Try me...if you dare

Κεφάλαιο 1ο

Μέσα στον ύπνο μου ακούω κάτι αχνά να χτυπάει, δεν δίνω σημασία και μετά από λίγα δευτερόλεπτα με ξανά παίρνει ο ύπνος. Ύστερα από λίγο ξανά ακούγεται αυτός ο ενοχλητικός ηχος στα αυτια μου αλλά εγώ συνεχίζω να κοιμάμαι ανενόχλητη. Ακούω βήματα στις σκάλες και την πόρτα μου να ανοίγει. "Αμάν αυτό το κορίτσι 19 χρονών έφτασε και ακόμα να μάθει να ξυπνάει,ακόμα και με το ξυπνητήρι" ακούω την μαμά μου να λέει. Ανοίγω σιγά - σιγά τα μάτια μου αδυνατόντας να δω καθαρά λόγο τις πρωινής θολούρας. "Καλημέρα" λέω καθώς τεντωνομαι και σηκώνομαι με αργές κινήσεις. "Καλημέρα Αμέλια" λέει η μαμά μου καθώς ανοίγει το παραθυρο. Ξαφνικά το δωμάτιο φωτίζεται από τον πρωινό φως και αμέσως καλύπτω το κεφάλι μου με την κουβέρτα. "Αμελια αν σε 15 λεπτά δεν είσαι έτοιμη ξεχνα το Σιάτλ" με γρήγορες κινήσεις πετάω την κουβέρτα από πάνω μου και κοιτάω την μαμά μου σαν εξωγήινο χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοεί. "Μην με κοιτάς έτσι Αμέλια. Καλά ξέχασες ότι σήμερα φεύγεις για Σιάτλ;". Ξαφνικά αρχίζω να συνειδητόποιω τι ακριβώς μου λέει. Σήμερα είναι Κυριακή ,και όπως προγραμμάτιζα εδώ και λίγες εβδομάδες, φεύγω με προορισμό το Σιάτλ. Το καινούριο μου πλέον σπίτι με περιμένει να το γεμίσω και τα προσωπικα μου αντικείμενα και πολλές αξέχαστες αναμνήσεις. "Εμμ οχι. Μα και φυσικα δεν το ξέχασα. Πάνε κάτω να ετοιμαστώ και κατεβαίνω σε 10λεπτά".

Έτσι η μαμά μου έφυγε από το δωμάτιο και σηκώθηκα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Μετά από λιγη ώρα ήμουν έτοιμη βαμμένη ντυμένη και έτοιμη να ξεκινήσω την νέα μου ζωή οπότε κατέβηκα γρήγορα κάτω και λέω "έτοιμη πάμε;" ανυπομονούσα να πάω στο Σιάτλ ήθελα να αρχίσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα οι καινούργιες μου εμπειρίες και αναμνήσεις. "σε 5 λεπτά φεύγουμε πάνε βάλε την βαλίτσα στο αυτοκίνητο και έρχομαι" με το που το είπε άρχισα να τρέχω. Πήρα την βαλίτσα μου και την έβαλα αμέσως στο αυτοκίνητο και μπήκα κατευθείαν στην θέση του συνοδηγού με ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά. Όταν ήρθε η μαμά μου με κοιτούσε λες και έβλεπε κάτι περίεργο και της λέω "τι;" άρχισε να γελάει και λέει "πραγματικά τώρα χαίρεσαι που φεύγεις;" την κοίταξα λες και έλεγε το πιο περίεργο πραγμα στον κόσμο και της λέω "φυσικά και χαίρομαι δεν αντέχω ούτε λεπτό παραπάνω εδώ πέρα γιαυτό ξεκινά, όσο πιο γρήγορα φύγουμε από εδώ τόσο το καλύτερο άντε άντε αντεεεε" σοκαρισμένη η μαμά μου από την απάντηση μου έβαλε μπρος το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Μετά από 30 λεπτά φτάσαμε και αφού πήρα την βαλίτσα μου από το αυτοκίνητο λέει η μαμα μου "θα μου λείψεις" και με τράβηξε στην αγκαλιά της. Έμεινα για λίγο στην αγκαλιά της γιατί ήξερα ότι θα έκανε ΠΟΟΟΟΛΥ καιρό να με ξανά δει όμως άρχισε να με σφίγγει έτσι της λέω "εντάξει μαμά φτάνει θα χάσω την πτήση" μόλις το άκουσε αυτό κατσουφιασε και λέει "σωστά πρέπει να φύγεις" της χαμογέλασα γλυκά και της λέω "ναι πρέπει θα σου τηλεφωνήσω όταν φτάσω οκευ;" μου χαμογελασε για να μου δείξει ότι ήταν χαρούμενη αλλά ξέραμε και οι δυο ότι δεν ήθελε να φύγω. Anyway τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή. Τέλος πάντων της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο της χαμογέλασα και μπήκα μέσα στο αεροδρομιο. Πήγα έκανα check in και μόλις ανακοινωθηκε η πτήση μου γύρισα είδα την μαμά μου στην είσοδο και αφού την ξανά χαιρέτησα μπήκα μέσα στο αεροπλάνο και πλέον ήμουν τόσο κοντά στο να εκπληρώσω ένα από τα όνειρά μου ~να φύγω μακριά από όλους και από ολα~. Ήμουν τόσο κοντά να το εκπληρώσω που τίποτα δεν με σταματούσε μόνο αν το αεροπλάνο δεχόταν αεροπειρατία η έπεφτε και συντριβοταν. So, άρχισα να κάνω προσευχές για να μην πέσει το αεροπλάνο εδώ και 2 μέρες.