Uyandım saat sabahın yedisi, dışarıda
güneş benden erkenciydi, kalktım başıma geleceklerden bihaberdim, pencereyi açtım uzakta iki katlı mavi balkonun yarısı belli belirsiz görünen eve baktım, sakindi her zaman ki gibi –günaydın- dedi. Sessizce hani gözün arar ya ortada olmayıp kalbinde olan bir şeyi, sanırım benimki de öyleydi. Saat dönüyor zaman geçiyordu. günlük işler ya hani benim ki de o misali oyalandım durdum güya çokta yoruldum. Yorulan kimdi ben mi? yoksa ben mi? oturdum masaya sahi kaç saat geçti? Deli gibi çalışırken geçen tek saat miydi? Belki de bir ömrüm geçti yetişecek konular, çözülecek sorular, öğrenilecek teoriler... Bitti mi? unuttuğum bir şey kalmadı mı? KENDİMİ.
Hani dersin ya o öyle olsun bu böyle olsun... Oldu mu? Olmadı. Sana kalan kurduğun cümleler, yaşadığın anılar...
Kaçasım var aslında, bir yerden mekândan değil kendimden kaçasım var koşasım var ben, bana yetişemeyene kadar, içimdeki beni öldürünceye kadar çalışasım var. Nefes alıyorum ama ben değil. Kızıyorum kendime çünkü kendimi çok şımartmadım mı istediğim her şey olsun dedim ama kaderi hiç hesap etmedim. 24 saatin bir saatini kendime ayırmadım _ne zaman fark ettin_ dediğini duyar gibiyim. kahve fincanının içindeki kaşıkta 'BUGÜN ALLAH İÇİN NE YAPTIN' yazarken bende hiçbir şey yazmamasında fark ettim. Beni sevdiren kimdi, sevdiğim kimdi, her gün o eve baktıran, sabah uyandıran, akşam uyutan, nefes aldıran ve binlercesine karşı benim yaptığım neydi. Al sevgi mi istiyorsun yaşamak mı istiyorsun hepsini veriyorum başın sıkışırsa gel diye göndermedi mi? merhametinin sonsuzluğunda.
Çocukken mutluydum sakın yanlış anlama şimdide mutluyum fakat çocukluğum farklıydı. Bir insanın başına gelecek en güzel şey okuldu öğretmeniydi, benim ki de çok güzeldi. Bir sınıfta dokuz öğrenci olur mu olurdu. Aslında sekizdik biz tek kişiydik. Çocuk gözleriyle bakarken ne kadar da masum oluveriyordu dünya sevgileri derler ya dibine kadar yaşıyorduk. Çeşmede birbirimizi ıslatıp sek sek oynarken, okul bahçesini, avuçlarımız su toplayana kadar çapalarken de güzeldi çocukluğum oyunlarda eşleşmeyince küsüp kızdığım da da güzeldi. Camide alfabeyi sökemeyip arkadaşların bana güldüğünde de. Piknik için küçük ayaklarla koca dağa çıktığımızda da güzeldi .peki güzel yapan kimdi? Eli verip elini tutturan gözü verip gözüne baktıran kalbi verip sevdiren kim di? Niye unuttuk.
Sahi saat kaç geldi mi zamanı; uykudan uyanmanın...
