Nefesini dinliyordum. Hiç uyuyamıyordum. Sanki hep benden yardım istiyordu. Çok kötüydü. Hep bir umut vardı, yaşayacaktı o, ölmeyecekti. Çünkü; o benim annemdi. Anneler ölmezdi ki...
Sabah uyandim. Basimda bir sürü beyaz kıyafetli insanlar. Bir de baktım ki hastanedeyim. Ne olmuştu ki bana, niye buradaydım? Elimi tutan biri vardı orda. Babam. Gözleri nemli. Benim için ağladı zannettim. 'Ağlama baba bişeyim yok, bak iyiyim.'dedim. Bu sözden sonra hiç tutamadı kendini, başladı ağlamaya. Sonra neden hastanede olduğumu öğrendim. Bayilmistim çünkü. İlk kez ağlayan o adam göz yaşları içerisinde, bana bundan sonraki hayatimda gülmeyi unutturacak iki kelime söyledi. 'ANNEN ÖLDÜ.'
