Duna - Bloedband - Boek 2

Epiloog 1

2 jaar later. Ik kijk Jeroen dolgelukkig aan. We zijn een jaar geleden getrouwd. En ik ben nog steeds net zo verliefd als toen die dag. Ik bekijk het portret van ons toen, hij net in kostuum en ik in een prachtige jurk (zie foto). Naar de bruiloft had Sulvi een heer meegenomen, ik weet zijn naam niet eens meer. Ondertussen zijn er een aantal heren, die smeken om de hand van Sulvi. Ze heeft ze tot nu toe nog allemaal afgewezen. Het heeft ook nog geen haast, ze is nog maar 18 jaar. Elduines heeft zich 2 maanden geleden verloofd met een heel lief meisje, Janne heet ze en ze is ook 18 jaar. Zijn zijn van plan om over anderhalf jaar te trouwen, wanneer ze beide 20 zijn. Ik was ook op min 20ste getrouwd en volgens tante Rosafiere is dat de beste leeftijd om te trouwen. Dat komt misschien ook omdat zij op die leeftijd trouwde. Bij tante Badelog is ondertussen het baby'tje geboren, Lot heet ze. En, ik verzin het niet, ze is voor de 9de keer zwanger. Ja, er komt nog een kleintje bij.

"Duna, laat dat alsjeblieft Linda doen. Ga lekker zitten, het is voor jou niet veilig om op ladders te balanceren." Jeroen kijkt me smekend aan. Ik rol met mijn ogen, maar stap toch weer van de ladder af. "Dan moet iemand anders maar de plinten bovenin afstoffen." Ja, ja... Ik ben ook zwanger! En daarbij ben ik steeds meer in het huishouden gaan doen. Mijn moeder zou een rolberoerte krijgen, maar zij komt er niet achter. Dat deed ik nadat Sanne zwanger werd. Zij is nu getrouwd met Thom en slaapt nu in de kamer waar eerst Jeroen en Thom in lagen. Samen met Thom natuurlijk. Zij kan nu elk moment bevallen en bij mij duurt het nog maar een paar maandjes. Nadat de ban
Baby's zijn geboren maken we Sanne tot gouvernante en huren we een dienstmeid voor mij erbij. Thomas is nog steeds onze butler en we hebben de kok Huub en de huishoudster Linda.

Ik sla mijn armen om Jeroen heen en druk een kus tegen zijn lippen. "Ik houd van jou." Mompel ik. "Ik ook van jou." Zegt hij terug terwijl hij mijn wang aait. Er wordt op de deur geklopt en ik trek een wenkbrauw op. "Wie zouden dat zijn?" Jeroen haalt zijn schouders op. Thomas opent de deur en ik hoor aan de stem al dat het tante Rosafiere is. Ze is even een praatje met Thomas aan het houden, dat doet ze altijd, heel attent. Moeder zou alleen haar mantel in zijn handen drukken en weglopen, maar oom Phillip en Tante Rosafiere behandelen iedereen altijd met respect. Ook hoor ik kinderstemmetjes. Dat vertelt mij dat Simon en Mathilde mee zijn. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht. "Nicht Duna!" Mathilde komt op mij afrennen en geeft me een knuffel. Ze is nu 8 jaar en Simon is 11 jaar. Simon komt rustig de kamer binnengelopen, hij is nu (volgens zichzelf) te groot om nog te knuffelen. Ik geef hem een aai over zijn bol. "Gezellig dat jullie er zijn." Zeg ik. "Dankuwel. Waar is neef Jeroen?" Ik grinnik. Simon is verzot op Jeroen en andersom ook. "In de woonkamer, daar is hij met heengelopen." Mijn tante komt binnegelopen. "Tante Roafiere, hoe gaat het met u?" Ze heeft een grote glimlach op haar gezicht. "Dat intresseert niemand iets. Hoe gaat het met jou en je kleintje?" Ik glimlach en aai over mijn buik. "Die groeit als kool. Maar dat duurt nog een paar maandjes." Mathilde komt de kamer binnenhuppelen. "Ik kan neef Jeroen niet vinden." "Is ergens met Simon aan het spelen. Kom je bij ons zitten?" Mathilde knikt en kruipt op de bank. "Duna, en hoe voelt het nu? 2 jaar getrouwd nu." "Geweldig. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik kan niet wachten tot de kleine er is. Al geniet ik nog met volle teugen van de rust die we nu nog hebben." Mathilde kijkt me met grote ogen aan, ze tikt op mijn arm. "Nicht Duna, kan ik later ook met iemand trouwen? Net als u?" Ik knik. "Maar alleen als hij net zo lief is als neef Jeroen, afgesproken?" Mijn nichtje knikt met een serieus gezicht. Ik aai over haar wang. "Misschien trouw je wel over 10 jaar." Mijn tante lacht. "Begin er alsjeblieft niet over. Ze is nog maar 8 jaar, daar wil ik nog niet eens over nadenken." Ze geeft haar dochter een kus op haar wang. "Ik kan mijn meisje toch niet missen?"

Jeroen komt naar mij toe en heeft me een knuffel. "Ik houd van je." Mompelt hij tegen mijn haren. Ondertussen hebben tante Rosafiere en oom Phillip afscheid genomen en zijn terug naar hun huis gegaan met Simon en Mathilde. "Ik houd ook van jou." Zeg ik terug. We blijven even zo staan. "Zou jij liever een zoontje of een dochtertje krijgen?" Vraag ik. Jeroen denkt na. "Voor een zoon hoef ik minder in angst let leven. Ik bedoel, als net zo iets met onze dochter gebeurt als wat er met jou is gebeurt, daar wil ik niet eens aan denken." Ik krijg tranen in mijn ogen. "Maar jij zou onze dochter beschermen, naar haar luisteren en doen wat zij wilt." Fluister ik. Eigenlijk ben ik ook doodsbang om een dochter te krijgen. "Ik zal jou en alle dochters en zoons beschermen. Met mijn leven." Mompelt Jeroen terwijl hij een traan van mijn wang veegt. Ik lach een beetje beschamend. "Niet te geloven dat ik nog steeds moet huilen om hem." Jeroen geeft me een kus. "Geeft niets. Als je moet huilen, dan moet je huilen. Daar is niets ergs aan. Ik houd sowieso van je, of je nu huilt of niet." Ik lach even om zijn woorden. "Jij bent gek." "Maar wel gek op jou en ik laat je niet gaan." Ik ga op mijn tenen staan en druk een kus op zijn lippen. "Fijne trouwdag." Mompel ik zachtjes.

💝💝💝💝💝💝💝💝💝

Dit was epiloog 1, epiloog 2 komt binnenkort.
Nog even geduld...
Wat vinden jullie?
Like and subscribe please!
Love you all!