Emotions.

4.

We waren nu in Frankrijk, in een hotel aangekomen. We moesten eerst een tijdje in de lobby wachten met onze bagage en moesten daarna gelijk door naar onze kamers met de sleutels. Ik voelde dat iemand op m'n bil sloeg... Chahid... Ik deed geen moeite om me om te draaien en liep gewoon weer verder voor hem. Bij kamer 111 aangekomen na 10 minuten plofte ik gelijk al mijn spullen neer naast het bed. 

Ik liep de badkamer binnen die best wel mooi was en keek rond. "CHAHID!" "Ja wat is er gebeurd? Wie is dood?" "Niemand." "Dan waarvoor schreeuw je me zo?" "Ik wilde gewoon weten of we roomservice hadden en eten kregen." "Nee Shania, roep me nooit meer om zulke domme dingen." Ik rolde m'n ogen en hij liep de badkamer uit. Ik liep achter hem aan naar de kamer waar m'n tas stond.

Ik pakte m'n lingerie met een short. Ik liep de badkamer in en trok de deur achter me dicht. Ik kleedde me uit, draaide de kraan van het bad open en liet het vollopen. Na 2 minuten deed ik m'n haar in een knot, deed m'n meegebrachte badbomb in het bad en liet mezelf in het warme bad zakken. Ik zette Medley 2.0 van Melissa Lopes op en zong mee. "Ik doe dit alles voor jou, ik wil dat je het onthoud. Ik ben onderweg, misschien ben ik morgen weg maar ik kom terug in jou omgeving. Ik had het nog zo gezegd, ik kan je niet laten gaan." 

Precies na die zin vloog de badkamerdeur open. Daar stond Chahid alleen in een boxer, oh mijn god. "Do you mind if I join?" Ik gaf geen antwoord en bleef naar hem staren. Het duurde niet lang voordat ik twee handen achterlangs me voelde en hem achterlangs me voelde zakken in het bed. Hij hield me om m'n middel vast, het voelde zo apart. Ik kende hem amper een week, ik zit 30 uur naast hem in de bus, slaap met hem in één bed in een hotel en lig nu in bad met hem. Het kon net zo goed een huwelijksreis zijn. 

Ik kreeg rillingen bij elke beweging die hij maakte, ik voelde z'n handen naar onderen gaan. Ik verstijfde en deed niks, geen kiek en geen beweging. IK voelde dat hij z'n handen z'n broek uitdeden en daar zaten we dan allebei. Hij poedelnaakt, ik poedelnaakt en daarbij zat ik nog wel op z'n schoot, je weet maar nooit wat z'n hotdog kan doen door één kleine beweging. Ik kuchte maar nope geen reactie van Chahid. "Shania? Moet ik weggaan?" Ik zei niks. Hij probeerde op te staan maar ik hield hem tegen.

Ik legde m'n hoofd naar achteren in z'n nek en legde m'n armen op de zijne. Hij gaf me zachte kusjes in m'n nek en ging steeds verder naar beneden, op gegeven moment stopte hij. Hij stopte precies boven alle blauwe plekken en wonden. "Shania?" "Hmm?" "Wat heeft dit te betekenen? Hoe kom je hieraan?"  Ik gaf geen antwoord en bleef stil zitten. "Shania, geef me antwoord als ik met je praat! Ik ben serieus, wie heeft dit gedaan?" "Niemand, ben gewoon gevallen." "En dat moet ik geloven?" Ik was stil en zei niks.

"Shania alsjeblieft, praat met me. Vertrouw je me niet of iets." Ik gaf weer geen antwoord en hij was er duidelijk klaar mee. Hij stapte het bad uit, pakte een baddoek, bond het om z'n lichaam en liep de badkamer uit. Daar zit ik weer, helemaal alleen nooit dat het goed gaat. 

M'n tranen vonden hun weg,

Net als het bloed uit m'n hart stroomden m'n tranen weg.

Geluk is ver weg te zoeken,

Alsof alleen kwade dingen mij komen bezoeken.

Op een dag zal mijn geluk er zijn,

Weg van alle pijn.

Deze wereld is ruw en wreed deze tijd,

Maar later als ik terug kijk heb ik geen spijt.

Geen spijt omdat ik weet dat dit allemaal voorbestemd is,

En als ik er niet meer ben voelen al die hatende mensen een gemis.

(Gelieve niet te kopiëren, ik heb het snel geïmproviseerd.)

Langzaam liet ik mezelf een beetje zakken in het bad en sloot ik m'n ogen, het word me allemaal teveel. Ik, Shania wil weg van deze wereld. Precies net toen m'n hoofd bijna helemaal onder water was gezakt ging de deur met een ruk open. "Shania!" Schreeuwde Chahid. Ik wilde niks horen dus liet m'n hoofd onder water, laat hij alsjeblieft niet deze kant opkomen, ik wil doodgaan zonder dat hij erbij is dacht ik. 

Tevergeefs, Chahid rende mijn kant op aan het geluid van zijn voetstappen te horen en hij trok me in één slinger omhoog. Ik voelde hoe m'n hoofd lichter werd, ga ik nu echt dood? Ik hoorde niks meer, voelde nog wel een aantal dingen maar daarna niet meer. Het leek even alsof ik voor een tijdje uit mijn lichaam was gestapt. Het gevoel is niet te beschrijven. 

*POV Chahid* 

We zijn nu al een uur verder en geen kick van Shania, toen ik zag dat ze zo in het bad lag heb ik geen moment getwijfeld. Ik heb haar een oversized t-shirt aangedaan met haar ondergoed. Ik heb bewust niet de docenten erbij geroepen omdat ik weet dat ze het aan die rotkinderen gaan vertellen. Er was wel een docent langsgekomen voor eten en ze keek heel paniekerig naar Shania en vroeg wat er aan de hand was maar ik zei gewoon dat ze sliep en ze zich niet zo goed voelde. 

Als ik eerlijk ben kan ik jullie wel zeggen dat ik echt stres. Shania kent mij wel beter maar ik ken haar niet. Elke keer als ik haar wat vraag klapt ze dicht en eerlijk gezegd weet ik nu ook niet meer wat ik moet doen, het enige dat ik hoop is dat ze snel tot bewustzijn komt. 

*POV Shania*

Ik heb het gevoel dat ik in het water ben gesprongen en er teveel water m'n longen binnendringt, ik probeer naar boven te zwemmen maar het lijkt alsof het water nooit zal stoppen. Uit het niet niets verlaat al het water m'n longen en spuug ik niet normaal veel water uit. Ik opende m'n ogen snel en besefte toen weer even wat er was gebeurd. "Shania?" Riep een stem, het was Chahid maar het duurde niet lang voordat ik weer m'n bewustzijn verloor.