Το αγόρι της διπλανής πόρτας #WattFunGr

Κεφάλαιο 40

Ήμουν ακόμα δεμένη σε αυτή την καρέκλα ακόμα και μετά που ο Μιχάλης με ανάγκασε να εμφανιστώ μπροστά απο την κάμερα για να δει ο Άρης τι πρόκειται να μου κάνει.

"Είχε πλάκα ε?" ο Μιχάλης γέλασε.

"Γαμήσου" του έδειξα το μεσαίο μου δάχτυλο αφού με είχε εξοργίσει αφάνταστα.

"Όχι ακόμα αγαπητή μου, όχι ακόμα" το πήρε διαφορετικά, βρώμικα. Ύψωσα το φρύδι μου δείχνωντας του την αηδία μου.

Έμεινα για λίγο να σκέφτομαι, αν αρχίσω να ουρλιάζω θα μπορέσει να με ακούσει κανείς? Άξιζε το ρίσκο έτσι άρχισα να ουρλιάζω όσο πιο δυνατά μπορούσα.

"Βοήθεια! Βοήθεια! Βοηθ-" ήθελα να συνεχίσω αλλά ο Μιχάλης έτρεξε κοντά μου και μου έκλεισε το στόμα.

"Θέλεις να βάλουμε ξανά την ταινία?" με ρώτησε ενοχλημένος. Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και σταμάτησα αφού κατάλαβα πως έτσι και αλλιώς δεν έχει νόημα.

Πέρασαν μερικά λεπτά που ήμουν μόνη μου σε ένα μικρό δωμάτιο, δεμένη σε μια καρέκλα, με τον Μιχάλη να με παρακολουθεί και να φαντάζεται διάφορα σενάρια με μένα όλη την ώρα.

"Μπορείς να σταματήσεις να με κοιτάς?" τον ρώτησα απότομα.

"Γιατί? Είσαι τόσο πολύτιμη. Είσαι κάτι που αξίζει να κοιτά κάποιος" είπε ενώ τα μάτια του τώρα κοίταζαν το σώμα μου. Άρχισα να φοβάμαι πολύ. Να φοβάμαι για το τι πρόκειται να μου κάνει.

Προσπάθησα να μετακινήσω το βλέμμα μου αλλού μπας και σταματήσει να με κοιτάζει, αλλά αντί αυτού, φώναξε "φέρε την κάμερα" προς το άλλο δωμάτιο που υποθέτω εκεί είναι οι φίλοι του.

Όταν το άκουσα αυτό ήξερα πως θα γύριζε ακόμα ένα τραυματικό βίντεο.

"Μιχάλη? Δεν νομίζεις πως έκανες αρκετά? Μπορείς σε παρακαλώ να με αφήσεις να φύγω?" τον παρακάλεσα πιστεύοντας πως αν του μιλήσω ήρεμα θα με ακούσει.

Ποιόν κοροϊδεύω... για τον Μιχάλη μιλάμε, δεν θα τα παρατήσει μέχρι να πάρει αυτό που θέλει άσχετα με το πόσο καλά θα του μιλήσεις.

"Είσαι αστεία" γέλασε σαρκαστικά και η μόνη μου σκέψη ήταν πως να καταφέρω να σηκωθώ απο αυτή την αναθεματισμένη καρέκλα και να τον χτυπήσω στο πρόσωπο αλλά δυστυχώς δεν μπορώ λόγω των σχοινιών που με εμποδίζουν.

"Μιχάλη? Τι στο διάολο θέλεις? ο τόνος μου δεν ήταν τόσο ήρεμος πλέον.

"Χριστίνα γλυκιά μου, ξέρεις τι θέλω. Και θα σε κάνω να το μετανιώσεις γα αυτό που μου έκανες" ήρθε πιο κοντά μου και προσπάθησα να απομακρυνθώ χρησιμοποιώντας το πόδι μου αλλά σταμάτησα γιατί φοβήθηκα πως θα πέσω μαζί με την καρέκλα.