Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uzakdoğu'da bir tapınakta tefekkür ve sohbet yoluyla bir grup mü'min hakikatı bulmaya ve yaşamaya çalışıyorlardı. Bu grupun özelliği az konuşmaktı . Bir gün tapınağın kapısına bir yabancı geldi. Yabancı durup bekledi burada sezgisel buluşmaya inanılıyordu, bu kapıda nebi çan nebi zil vardı. Bir süre sonra kapı açıldı, içerdeki "bilgelik arayıcısı " kapıda duran yabancıya baktı . Bir selamlaşmadan sonra sözsüz konuşmaları başladı. Gelen yabancı , tapınağa girmek ve yaşamak istiyordu . İçerdeki kişi bir süre kayboldu , sonra geri geldiģinde ağzı dolu kapın içi suyla dolu olarak yabancıya uzattı. Mesaj açıktı : "Yeni bir üyeyi kabul edemeyecek kar kalabalığız! Yabancı tapınağın bahçesine döndü , dalından kopup yere düşmüş bir gül yaprağını dolu içindeki suyun üzerine bıraktı . Gül yaprağı suyun üstünde ve şu taşmamıştı . Ev sahibi kapıyı açıp, saygıyla eğildi . Bu sevgi ve dostluktu. Sevgi ve dostluğa ise her zaman yer bulunurdu .
