Gozlerimi yine hastanede açtım. Bu sefer neden burda olduğumu maalesef çok net hatirliyordum. Bir de baktım babam yanimda, onunla göz göze geldik ve benim konuşmama gerek kalmadı. O herşeyi gözlerimden okumuştu. Bana özür dilermiş gibi baktı. Ikimizin de ağzını bıçak açmıyordu. Biraz zaman sonra ben cesaretimi toplayıp,' Neden 'diye sordum. Oda bana iki kelimeyle bir daha onu affetmeyecegim anı yaşatmış oldu. 'Aşık oldum.'
Ben o akşam taburcu olup eve geldigimde o kadın salonda kurulup, annemin yastığına oturmuştu. Onu o nefretle kovdum. Ama kadın bir santim bile kipirdamadi. Daha çok sinirlendim. Ve kolundan tutup dışarı attım. O anda babam geldi ve bana hem kızgın hemde üzgün bir halle baktım ve O KADIN BIR DAHA BU EVE GIRMEYECEK BURASI BENIM VE ANNEMIN EVI sözlerini babama kustum. Oda bana sakince bakarak,' Zaten artık bu evde yasamayacagiz, İstanbul'a gideceğiz ve orada yaşayacağız' dedi. Ben sinirden o anda hıçkırarak ağladım. Babama hâlâ inanamiyordum bunu da mi yapacakti bana, ANNEME.
