Artık hatıralarla dolu evde kendim yaşıyordum. Babami ve yarın karısı olacak o kadını babaanneme gondermistim. Her dakika agliyordum.
Saat iki civarı telefonuma mesaj gelmişti. Gönderen babamdi. Aramaya yüzü olmadığı için mesaj atmıştı belli ki, açtım mesajı okudum. Mesajda: Yarın seni almaya geleceğiz, tabi istersen, nikah kiyilacak. Eğer istemezsen mesaj atmana gerek yok. Seni seviyorum bunu unutma.
Şaka gibiydi herşey. Sanki beni deniyorlardi. Bu kızın sabrı ne zaman bitecek diye. Sakin olmaya çalıştım ve müzik dinlemeye başladım belki biraz rahatlarim diye.
Sabah olmuştu. O gün o imzayı attıktan sonra artık benim babam olmayacakti. Saat üç gibi yine mesaj atti. 'Nikah kıyıldı.' diye. Bu ne ya diye düşündüm. Bu mesajda artık babama karşı kalan iğne ucu kadar olan sevgimin de bitiş yazısı olmuştu.
