Wraak van Hayat

5. Een lange nacht

Tarik keek me vol verbazing aan, niet wetend wat ik van hem moest verwachten. Tarik: 'Wat zeg jij allemaal.' Ik: 'Ga niet dom spelen. Ik heb alles gezien en gehoord. Heb jij geen ziel dat je iemand neerschiet. Wesh ben je helemaal ziek geworden!'
Ik verbaasde mezelf hoe boos ik op hem was. Ik had totaal niet door dat de hele buurt mij waarschijnlijk heeft gehoord. Tarik bleef stil, maar toen zei hij eindelijk wat. Tarik: 'Wie denk je dat je mee aan het praten bent he. Ik ben nog steeds je broer. Je hebt het recht niet om tegen mij te gaan schreeuwen. Ik doe wat ik wil en jij hebt daar niks over te zeggen.' Dat hij dat na vanavond nog durf te zeggen op dat moment voordat ik het door had sloeg ik hem weer in zijn gezicht, gevolgd met nog meer geschreeuw. Ik : 'Je hebt iemand vermoordt! Dat jij nog zegt dat ik het recht niet heb om zo tegen je te praten is bullshit! Jij bent mijn broer niet meer, maar een moordenaar. Drugsdeal, moord en dan nog grote broer willen lopen spelen. Je bent echt van het padje af!' Ik ben nog nooit zo boos geweest. Vooral niet op hem, maar na vanavond heb ik het respect dat ik voor hem had verloren. Hij keek me aan en aan zijn ogen kon ik zien dat hij woedend was. Ik nam een stap naar achteren maar hij greep me vast en gooide me op de grond. Ik probeerde op te staan maar hij had me al van mijn haar gepakt en begon op me in te slaan. Elke klap die ik kreeg was een stap dichterbij het einde. Ik dacht dat ik na vanavond nooit meer de zon zou zien opkomen of de regen zou zien neervallen. Nadat ik de moed had opgegeven en mijn lot onder ogen zag, stopte de klappen met komen. Ik voelde mijn gezicht niet meer en ik zag het bloed van mijn gezicht op de grond druipen. Tarik keek me vol verschrikking aan en daarna naar zijn handen. Hij kon niet geloven dat hij me dit had aangedaan. Hij pakte zijn spullen en rende de deur uit. Ik had geen kracht meer om op te staan en bleef de hele nacht op de zelfde plek liggen.

Het werd ochtend en ik kon maar niet stoppen met denken aan gisteravond. De woede in Tarik zijn ogen heb ik nog nooit gezien, net alsof het een ander mens was geworden. Ik begon mijn gezicht weer een beetje te voelen en het deed pijn, heel veel pijn. Ik raapde mezelf op en liep direct door naar de spiegel. Ik schrok toen ik mijn gezicht zag. Blauwe plekken, gescheurde lip, mijn neus was ook helemaal naar de klote. Ik kon mezelf echt niet op school vertonen voor de komende 2 weken, misschien zelfs meer. Never dat ik zo naar school ga. Iedereen gaat mij aanstaren en vragen hoe dit gebeurd is. Of zelfs hun eigen verhalen verzinnen en dat kan ik echt niet nog erbij hebben. Ik belde Maroua op en vertelde haar alles wat er gisteren was gebeurd. Ze besloot om niet naar school te gaan, maar om naar mij te komen. Na 10 min was ze aangekomen bij mijn huis. Het moment dat ik de deur open deed viel haar mond gelijk open. Er vielen zelfs een paar tranen langs haar gezicht. Maroua: 'Schatje toch, ik kan me echt niet voorstellen dat hij je dit heeft aangedaan. Je moet naar de dokter gaan, anders komt je gezicht echt niet meer goed.' Ze had gelijk en dat was ik ook van plan. Ik deed me nike tech pak aan met me nike airmax eronder. Plus ik had een pet op en een zonnebril zodat niemand me gezicht kon zien.

We kwamen aan bij de dokter, we wachtten een tijdje en werden toen opgeroepen. Ik deed me pet en zonnebril af en zelfs de dokter schrok ervan. Dokter: 'Hoe is dit nou gebeurd?' Ik ga hem natuurlijk niet vertellen dat mijn broer me in elkaar heeft geslagen, dus moest ik heel snel een leugen verzinnen. Ik: 'Uhm... Ik ben van de trap gevallen en kwam recht op mijn gezicht terecht.' Hij keek me vol ongeloof aan. Als ik hem was zou ik dit verhaal ook niet geloven, maar veel keus had ik niet. Dokter: 'Het lijkt mij heel onwaarschijnlijk dat dit kon gebeuren door een val van de trap.' Ik begon heel geirriteerd te raken, want ik wilde daar zo snel mogelijk weg. Ik: 'Nou het is mijn gezicht en ik ben degene die van de trap is gevallen en niet u, dus ik weet 100% zeker dat dit het resultaat is van de val. Hij schrok van mijn antwoordt en vroeg niks meer verder gelukkig. Hij gaf me een paar zalfjes voor mijn wondjes en blauwe plekken, een paar pijnstillers voor de pijn en ook een klein dingetje dat ik op mijn neus moest houden, zodat het niet scheef zou worden. Maroua zette me me thuis af. Ik liep naar binnen en plofde op de bank neer. Toen kreeg ik een appje van Rida. Er stond: 'Waar was jij nou vandaag? Het was heel stil zonder jou bij Spaans.' Ik kreeg een grote glimlach op mijn gezicht. Ik dacht dat niemand het zou opmerken als ik er niet was, vooral hij niet. Maar zo te zien heb ik wel een indruk bij hem achter gelaten. Ik reageerde met: 'Ik voelde me niet zo lekker, dus bleef ik thuis.' Rida: 'Allah y chafik. Hoop dat je snel beter wordt.' Ik reageerde met: 'In shaa allah, zie je snel weer.' Had niet verwacht dat mijn afwezigheid hem zou opvallen. Daar werd ik wel heel blij van. Ik ging nog even verder tv kijken, maar het werd best wel laat dus ging ik maar slapen. Om 02:00 's nachts begon iemand keihard op de deur te slaan. BOEM BOEM BOEM! Deze persoon wilde de deur open breken en dat was hem ook gelukt. De deur brak open en ik hoorde voetstappen op de trap. Iemand kwam steeds dichterbij. Die persoon deed zijn hand op de deurklink en kwam mijn kamer binnen. Ik kon mijn ogen niet geloven, nadat ik zag wie er in mijn kamer stond. Ik: ' Wat doe jij hier?'

Wie zou er in Hayat's kamer zijn? Find out in Chapter 6.