Forever and Always

Chapter one

"Nisrina wakker worden!" Ik open mijn ogen en kijk in de groene ogen van mijn broer die met een stomme grijns boven mijn hoofd hangt "moet je me echt zo wakker maken Fouad even serieus" zeg ik slaperig "tjaaa ik ben je broer he het is mijn taak om je te vervelen" ik kijk hem met me meest dodelijke blik aan en glimlach vals "kan je nog viezer kijken?" Zegt hij lachend "we moeten naar school dikzak ga je omkleden" ik duw hem weg en stap uit me bed en zucht "another day" ondertussen loopt Fouad uit mijn kamer en doe ik de deur dicht, ik gooi snel wat kleren bij elkaar en ga daarna mijn tanden poetsen.

Als ik volledig klaar ben ren ik van de trap naar de woonkamer, het is al 10 over acht en ik moet half 9 op school zijn.

Mijn moeder werkt, mijn vader werkt it's just me and my bro. We zijn haast altijd alleen thuis en staan er vaak alleen voor, ik neem het me ouders ook niet kwalijk want ze werken om ons gelukkig te houden en ik waardeer dat met heel mijn hart.

"Ga je niet ontbijten?" Zegt Fouad vanuit de keuken "nope keen tijd man, ik pak wel een appel of zo iets" zeg ik en pak een appel en trek mijn schoenen aan "kan je me naar school brengen?" Vraag ik lief "uhm wat dacht je van nee?" Zegt hij "pleaseee" "oke oke voor deze ene keer dan he" ik knik en loop alvast naar buiten.

Als ik op school ben loop ik naar de eerste beste kapstok en hang mijn jas op. Daar staat hij dan, de sukkel waar ik een jaar lang verliefd op was, Arman, hij is helemaal niet speciaal of iets in die richting maar met de perfecte humor een lief karakter heb je me zowat al. Ik vermijd oogcontact en hang mijn jas op, ik draai me om en loop weg "ewa Nisrina" die stem, zijn stem is wel de laatste stem die ik wil horen, maar toch draai ik me om en glimlach ik "hey Arman" zeg ik "en hoe gaat het met onze Nisrina" vraagt hij "jaa goed hoor en hoe gaat het met jou?" "Goed ga.." de bel kapt hem af en de luide bel zorgt voor een stilte "uhm ja ik spreek je nog wel" zeg ik en ik pak mijn tas van de tafel "ja laters Nis"

Mensen vragen zich altijd af waarom ik hem niet meer leuk vind maar ik heb zo mijn redenen. Hij is zo veranderd, binnen 1 jaar is hij van een lieve grappige jongen veranderd in een meisjes gek oftewel een fuckboy en daar hou ik totaal niet van. Buiten dat heb ik gewoon soms nare herinneringen aan hem.

Ik loop de klas in en ga op mijn vaste plek zitten ik kijk om me heen en kijk waar mijn beste vriendin is, Nour het is echt een schatje.

"Ewaaaa Nisrinaaa!" Daar is ze hoor iedereen kijkt haar gestoord aan en ik groet haar net zo uitbundig als zij mij groette, ze komt naast me zitten en pakt haar boeken uit haar tas "weyo ik ga je wat vertellen en wollah je moet het tegen niemand zeggen" ik knik en ze gaat zitten "vertel" zeg ik "je weet toch Sem?" Ik knik en kijk heel nonchalant naar Sem die ik onze klas zit "hij is zo een fuckboy my god niet normaal" zegt ze fluisterend "alsof ik dat niet wist man" zeg ik, ze haalt haar schouders op en zucht "another fucking day"

Als het zesde lesuur voorbij is zit mijn schooldag erop, ik pak mijn oordopjes uit mijn zak en stop ze in mijn telefoon ik zet een liedje op en loop naar mijn jas en drie keer raden wie ook daar is... Yes right Arman.

"Heeeyy Nis" zegt hij "haaii" zeg ik en ik doe een oortje uit, "heb je 2 euro ofso in je zak?" Ik kijk hem droog aan en kijk in mn zakken, ja hoor ik heb het "here you go" en ik geef hem de 2 euro "Dankjewel Nis!" Zegt hij en hij geeft me een knuffel. Ik bevries letterlijk en sta stil "geen.. dank" zeg ik zachtjes, ik voel dat ik een beetje rood kleur en kijk naar de grond "alles goed?" Zegt hij "jaa jaa" zeg ik, hij tilt mijn hoofd omhoog en kijkt me diep in de ogen aan, ik probeer zijn blik te ontwijken maar het lijkt alsof ik totaal niet kan bewegen, zijn hoofd komt steeds dichterbij en net wanneer zijn lippen de mijne gaan aanraken... "Armaannn kaolo hond schiet op" schreeuwt een van zijn vrienden, zijn hoofd gaat weer naar achteren "ik kom" schreeuwt hij terug "uhm doei Nis" zegt hij droog en rent opeens weg.

