting Daan’s huis…