To ημερολόγιο ενός ξενερωτου βρικόλακα (On Hold)

Η επίσκεψη.

Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου

Πρώτη μέρα στο καινούργιο μου,σχολείο και δεν πήγα. Είχα να κάνω κατι σημαντικότερο. Αποφάσισα να επισκεφτώ τον Yohio και αργότερα θα αποφασιζα τι θα κανω με τον Μαρκ. Ο Yohio βρισκόταν στο νοσοκομείο των βρικολακων. Είναι ενα νοσοκομείο, αρκετά απομακρυσμένο για να μην το βρουν οι θνητοί. Δεν ειχα πάει ποτέ εκεί και δεν ήξερα τη διεύθυνση. Τουλάχιστον είχα ενα εγχειρίδιο, που στις τελευταίες σελίδες, έχει σημαντικους προορισμούς για τους βρικόλακες.

Έψαξα για το εγχειρίδιο και χωρίς να χάσω άλλο χρόνο άνοιξα την τελευταία σελίδα.

-Κλαμπ, εστιατόρια, βουλή...ναι ναι, νοσοκομεία! Αναφωνησα και εστιασα τη προσοχή μου. Υπήρχαν πολλα νοσοκομεία αλλα αυτο της περιοχής μας ακόμα δεν το ειχα βρει. Η ανώτατη αρχή των βρικολακων (ΑΑΒ) έχει χωρίσει το χάρτη σε ζώνες και εμείς ανηκαμε στη ζώνη 4. Δεν ζουν πολλοί βρικόλακες στη περιοχή μας για αυτό έχουμε μόνο 1 απο καθε δημόσιο κτίριο.

Βρήκα το νοσοκομείο της περιοχής μας, μετα βίας και το εντόπισα στο χάρτη με ακομα περισσότερη δυσκολία.

Ήταν αρκετά μακριά απο το σπίτι, για αυτο πήρα το ποδήλατό μου. Ήταν αρκετά εύκολο να βρω το δρόμο για το νοσοκομείο αλλα απο ενα σημείο και μετα μπήκα σε ενα δάσος. Νόμιζα οτι χάθηκα αλλα οταν κοίταξα το χάρτη ανακουφιστηκα. Ο δρόμος εκεί ηταν απότομος με ανηφόρες και κατηφορες. Τα άγρια κλαδιά των δέντρων εγδαραν το δέρμα μου αλλα θεραπευονταν αρκετά γρήγορα χάρη στο οτι ειμαι βρικολακας.

Λιγο πριν φτάσω στο νοσοκομείο, με σταμάτησαν δύο άντρες. Ήμουν έτοιμος να τους επιτεθω αλλα κατάλαβα οτι ηταν βρικόλακες.

-Ταυτότητα. Ειπε ενας, έψαξα στο πορτοφόλι μου για την ταυτότητά, τους έδωσα και τις δύο ταυτότητές μου, την κανονική και αυτή απο την ΑΑΒ. Κοίταξαν τις δυο ταυτότητές ανεκφραστοι, και σημείωσαν το όνομά μου σε έναν υπολογιστή τσέπης. Ύστερα μου επέτρεψαν να περάσω.

Μια νοσοκόμα που βρισκόταν στη ρεσεψιόν μου έδωσε οδηγίες για να πάω στο δωμάτιό του Yohio και έγραψε τα στοιχεία μου στον υπολογιστή.

Οι πιο γλυκοι και καλοσυνατοι βρικόλακες ειναι οι νοσοκόμες. Ευδιαθετες και έτοιμες να σε βοηθήσουν. Ετσι ακριβώς έκαναν μαζί μου στο νοσοκομείο. Mε  βοήθησαν και με καθοδηγησαν στο δωμάτιο του Yohio.

-Μάς κατατρομαξες ενω δείχνεις μια χαρά!

-Που να με έβλεπες χτες...

-Πως σου επιτέθηκαν?

-Ήμουν στο δρόμο για τo κάστρο σου οταν ξαφνικά μου εφραξαν το δρόμο και δεν με άφησαν να περάσω. Πηγα να πηδήξω απο πάνω τους αλλα ο Μαξ αντιλήφθηκε τη κίνηση μου και πήδηξε ψηλότερα απο εμένα. Πάλεψα αλλα ηταν πολλοί, με ακινητοποίησαν και συνέχισαν, να με χτυπάνε οπου να ναι. Τέλος, όταν άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου, άκουσα τον Μαρκ να λέει "Για να μην την ξαναπλησιασεις, ούτε στα 5 μετρα!". -Πω τι τράβηξες! Ποια να μην ξαναπλησιασεις? Ρώτησα με απορία, και εκείνος κοίταξε χαμηλά.

-Βγαίνεις με καμία? Ξαναρωτησα και εκείνος συνέχιζε να κοιτάει χαμηλά.

-Και δεν μου το'πες?

-Απλα δεν μπορεσα! Εκείνη μου ειπε οτι θέλει να μείνει κρυφό, για κάποιο καιρό μετά θα το λέγαμε.

-Ποιά ειναι?

-Η...η...

-Η???

-Η...Νεφερτερι. Ειπε το όνομά της χαμηλόφωνα, ίσα ίσα που ακουγόταν. Εσφιξα τη γροθιά μου, σε μια προσπάθεια, να μην δείξω τον θυμό.

-Οπότε...δεν έχει να κάνει με εμένα, σωστά?

-Ναι ακριβώς, μην νιώθεις τύψεις! Και...μην εισαι θυμωμένος μμαζί μας, σορρυ που δεν στο ειπα νωρίτερα.

To μοναδικό πράγμα, που δεν περίμενα ποτέ, ηταν αυτό. Πως μπορούσε να ειναι η Νεφερτερι me τον Yohio και το πιο περίεργο ηταν οτι η Νεφερτερι ειχε για θαυμαστή τον Μαρκ.

Κάθε φορα που σκέφτομαι το ολο θέμα, νιώθω το χρώμα των ματιών μου να αλλάζει απο την οργή που με κατέκλυζε.

Νόμιζα οτι ήμασταν κολλητοί. Δεν μου ειχε πει τίποτα για τη Νεφερτερι, ούτε και εκείνη. Βέβαια δεν του ειχα πει ούτε και εγω για ολα αυτά τα ανάμεικτα συναίσθηματα που ένιωθα όταν την έβλεπα. Τώρα θα έπρεπε να τα θάψω για πάντα, μιας που με πρόλαβε ο Yohio.