M'n lieve Loïs

Over moeders en Koen Wauters

Als haar moeder tijdens de rit naar het auditielokaal niet naar Clouseau had geluisterd, zou ze zich de tekst van haar monoloog misschien wel herinnerd hebben.
De gang zat stampvol. Het meisje naast haar beet op de velletjes rond haar nagels. Een jongen repeteerde zijn tekst overdreven articulerend op het toilet, waar hij dacht dat niemand hem hoorde. Ze had dan wel een tijdschrift meegenomen om haar gedachten te verzetten, maar werd constant afgeleid.
"Loïs Roelant?"
De blonde assistende die al twaalf kandidaten had binnengeroepen, keek verwachtingsvol de gang in. Uit gewoonte keek iedereen om zich heen, klaar om de concurrentie te keuren op basis van een naam en een eerste uiterlijke indruk.
Ze stond op, gooide de linnen tas over haar schouder en volgde de assistente de auditieruimte in.
Leonard Abel zat in het midden aan de jurytafel. Zelfs bij zoiets simpels als een plaats aan tafel kiezen, toonden zijn collega's hem de meerdere. Wat een rol in een Oscargenomineerde film kon teweegbrengen.
Een vrouw uiterst rechts aan de tafel nam het woord - ze herkende Mia Lodewijckx. "Loïs Roelant?"
Ze knikte.
"Wat heb je voorbereid?"
"De sterfscène uit 'Vandaag kies ik de stilte'."
Matthijs Tuytens, links van Leonard Abel, plaatste zijn bril iets beter op zijn neus. Dit stuk had hij achtenzeventig keer gespeeld, had ze op zijn website gelezen. Ze had het nooit interessant gevonden om op safe te spelen bij audities.
Mia Lodewijckx wees vaag naar de grond als teken dat ze kon beginnen.
Ze ging staan, het linoleum koud onder haar voeten. Er waren betere plaatsen om auditie te doen dan een aftandse dansstudio met TL-verlichting en te grote ramen. Hoe kon een personage nu sterven zonder het donker?
De tekst bleef dan ook uit. Die godverdomse Koen Wauters.
"Sorry", stamelde ze. "Sorry, ik denk dat het vandaag niet zal lukken."
Ze had het lef niet om de juryleden aan te kijken toen ze dat zei. Ze greep haar schoenen en tas en snelde blootsvoets de gang weer op.
De deur zwaaide enkele minuten later weer open toen ze haar schoenen aan het dichtknopen was. Het nagelbijtend meisje was aan de beurt.
"Loïs Roelant."
Ze keek op, verbaasd.
"Kan je even terugkomen?"
Toen ze de gang weer doorliep naar het auditielokaal, zag ze de nijdige blikken. Hoorde ze gegniffel. Merkte ze het medelijden van het meisje naast de deur.
"Juffrouw Roelant."
Leonard Abel schudde de papieren voor zich, keek daarna pas op. "Dit is hoogst ongebruikelijk."
"Het spijt me heel erg, meneer Abel..."
"Nog nooit in mijn hele carrière aan dit instituut is een kandidaat weggelopen van zijn of haar auditie."
Tot haar verbazing klonk hij niet geheel afkeurend.
"Ik... ik kan me gewoon niks herinneren."
"Dus? Voor mijn part improviseer je ter plaatse een verhaal bij elkaar over een man die de stopcontacten in een trein gebruikt om te stofzuigen of speel je tien minuten de sprekende klok, maar doé iets. Doe iets, kind, menslief. Wat je ook doet, loop nooit, maar dan ook nooit die deur uit."
Loïs stond bedremmeld naar de vinger de kijken die richting de klapdeur priemde. Ze knikte. Lesje geleerd. Ze stapte weg van bij de jurytafel en wilde net de deur openduwen toen Abel verderging: "Wat heb ik u nu net gezegd?"
Ze draaide zich niet-begrijpend om. "Maar ik heb mijn kans verpest. U verwacht toch niet dat...?"
"Dat u speelt, juffrouw Roelant? Ik zie niet in waarom ik u anders heb teruggeroepen. Wilt u voortmaken, er zijn nog wachtenden na u."
"Excuseer, maar zoals ik al zei zal het vandaag niet meer lukken. Ik ben mijn tekst helemaal kwijt en de sfeer om een stofzuigende man op een trein te vertolken, kan ik niet zo meteen naar bovenhalen."
"Dan hoop ik dat u begrijpt dat wij u niet kunnen toelaten voor dit academiejaar?" vroeg Matthijs Tuytens.
"Vanzelfsprekend", antwoordde ze.
"Dan kan u, als u dat wenst, volgend jaar opnieuw langskomen", zei Tuytens.
"Uw naam zal ik tegen die tijd in ieder geval niet vergeten zijn", zei Abel grinnikend. De man was best oké.
"Tot ziens", zei Loïs terwijl ze naar buiten liep.
De assistente liep met haar mee naar de wc. "Ik hoop dat je beseft wat voor kans je laat schieten." Ze klonk boos. "De jury roept nooit kandidates terug."
Ze kon Koen Wauters de nek wel omwringen.

