O lanet sözü duyduktan sonra tekrar bayılmışım. Bir kaç gün yoğun bakımda durmuşum. Hastaneden çıkınca babam anlattı.
Artık hiç yemek yememeye başladım. Hepsi annemi hatirlatiyordu. Mutfağa bile giremiyordum. Mutfaktaki o neşeli, telaşli hallerini hatırladıkça hıçkıra hıçkıra agliyordum. Artık odamdan da cikmiyordum. Onun özlemi beni gün geçtikçe paramparça ediyordu.
Ölümden 363 gün sonra:
Iki gün sonra bir yıl olacakti. Nasıl geçit bu kadar zaman, nasıl geçti onca gün? Hiç atlatamadim, tam 363 gündür hiç gülmedim. Ben eskiden cok neşeli cok şen şakrak biriydim. Ama artık icimden bir damla gülmek gelmiyordu. Okulda benim için onca şey yaptılar ama hiç biri unutturmadı bu özlemi. Herkes üzülmüştü sözde. Herkes merak ediyordu ya beni. Hep geçecek diyorlardı ya. Hep anliyorlardi ya beni. Iste hepsi yalandi bunların. Hiç kimse bu acıyı yaşamadan halimi anlayamazdı. Ve anlayamadilarda. Kendimden, babamdan, herkesden nefret ediyordum.
