The Beauty and The Nerd - Mainstreet fan fiction

Chapter 12

Toen ik mijn normale kleren weer aanhad liep ik naar de deur en draaide het bordje om naar gesloten. Ik deed de deur achter mij dicht en sloot hem achter mij. Rustig liep ik naar de auto’s waar de rest al stond te wachten op mij. Ze hadden al afgesproken wie met wie in de auto ging zitten. Daan en ik gingen met mijn auto maar Daan ging wel rijden. Owen,Nils en Viola gingen met de auto van Nils en Cybie en Rein gingen met Rein’s auto. Toen iedereen op zijn plaatsen zat begon iedereen de motors te starten en samen reden we van de parking af. En nu maar hopen dat Alice mij niet komt controleren…

We waren nu onderweg naar de luchthaven maar dat was dan ook het enige wat ik te weten was gekomen van Daan. “Waar gaan we nu naartoe?” vroeg ik voor de twintigste keer. “Je geeft het ook niet makkelijk op hé.” zei Daan. “Nee en dat weet je dus eigenlijk zou jij moet opgeven.” zei ik met een pruillip. “Voor deze ene keer gaat dat schattig pruillipje niet werken.” zei Daan maar ik zag aan zijn gezicht dat hij het moeilijk vond om niet toe te geven. “Oh, you’re so mean.” zei ik en ik deed alsof ik ging wenen. “Aww don’t cry sweety.” zei Daan en hij ging even aan de kant van de weg staan. De anderen reden achter ons maar toen ze zagen dat wij aan de kant gingen, reden zij gewoon door omdat zij wisten dat ze naar de luchthaven moesten gaan. “Ik wil het zo graag weten Daantje.” zei ik nog eens met een pruillip. “Ik weet het maar ik wil het echt als verrassing houden.” zei hij en hij begon mij te zoenen. Ik begon hem terug te zoenen. Zachtjes tikte hij met zijn tong op mijn lippen om toestemming te vragen, die ik hem dan ook snel gaf. En zo geraakte we in één van de meest passievolle zoenen ooit. “Wow…” zuchtte Daan. “Dat kun je wel zeggen ja.” lachtte ik. “Je bent echt geweldig weet je dat?” zei Daan. “We hebben deze conversatie al eens gevoerd en toen eindigde het met een kietelgevecht.” zei ik. Ik moest lachen van de gedachte. Daan begon ook te lachen.  “Ja dat weet ik nog goed.” zei hij en hij boog weer naar mij toe maar deze keer draaide ik mijn hoofd weg. “Wat scheelt er?” vroeg hij. “Ik wil eerst weten waar we naartoe gaan.” zei ik. “Dat ga ik je echt niet zeggen maar over een halfuurtje kom je het wel te weten.” zei hij en hij startte de motor opnieuw. “You’re mean.” zei ik alweer met een pruillipje. Daan begon te lachen en trapte het gaspedaal in waardoor we nu weer op de weg aan het rijden waren. Nog een halfuur en dan weet ik eindelijk waar we naartoe gaan…

Na 30 minuten rijden kwamen we eindelijk aan op de luchthaven. Gelukkig had Daan mijn koffer al gemaakt. Toen we de parking opreden zagen we een vijftigtal fans buiten staan. Hopelijk gingen ze niet te erg fangirlen. We stapten rustig uit en ik zag de anderen de gate al ingaan dus zo moeilijk zou het wel niet worden. Daan nam mijn hand vast en samen probeerde we door de menigte te gaan. Normaal zou Daan wel meer tijd hebben gemaakt voor zijn fans maar vandaag waren we nogal gehaast. De meeste lieten ons gelukkig gewoon door maar er waren ook een paar aanhankelijke fans die Daan maar niet wouden loslaten en hierdoor hadden we wat vertraging opgelopen. "Mogen we alstublieft doorlopen want we zijn nogal gehaast!"riep Daan door de hele gang. Hierdoor gingen de fans eindelijk aan de kant."Dank jullie wel, jullie zijn echt geweldig!" riep hij toen hij zag dat de menigte aan de kant ging.

Nadat Daan hier en daar nog een handtekening had gegeven stonden we eindelijk in de gate. De anderen hadden op ons gewacht en ze waren precies blij om ons te zien want Nils riep enthousiast: "Daar zijn jullie eindelijk!" We gingen bij hun staan en Daan zei: "Sorry dat we zo laat zijn maar de fans waren nogal aanhankelijk." "Dat maakt niet uit want jullie kunnen er niks aan doen, maar nu moeten we echt  gaan vertrekken want anders missen we ons vliegtuig nog." "Het is toch een privévliegtuig dus dat zal wel niet gebeuren." grapte Zayn. Iedereen schoot in de lach door de opmerking van Zayn. “Ok  genoeg gelachen, nu moeten we echt vertrekken." zei Owen. "Ja dat vind ik ook" zei ik instemmend. En samen liepen we door de gate naar het privévliegtuig. Door de drukte had ik nog niet kunnen zien waar we naartoe gingen en dat vond ik eigenlijk wel een beetje jammer maar Nils maakte daar verandering in want hij riep enthousiast: “LONDON HERE WE COME!” Ik kon mijn oren niet geloven zei Nils nu net dat we naar Londen gaan? “Gaan we naar Londen?” vroeg ik ongelovig. “Uhmm….surprise!” zei Daan verlegen terwijl hij naar de grond keek met zijn handen in zijn zakken. “OMG dat is echt geweldig!” zei ik enthousiast en ik besprong Daan en hij draaide mij enthousiast rond zoals ze altijd in de films doen. Nadat hij me met mijn beide voeten terug op de grond had gezet  gaf hij mij een kus op mijn mond en zei: “Ik ben blij dat je het een toffe verrassing vind.” “Tof? Ik vind het FANTASTISCH!” zei ik lachend. Iedereen moest lachen van mijn ‘grap’. “Ik ben ook blij dat je het een toffe verrassing vind maar nu moeten we echt vertrekken want nu zijn we zeker te laat.” zei Owen terwijl hij naar zijn horloge keek. “Sorry Owen.” zei ik. “Het maakt niet uit.” antwoordde Owen en hij liep al verder samen met de rest. “Ben je er klaar voor?” fluisterde Daan in mijn oor. “Voor Londen ben ik altijd klaar.” zei ik met een big smile. “Ok dan, London here we come!” zei Daan enthousiast en hij nam mijn hand in de zijne en leidde mij naar het vliegtuig. Ik wist nu al dat dit een fantastische citytrip ging worden…