Stilte

1: Samen

Even om verwarring te voorkomen: het volgende stuk vindt plaats in het heden. Het proloog vond dus plaats in het verleden. ;)

Eve

Er wordt aangebeld en ik schrik op uit mijn half slaap, ik lig al de hele zondagmiddag op de bank en ik lag net in te dutten. Mopperend trek ik mezelf overeind en loop naar de voordeur. Ik slaak een diepe zucht en ga op mijn tenen staan, waarom zit dat kijkgaatje toch zo verdomd hoog?! "Doe open Eve, ik sta te verkleumen hier." De stem van degene aan de andere kant van de deur klinkt wel heel erg bekend. Ik ruk de deur open. "Vince!" Ik vlieg hem om de hals. "Hey," zegt hij en hij schenkt me de scheve glimlach waar ik zo veel van hou. Ik hou hem stevig vast en hij strijkt over mijn haar. Na een tijdje laat ik hem los. "Huh?! Ik dacht dat je nog drie dagen langer in Parijs zou zitten?" Ik kijk hem vragend aan. Vince en zijn vrienden hadden besloten een weekje op vakantie te gaan met zijn vieren. Vince had mij ook uitgenodigd maar ik had zijn uitnodiging vriendelijk afgewezen. Een week met een groep mannen op stap in Parijs is niet te doen, en al helemaal niet met de groep mannen die Vince zijn vrienden noemt. Hij drukt een kusje op mijn voorhoofd en ik glimlach. Zo blijven we even staan in een innige omhelzing. Ik heb hem gemist, ook al is hij maar zo kort weg geweest.

"Prinses?" Ik glimlach om Vince zijn stomme cliche-achtige koosnaampje en draai me naar hem om. Vince ligt languit op mijn bank en kijkt me vragend aan. "Ja?" "Hm ik heb eens nagedacht," zegt hij. "Uh oh. Niet teveel doen hoor," grap ik. Hij fronst om mijn flauwe grapje en kijkt me quasi-geïrriteerd aan. Ik draai me weer om naar mijn laptop en staar naar mijn verslag. Ik ben er nu al de hele avond mee bezig en het schiet maar niet op. Zuchtend klap ik mijn laptop dicht en draai me weer naar Vince toe. "Nee, maar Eve," zegt hij nu met zijn serieuze stem, want die heeft hij. Hij komt overeind en loopt naar me toe. Ik knik. "Wat is er?" Zijn ogen boren zich in de mijne en mijn adem stokt eventjes als hij een pluk haar uit mijn gezicht strijkt. Hij staart me aan. "Niet staren," mompel ik. "Dan moet je maar niet zo mooi zijn," zegt hij met hese stem. Het bloed stijgt naar mijn wangen en ik wend mijn blik af. We zijn al drie jaar samen, maar hij geeft me nog steeds dit gevoel. Ongelofelijk. Hij pakt mijn kin vast en dwingt me hem aan te kijken. Hij glimlacht flauwtjes en drukt een zacht kusje op mijn lippen. Voordat het kusje een kus kan worden trekt hij terug en schudt zijn hoofd. "Je leidt me af." Ik grinnik. "Ik heb dus nagedacht," zegt hij opnieuw en ik knik. Hij zucht even diep en mompelt dan: "Eve, kom bij me wonen?" Hij staart naar zijn voeten, hij ziet er zo lief uit nu. Verrast kijk ik hem aan, een warm gevoel verspreidt zich in mijn buik. "Ja," zeg ik. "Ja ik kom bij je wonen." Mijn stem klinkt vastberaden en ik ben ook vastberaden. Ik houd van Vince, meer dan dat ik ooit van iemand anders heb gehouden. Een grijns verschijnt op zijn gezicht en een intens gelukkig gevoel overspoelt me. "Ik heb je lief," zegt hij en vervolgens drukt hij zijn lippen op de mijne.

*

Nog twee weken en dan is het zover. Twee weken.Toen ik ermee instemde om te gaan samenwonen was ik nog zo zeker, maar nu ben ik onzeker over mijn keuze. Samenwonen is zo'n grote stap. Ben ik er eigenlijk wel klaar voor? Ik zou niet zo moeten piekeren... Waarschijnlijk overdrijf ik gewoon. Peinzend staar ik voor me uit. Mijn Iphone trilt in mijn broekzak, stuntelig neem ik op. "Hallo met Eve?" "HEY GURLL!" "Alice!" Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

-Flashback-

Ik kijk het klaslokaal rond en zucht diep. Ik zal wat tijd nodig hebben om te wennen aan deze nieuwe school. Mijn oude middelbare school was heel anders, veel kleiner. "Is deze plek bezet?" Ik kijk op en zie een meisje naast mijn tafel staan. Ze heeft blond haar en heeft een knap uiterlijk. Ze glimlacht opgewekt en ik glimlach terug. "Nee, hij is niet bezet," zeg ik. Het meisje lijkt me aardig en ik weet vrijwel zeker dat ik het met haar ga kunnen vinden. "Ik ben Eve.'" Ze knikt nog steeds glimlachend. "Alice," zegt ze en ze gaat zitten op de lege stoel naast me. "Ben je nieuw hier?" vraagt Alice. Ik knik. "Echt? Woon je al een tijd in Amsterdam of ben je verhuist?" "Verhuist. Ik woonde in Utrecht." Ik krijg een brok in mijn keel als ik terug denk aan ons oude huis en alle herinneringen daar. Met moeite slik ik de opkomende tranen weg en schraap mijn keel. "Ik zag een Starbucks op weg naar school, zin om in de pauze een frappuccino te halen?" "Hell yeah!" Ik grinnik. Nu weet ik het zeker, Alice en ik gaan hele goede vriendinnen worden.

A/N:

Hey iedereen, dit is het eerste hoofdstuk van Stilte. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben ^-^!

-x- Sam