Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Επλυνα το πρόσωπό μου. Το ετριψα καλά με το σαπούνι που μου είχε δώσει ο δερματολόγος. "Θα σου κάνει καλό στα σπυράκια αλλα και στα σημάδια που έχεις από αυτά." Μου είχε επισημάνει τότε στο ραντεβού. Ενθουσιάστηκα. Βλακείες. Αυτό το σαπούνι δεν κάνει ούτε για Ν πλύνει πιάτα. Αηδιασμενη το έβαλα πάλι πίσω στη θέση του. Κοιτάχτηκα στο καθρέφτη. Βλακείες. Εγώ τα βλέπω ακόμη. Απλωμένα παντού σε όλο το κούτελο το ένα δίπλα στο αλλο λες και μάχονταν για Ν μην μείνει το μέρος καθαρό. Έτσι κόκκινα και φουσκωτά κάθονταν εκεί και με κορόιδευαν μαζί με την υπόλοιπη απαίσια φάτσα μου. "Μην ελπίζεις κοριτσακι" είπε το ένα. Το πιο μεγάλο μπιμπικι. "Είτε μας έχεις είτε όχι.. αγόρι δεν θα βρεις!" "Χαχαχα" γέλασαν όλοι μαζί. "Ει να κοιταται την δουλειά σας!" Φωναξα νευριασμενη. "Τουλάχιστον εμείς έχουμε κάποιο σκοπό σε ετούτο τον σκληρό κόσμο" με ειρωνευτηκε η στραβή μύτη. "Είμαστε πιο σημαντικά από εσένα σπυριαρα" είπαν τα φρύδια. "Σταματήστε όλοι σας να μου κάνετε τη ζωή δύσκολη!" Βουρκωσα. "Ψιτ κοπελια" κοίταξα προς τα κάτω. 《Ωραία είναι το πόδι..》 σκεφτηκα. "Ναι εδώ κάτω δεσποινίς χαζουλα. Γιατί εκεί που μας έχεις ακομα και ο μαϊντανός είναι πιο ψηλός από εμάς." Χτύπησα το αγενές πόδι μου δυνατά στο πάτωμα. Άρχισα Ν κλαίω Μ λυγμούς και Ν φωνάζω "παρατηστε με πια! Δεν φταίω εγώ που ειμαι ετσι! Έτσι γεννήθηκα! Δεν είμαι πολύ όμορφη αλλά μην μου φερεσται έτσι! Είναι άδικο δεν έχω φταίξει πουθ.." άκουσα ένα χτύπημα στη πόρτα. "Τίνα? Όλα οκ εκεί μέσα?" Ωχ θεε μου η μαμά.. ελπίζω να μην άκουσε κάτι από όλα αυτά. Δεν θέλω να μάθει ούτε εκείνη αλλα ούτε και ο μπαμπάς κάτι. Θα είχα πολλές τύψεις Εάν καταλάβαιναν. Δεν θέλω να τους στεναχωρώ Τώρα που τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά στη δουλειά. Καλύτερα να ειμαι η μόνη δυστυχισμένη. "Μια χαρά μαμά!" Είπα προσποιουμενη ότι είμαι καλά. "Εμ εντάξει αγάπη μου απλά η ώρα έχει περάσει και θα χάσεις τον..." "ναι ευχαριστώ μαμά!" 《Ω σκατα! Σκατα!》 Θα αργουσα στην πρώτη ώρα μου την πρώτη μέρα μου στο λύκειο. Τι θα σκέφτονταν οι συμμαθητές μου. Θα τους έκανα κακη εντύπωση. "Ναι αυτό φταίει!" Είπε γελώντας η κοιλιά. Την κοίταξα ενοχλημένη και της έδωσα μια σφαλιάρα. Αουτς. Αυτό Με πόνεσε.
Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και πήγα κατευθείαν στη κουζίνα για να πάρω μια μπάρα δημητριακών. Δεν υπήρχε κανείς. Οι γονείς μου σαφως και θα είχαν φύγει για τη δουλειά. Πήρα το γρήγορο πρωινό μου χαιρετησα το τζινο μου. Το χαριτωμένο καναρινακι μου και έφυγα για το μάθημα. Έτρεχα τόσο γρήγορα στο δρόμο που οι περαστικοί με κοιτούσαν απορημενοι. Ντράπηκα Αλλά συνέχισα γιατι μόλις που προλάβαινα τον αγιασμό. Καθώς έφτανα στην Πύλη του Λυκείου ένιωθα πολύ.. ανάλαφρη. Σαν να μην υπήρχε κάτι που να με κάνει να νιώθω βαριά. Και καθώς έμπαινα στο προαύλιο για την πρώτη προσευχή της χρονιάς, τότε συνηδητοποιησα πως όντως κάτι είχα ξεχάσει... Να βγάλω τις πυτζάμες μου!! Κρύος ιδρώτας έλουσε όλο το σώμα μου γιατί υπήρχαν δύο λόγοι. Πρώτον. Είχα γίνει ρεζίλι μπροστά σε όλα τα παιδιά συν τους καινούριους καθηγητές μου! Δεύτερον. Χρειάζεστε δεύτερο λόγο?! Είχα γίνει ρόμπα μπροστά στους νέους μου συμμαθητές και καθηγητές μου! Μπροστά σε όλο το καινούριο μου σχολείο! Το Λύκειο μου! Και μπροστά σε ολόκληρη λεωφόρο που έτρεχα πριν από λίγο..
