Το αγόρι της διπλανής πόρτας #WattFunGr

Κεφάλαιο 44

Ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό πυροβολισμό και αναγνώρισα αμέσως απο που ερχόταν. Κάποιος πυροβόλησε κάτι ή κάποιον.

"Όχι! Άρη!" το μόνο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου όταν άκουσα τον πυροβολισμό ήταν ο Άρης αφού ήξερα πως το όπλο που ακούστηκε ήταν αυτό που τον σημάδευε.

Η καρδιά μου σταμάτησε για λίγο και η μόνη μου αντίδραση ή ταν να τρέξω πίσω στο σπίτι να δω τι έγινε. Έτρεξα προς την πόρτα και είδα τον Γιάννη να με ακολουθεί.

Άφησα την ανάσα που δεν ήξερα πως κρατούσα τόση ώρα όταν αντίκρυσα τον Μιχάλη στο πάτωμα αβοήθητο και τον Άρη στην γωνιά του δωματίου ασφαλή.

Έτρεξα στην αγκαλιά του Άρη ενώ τα δάκρυα έτρεχαν βροχή απο τα μάτια μου τόσο που δεν μπορούσα καν να ανοίξω το στόμα μου να ρωτήσω τι έγινε και γιατί ο Μιχάλης είναι στο πάτωμα μέσα σε μια λίμνη αίματος. Οι άλλοι δύο τύποι ήταν και αυτοί εκεί αλλά δεν φαίνονταν καθόλου επικίνδυνοι.

"Είναι εντάξει. Είμαι εδώ τώρα. Σ'αγαπώ" ο Άρης έβαλε το πιγούνι του στο κεφάλι μου μετά που με φίλησε στο μέτωπο. Με κρατούσε σφιχτά ενώ έκλαιγα με λυγμούς.

Ένιωσα τόσο ασφαλής στην αγκαλιά του. Μου έλειψε τόσο πολύ και ήταν ο μόνος που χρειάζομαι αυτή την στιγμή. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά και ήξερα πως θα το ξεπεράσω. Ήδη με έκανε να ξεχάσω ότι έγινε εδώ μέσα. Ένιωσα απίστευτη ζεστασιά κοντά του.

Αν και δεν ήθελα με τίποτα να τον αφήσω, ψήλωσα το κεφάλι μου και γύρισα για να δω τι γινόταν, ενώ ο Άρης με κρατούσε αγκαλιά απο πίσω. Απέφυγα να κοιτάξω κάτω και έκανα ένα βήμα πίσω.

Ήταν νεκρός?

"Λυπάμαι που έπρεπε να το περάσεις όλο αυτό" ένας απο τους τύπους είπε. Παραξενεύτηκα, πριν λίγο σημάδευε με το όπλο τον Άρη και τώρα ήταν τόσο καλός και ευγενικός.

"Τι?" ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω.

Ο Άρης γύρισε ούτως ώστε να με κοιτάζει στα μάτια και φαινόταν έτοιμος να μου εξηγήσει τα πάντα. Για να είμαι ειλικρινής, η φωνή του ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα να ακούσω αυτή την στιγμή.

"Πάμε έξω. Η αστυνομία θα είναι εδώ όπου να ναι" με πήρε απο το χέρι και βγήκαμε όλοι έξω.

"Είναι... νεκρός?" ρώτησα δαγκώνοντας νευρικά το χείλος μου.

"Όχι" απάντησε ο άλλος τύπος.

"Ξέρω πως μάλλον θα αναρωτιέσαι τι έγινε" ο Βασίλης, νομίζω έτσι τον λένε, ο τύπος με το όπλο, μου είπε.