Βρώμικα Παιχνίδια

κεφάλαιο 15

Το μαύρο συνήθιζε να είναι ένα ωραίο χρώμα και μάλιστα από τις πρώτες προτιμήσεις μου ειδικά τον χειμώνα. Δήλωνε ειλικρίνεια και ρεαλισμό. Δεν σου έλεγε ψέμματα, ότι η ζωή θα είναι γεμάτη χαρούμενες στιγμές και γέλια. Σου έβγαζε κάτι άλλο. Σου έδειχνε ότι θα υπάρχουν πολλές φορές που θα τα δεις όλα μαύρα, που θα υπάρξει ο πονος και η λύπη μαζί με τα δάκρυα.

Αυτό μας δείχνει και τωρα στο νεκροταφείο που βρίσκονται δεκάδες πρόσωπα μαζεμένα. Όλοι με μαύρα ρούχα και λουλούδια στα χερια. Άλλοι κλαίνε με λιγμους και άλλοι κοιτάζουν σαν να μη μπορούν να το πιστέψουν. Άλλοι απλά δείχνουν ότι νοιάζονται και κοιτάνε το ρολόι τους μπας και περάσει η ώρα να φύγουν. Λιγα τα άτομα που πονάνε. Απο αυτά τα λίγα είμαστε και εμεις. Ο Ιαν προσπαθεί να κρατήσει τα άπειρα δάκρυα που θέλουν να εκφράσουν τον πόνο, εγώ κλαίω αθόρυβα χωρίς να ακουστεί κανένας μου λιγμος , η Κριστιν στην αγκαλιά του Στέφαν να κοιταει με τα κοκκινισμενα μάτια της από το κλάμα τον θαμμένο πατέρα του Ιαν και ο Στέφαν με την σειρα του προσπαθεί να κρατηθεί δύσκολα ψύχραιμος για χάρη του κολλητού του. Το ίδιο κάνει και ο Νικ και έχει αφεθεί στο χαραγμένο όνομα πάνω στην ταφόπλακα.

Μπρους Λανντερ..

Ο ένας δίπλα στον άλλον, να στηρίζουμε τον Ιαν και τους εαυτούς μας και να μην μπορούμε να το πιστέψουμε.

Τα τελευταία λόγια του παπά, δείχνουν πως το τέλος της κηδείας έφτασε και σιγά σιγά όλοι αποχωρούν αφήνοντας τα συλλυπητήρια τους. Ο Ιαν ακόμη κολλημενος στην θέση του να κοιτάει τον τάφο. Μου σπάει την καρδιά να τον βλέπω έτσι..Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι αυτός ο άνθρωπος έφυγε από την ζωή. Ήταν παντα τόσο καλος με όλους μας και μας αγαπούσε.

Ένας κύριος γύρω στα 55, ήρεμος με μαυρογκρι μαλλιά και αρκετές ρυτίδες που προδηδαν την ηλικία του. Κάθε φορά που πηγαίναμε να τον δούμε πηγαίναμε όλοι μαζί. Μας υποδεχόταν τόσο ευδιαθετα και με ένα χαμογελο που γινόταν κολλητικο. Αυτος μαζί με την κυρία Μαίρη, μας άνοιγαν την πόρτα με ανοιχτές αγκαλες. Ο Ιαν του είχε αδυναμία, όπως όλοι μας άλλωστε. Ακόμη και την Κατερίνα ηξερε. Είχαν στενές σχέσεις με τους γονείς μου, οι οποίοι βρίσκονται εδώ μαζί με την αδερφή μου να θρηνούν τον χαμο του. Μας είχαν πει πως είχε καρκινο στο συκώτι και είχε τουλάχιστον ένα χρόνο ζωής. Ούτε ο μίσος δεν πέρασε και έφυγε...

"Έφυγε Εμμα.." η συντετριμμένη του φωνή με κάνει λυγισω και να κάτσω με τα γονατα στο έδαφος δίπλα του. Δεν ξέρω πως είναι να χάνεις κάποιον που τόσο αγαπάς από την ζωη αλλά μπορώ να δω πόσο επωδυνο ειναι. Βλέπω πως σε κανει να μην μπορείς να αναπνευσεις και να μην μπορείς να πιστέψεις την απουσία του. Να μη μπορείς να σταματήσεις να πονάς και απλα να νιώθεις χαμένος. Έτσι φαίνεται και ο Ιαν μου αυτή τη στιγμή και πρέπει να φανώ δυνατή δίπλα του..