Loïs belde Jules van zodra ze de campus af was.
"Hoe ging het?" vroeg hij haar zonder begroeting.
"Alles is voorgoed gedaan", zong ze.
"En ben je daar klaar voor? Want ik sta aan je zijde, hé." Ze hoorde hem grinniken in de hoorn.
"Jules, mama had 'Vanbinnen' opgezet! Alsof ze al zeker was dat ik het ging verpesten met mijn mottige kop en me daarom al op voorhand aan het troosten was!"
"Het ging dus niet goed?"
"Natuurlijk niet. Het was een totale afgang, voor de grootste Vlaamse acteur ooit dan nog wel!"
"Ach," suste hij, "ander en beter."
Ze zuchtte. Soms had ze het idee dat hij niet besefte hoe belangrijk die audities voor haar waren. Wist hij veel hoe gegeerd de plekken in Vlaanderen waren, hij keek enkel Scandinavische thrillers en af en toe een Amerikaanse komedie waar de hoofdrolspelers miljoenen mee hadden geschept. Hij steunde haar wel, maar had het kennelijk moeilijk om te verbergen dat het hem niet zo boeide. Zelfs nu kon ze zijn stem horen afdwalen; hij was vast weer bezig met de webshop.
Loïs had gelukkig nog opties. Eersteklasopties zelfs, maar de kans op toelating slonk met elke auditie die ze deed.
"Je kan nog altijd bij mij in Leuven komen samenhokken", zei hij, voor de zoveelste keer.
In het begin had hij dat gezien als een tussenjaar, waarin ze kon werken en alle audities opnieuw kon doen. De laatste tijd had hij het echter steeds vaker over haar plan B en hoe ze dan over drie jaar al zouden kunnen samenwonen. Echt samenwonen, zonder gemeenschappelijke keukens en hoogslapers.
Ze moest toegeven dat ze geen plan B had. Of liever: geen plan B wilde hebben. Als er iets was om op terug te vallen, zou ze zich misschien niet voor de volle honderd procent geven. Haar moeder vond nochtans dat boekhouden een goede optie was, zodat ze later mee kon stappen in Jules' bedrijf. Haar vader hoopte dan weer dat ze na al die jaren toch nog de leerkrachtmicrobe te pakken zou krijgen, zoals hij.
Haar moeder claxoneerde vanaf de overkant van de straat. Loïs nam afscheid van haar vriendje en stapte in, waarbij ze de deur te hard dichtgooide. Ze klikte zwijgend haar gordel vast.
"En?"
'Domino', de slechte eerste versie, klonk door de auto. Ze draaide het volume geïrriteerd dicht.
"Clouseau heeft mij genekt. Ik ben niet toegelaten."
"Spijtig." Haar moeder zweeg verder over haar aandeel in de zaak. "Wanneer is de volgende?"
"Zaterdag. Maastricht."

Ze lag op Jules' borstkas en prulde met haar vingers terwijl ze zich beklaagde over haar moeder. Hij tikte een eind weg op zijn laptop, die tegen zijn opgetrokken knieën stond. Slechts af en toe humde hij instemmend.
"En mijn vader heeft een drakenstaart gekregen van die tovenaar uit onze kelder en nu vliegt hij rondjes om ons huis."
Ze zweeg even tot hij 'mm-hmm' antwoordde en gaf hem een por met haar elleboog. Ze lachte toen ze haar hoofd achterover leunde om hem aan te kijken. "Sorry."
Hij klapte zijn laptop dicht, kamde met zijn vingers haar haren samen in een hoge paardenstaart en kuste haar voorhoofd. "Ik vind je wel oké als je zeurt."
Ze wees naar zijn computer. "Hoe gaat het ermee?"
"Druk. Ik denk dat ik zelfs een paar examens niet meedoe."
Ze schoot overeind. "Ben je gek?"
"Ik doe het in augustus wel, geen paniek."
Soms begreep Loïs haar vriendje niet. Hij studeerde wat hij al jaren eerder had gekozen, en wilde bovendien echt graag dat diploma hebben om op papier te bewijzen dat hij zijn bedrijfje verder kon uitbouwen. Waarom deed hij dan zo laks als het op die vakken aankwam? Als zij toegelaten werd op de toneelschool, zou ze zich zo hard smijten voor alle vakken dat ze er net niet aan onderdoor ging. Jules vond het vooral belangrijk om zijn klanten te vriend te houden. Op café.
Ze wist niet hoe hij het deed, maar hij slaagde er in om minstens drie avonden per week in de fakbar van Ekonomika rond te hangen om er te socializen. Jules was een graag geziene gast, en het voordeel was inderdaad wel dat de mond-aan-mondreclame op die manier snel ging. Maar zijn vakken doorschuiven naar tweede zit? Hmm.
"Waarom moet jij nu zo moeilijk doen? Ik zou dolgelukkig zijn om examens te kunnen doen, en jij weigert gewoon om ze te maken!" zei ze.
"Liefje, we hebben het hier al over gehad. Het gaat niet allemaal om een diploma in de wereld."
"Maar zonder is het ook maar aanmodderen."
"Vertrouw me, oké?" Hij nam haar kin tussen zijn vingers en kuste haar.
"Ik wil gewoon dat we eindelijk op reis kunnen in de zomervakantie. Jij, ik, een villa met zwembad tussen de Toscaanse wijnvelden."
"En hoe gaan we die villa betalen, denkt de juffrouw? Dit bedrijf moet winst maken nu het naamsbekendheid begint te krijgen. Het wordt beter, dat beloof ik. Het is gewoon... alle begin is moeilijk, oké? Veel werken en dan oogsten wat je gezaaid hebt."
"Het is al goed, flemer." Ze lachte toegeeflijk. "Maar heb je wel een paar minuutjes voor dit meisje?"
Hij rukte met een kort gebaar zijn pols uit zijn hemd, drukte een paar knopjes in op zijn horloge en legde zijn laptop op het nachttafeltje. "Je krijgt een kwartier."