that new bitch

Κεφαλαίο 1.

"Παρακαλούνται οι δεσποινίδες, Παπανικολάου Μαργαρίτα, Δουκίδου Αναστασία και Ξένιου Σόνια, να παραστούν στο γραφείο του Λυκειάρχη."
Ακούστηκε από τα μεγάφωνα του σχολείου.

"Διάολε..Έχω βαρεθεί την όλη κατάσταση."
Είπε η Αναστασία ξεφυσσώντας.

"Εγώ να δεις..Όλη μέρα μας φωνάζει στο γραφείο του.Λες και δεν έχει τίποτα άλλο να ασχοληθεί.."
Συμφώνησε η Μαργαρίτα.

Δες εδώ..Πόσο πιο γαϊδούρες θα γίνουν αυτές οι κοπέλες;

"Καλά μωρέ, αυτό σας πείραξε;Είστε σοβαρές;Εδώ είπε το όνομά μου τελευταίο κι εσάς το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι το ότι είμαστε όλη μέρα εκεί!Αν είναι ποτέ δυνατόν, το δικό μου όνομα να ακουστεί στο τέλος.."
Είπα και τίναξα το μαλλί μου νευρικά.

Είναι πράγματα αυτά;Άκουσε εκεί..
Οι *τσίρες μου - ναι, έτσι τις αποκαλώ - έριξαν ένα αγγελαδίσιο βλέμμα η μία στην άλλη και ύστερα στράφηκαν προς το μέρος μου.
Άρχισαν να σκουντάνε η μία την άλλη και να ψιθυρίζουν κάτι.

"Όχι, εσύ πες το!"
Άκουσα την μια να λέει.

Συνέχισαν να σκουντιούνται για κάνα τρίλεπτο.
Στριφογύρισα τα μάτια μου ως ένδειξη απελπισίας.

"Θα μου πει κάποια τι συμβαίνει;"
Φώναξα.

Ξαφνικά σταμάτησαν και γύρισαν να με κοιτάξουν.
This is my way bitches.

"Σόνια..πρέπει να μιλήσουμε."
Είπε η Μαργαρίτα με σκυμμένο το κεφάλι.

"Καλά, οκ.Επειδή, όμως, ξέρω ότι, ως γνωστών, θα πείτε καμιά μαλακία πάλι, πάμε τώρα στο γραφείο του Σκιοδώρου και μιλάμε μετά."
Είπα και γύρισα να φύγω.

Το γνωστό "κλικ-κλικ" που ακούγεται όταν τρίβω τον αντίχειρά μου με το μεσαίο μου δάχτυλο, ήχησε.

Αυτό είναι το συνθηματικό μας.
Είναι κάτι σαν εντολή κίνησης.
Το κάνω = προχωράνε.

Προχώρησα λίγο μπρος, αλλά δεν άκουσα βήματα πίσω μου.
Γύρισα να τις κοιτάξω και στεκόντουσαν εκεί, με σκυμμένο το κεφάλι.

"Τι έγινε πάλι, καθυστερημένα;"
Είπα ξεφυσσώντας για μια ακόμη φορά.

"Σόνια..Εσύ φταις για όλα..!"
Είπε επιθετικά η Αναστασία.

Ύστερα η Μαργαρίτα συνέχισε :
"Ναι, Σόνια.Εσύ και κανένας άλλος!Εσύ μας οδήγησες σε αυτή την κατάσταση!Για τις δικές σου βλακείες είμαστε όλη μέρα στο γραφείο του Λυκειάρχη!Ή μάλλον όχι, η βλακεία είναι όλη δική μας..Μας ανήκει δικαιωματικά..Γιατί είμαστε πολύ ηλίθιες που επιλέξαμε να σε ακολουθήσουμε σε όλο αυτό.Έχουμε καταντήσει σκυλιά σου πλέον.Μας βάζεις να κοροϊδεύουμε ανήμπορα παιδιά, μας βάζεις να αποκαλούμε "παχύσαρκα" κορίτσια που έχουν δυο κιλά παραπάνω, μας βάζεις να ρεζιλεύουμε τα αγόρια που δεν έχουν κοπέλα επειδή είναι ντροπαλά ή δεν είναι πανέμορφα.Αλλά φτάνει!Ως εδώ!Πιστεύαμε πως η όλη φάση ήταν κουλ..ξες..να είμαστε τα τσιράκια του πιο δημοφιλούς κοριτσιού του σχολείου..χαχ..πόσο ζώα ήμασταν τελικά;Ευτυχώς που ήρθε η Κασσάνδρα να μας ανοίξει τα μάτια!"

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Όχι ότι δεν ήξερα τι να πω..απλά ένιωθα οργή και δεν ήξερα πώς να κρατηθώ.

"Κασσάνδρα;Ποιά είναι πάλι αυτή;Κανένα τσουλί που γνωρίσατε στο ίντερνετ;"
Είπα και χαχάνισα ειρωνικά.

"Κορίτσια σας κάλεσα στο γραφείο μου πριν 10 λεπτά..πού είστε τόση ώρα;"
Ακούστηκε η σπαστική φωνή του Σκιοδώρου από πίσω μου.

"Ακολουθήστε με αμέσως!"
Διέταξε.

Θα σκάσω αν δεν μάθω ποιά είναι αυτή η Κασσάνδρα!

* τσίρες = θηλυκό γένος για το "τσιράκι".Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
-------------------------------------------------------------------

Αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας μου.
Ελπίζω να σας άρεσε και να πατήσετε τον αστερίσκο, στηρίζοντάς με.
Εάν θέλετε, μπορείτε επίσης να αφήσετε ένα σχόλιο, λέγοντάς μου τη γνώμη σας.
                                           ❤💋