Ik blijf versteend staan en toets het nummer van een goede vriendin in, Maria, echt een Nederlander maar ze heeft een hart van goud en weet ook kapot veel over mij.

"Hey hey Nis" zegt ze blij "kom naar buiten ik ga je wat vertellen, ik wacht voor mijn school oke?" Zeg ik snel "Owh oke oke geef me 5 minuutjes en dan ben ik er!" "Saff" ik hang op en loop in de war naar buiten.

Daar staat Arman met zijn groepje, Shit. Ik haat dit, hij heeft me zo versteend laten staan net, ik pak mijn telefoon en doe alsof ik in gesprek ben met iemand om alle akward dingen te vermijden. "Kijk je wifey daarzo" hoor ik iemand zeggen "hou je bek dikzak" zegt Arman grof. Ik doe alsof ik niets heb gehoord en praat nogsteeds tegen de lucht. Ik zou wel door de grond heen kunnen zakken op dit moment.

Na 5 minuten komt Maria aan rennen op het schoolplein en loopt ze naar me toe "alles goed? Je klonk zo gestressed ofzo" ik kijk richting het groepje van Arman en ze weet genoeg, ze trekt me mee van het schoolplein en we lopen naar haar huis die hier niet ver vandaan is

Ik ga op haar bank zitten en vertel haar wat er net is gebeurt "ben je serieus nu of wat?" Zegt ze vol ongeloof "jaa wollah wel, het was zo raar en ik voelde eindelijk helemaal niets voor hem en nu komt deze jongen opeens leuk doen?" Zeg ik "voel je weer wat voor hem?" Ik haal mijn schouders op en zucht "deze mensen geven mij hoofdpijn he ik ben echt ser.." "kijk niets van hem aantrekken je bent sterk, denk aan dat hij echt een sukkel is" ik knik "het is zo moeilijk om zo te denken nadat je iemand een heel jaar leuk hebt gevonden" ze knikt begrijpend en haar telefoon gaat, het is haar vriendje Stephan, ze hebben bijna 2 jaar zo zie je maar dat echte liefde toch ook nog bestaat in het leven van 16 jarige. "Ik ben zo terug" ik knik en ze loopt naar boven.

Ik pak mijn telefoon en open mijn app. 1 bericht van Arman. Mijn hart klopt als een dier en ik krijg het spaans benauwd.

"Lieve Nisrina, sorry voor vandaag ik leg het je nog wel uit, kan je morgen na school even praten?" ik staar naar mijn telefoon met grote ogen "wat... the... fuck" fluister ik vol ongeloof "Haii Arman, tuurlijk ik ben wel pas kwart over vier uit" ik druk op verzenden en ga meteen weg vn whatsapp na een paar seconde krijg ik al een antwoord "Geen probleem ik wacht wel op je in de kantine" in mijn hoofd gaan duizende vragen rond, waarom? En waarom nu? Ik antwoord nog op Arman en leg mijn telefoon weg. Aangezien Maria altijd uren met haar vriend aan de telefoon is schrijf ik maar een briefje dat ik alvast naar huis ben gegaan.

Ik loop naar huis en begin met mijn muziek mee te neuriën.

Eenmaal thuis aangekomen zie ik mijn broer op de bank zitten met twee vrienden Ilias en Soufian, echt twee varkens net als mijn broer. "Fouad? Zijn mama en papa nog niet thuis?" Vraag ik aan mijn broer "wat denk je nou echt? Dat hun thuis zijn?" Hij kijkt me aan en begint te lachen, me ogen vullen zich met tranen ik hou ze in en loop naar mijn kamer.

Alle tranen glijden naar beneden zowat een hele oceaan. Ik huil niet om zijn antwoord maar om het feit dat ik ze niet vaak zie, het is zo leeg in huis. Een groot huis met maar 2 mensen die er vaak in zijn, het is zo een leegte zonder mijn ouders. Ik veeg mijn tranen weg en val in een diepe slaap.

________________

Okee okee dit was het😭
Het eerste hoofdstuk het is nog niet spannend of iets maar ik heb grootste plannen voor dit boek!