Nefes aldım.
Ve bir daha tekrarladım bunu.
Ne ironikti ağlarken nefes almak. Ayaklarım sokağın her köşesine temas ediyordu ama ruhum sadece gözyaşlarımla beraber kirli elbiselerime bulaşıyordu. Kaldırıma çökerken etrafımdaki insanlar acırcasına ve alaylı bakışlarla beni süzdüler. Nefret kusmak istiyordum onlara bağırarak. Ama son çığlıklarımı orada bırakmıştım.
