Hoofdstuk 1
De wind blies in mijn gezicht, het was een fijne zachte wind. Eindelijk lente, dat betekent dat binnenkort er en nieuwe boete zal komen. Ik kan de laatste amper vergeten, hoe zou je dat ook moeten kunnen als je eigen broer in de vorige zat. Het is nu stukken zwaarder ik werk lange dagen hier graan oogsten, nu mijn broer dood is enmijn moeder heel ziek is. Ik en mijn vader en zijnverantwoordelijk voor het geld. Ik werk best wel snel ik kan gelukkig goed overweg met een sikkel. De bel gaat we zijn klaar, nu kan ik terug naar huis gaan. Voor dat ik naar huis ga, ga ik nog mijn graan en olie ophalen. Mijn broer heeft me altijd verboden om me in te schrijven voor bonnen, maar we hebben het thuis nodig.
Wanneer ik thuis kom ligt mijn moeder op bed, ze is ziek. Ze is nu al voor een week ziek en het word alleen maar erger. “He myrt, hoe is het met je?” ze kan de woorden amper uitspreken. Mijn hele naam is Myrtle, de bloem die staat voor de liefde. “Met mij gaat het goed, met jou? Nog steeds last van je buik?” ik heb moeite om er over te praten ik kan niet ook haar verliezen. “Het gaat,” ze liegt. We weten het allebei. Dus loop ik naar haar toe om der een knuffel te geven, ze is zo ver achteruit gegaan dat ze nu ook moeite heeft met overeind komen, laat staan lopen. Ik help haar omhoog, geef haar een knuffel en kom naast haar liggen. We blijven allebei een tijdje stil tot dat ik in huilen uitbarst. Zonder te vragen weet mijn moeder precies waarom ik huil. Alles deed me vandaag aan Oliver denken, mijn dode broer. Nu ik hier mijn moeder zie liggen, stervend, is het mij allemaal te veel. Troostend aait mijn moeder over mij korte haar, zij weet ook dat ze niet meer lang heeft. Weken heb ik gespaard voor een medicijn, als ze het nog een week vol kan houden dan kan ik eindelijk het kopen. Als ik eindelijk ben opgehouden komt mijn vader binnen, onder de aarde komt hij de kamer binnen, geeft ons allebei een kus en loopt naar de kraan om zichzelf schoon te maken. Ik sta op, ik ben van plan om langs Tristan te gaan. Ik vraag toestemming en loop de deur uit.
Tristan is mijn beste vriend, hij woont niet ver weg een paar straten verder op. Veel is veranderd sinds de vorige spelen, Oliver was vriend van iedereen, deed geen vlieg kwaad. Je voelt de sfeer nu de spelen er aan komen. Als ik bij Tristans huis ben klop ik één keer en de deur zwaait open, Julie staat in de opening. Julie is Tristans zusje, ze is ongeveer een maand geleden 11 geworden, volgend jaar zal zij zich ook moeten inschrijven. “Hoi Myrtle wil je binnen komen? Tristan is boven zich aan het wassen. Dus je zal even moeten wachten. “ zegt Julie opgewekt. Julie kan uren door praten dus ik loop naar binnen en ga op een stoel zitten. Ik praat even met Julie over school tot Tristan naar beneden loopt. Hij heeft nog nat haar en het zit helemaal door de war, maar op een leuke manier door de war. Wanneer hij me ziet lichten zijn ogen op, hij is duidelijk blij om me te zien. “Hey Myrtle hoe is het met je moeder?” vraagt hij bezorgd. “Het gaat iets beter,” lieg ik. Ik wil het er niet langer met hem over hebben. Hij stelt voor om naar onze plek te gaan en we gaan naar buiten. Onze plek is de enige plek in district 9 waar gras groeit, hier komt bijna niemand omdat de aarde niet goed genoeg was om er graan te laten groeien. We zitten op de grond en kijken naar de eindeloze akkers. “Jij voelt het ook hé, de boete is binnekort.” zeg ik om de stilte te verbreken. “Ja, ik denk vaak over na, stel je voor dat ik naar spelen moet, wie zorgt er dan voor Julie? En als jij erheen moet hoe kom ik dan mijn dagen door?” zegt hij somber zijn humeur is totaal omgeslagen. Tristans ouders zijn beide dood, hij is de enige die voor zijn zusje zorgt. “Ik denk er ook vaak over na, het is een kleine kans dat ik getrokken word, na wat er vorige keer is gebeurd. Maar het zou zomaar kunnen, ik zou niet met het idee kunnen leven dat mijn ouders mij ook zouden verliezen. En doe niet zo gek ik zorg dan toch voor Julie.” Zeg ik terwijl ik hem plagend in zijn zij por. De zon gaat onder en ik word moe, Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. “Zou je iets voor me kunnen zingen?” vraag ik gapend. “Maar natuurlijk,” zegt hij dan met een brede glimlach.
Wanneer de zon ondergaat,
de sterren te voorschijn komen.
Als de maan oplicht,
dan begin ik te dromen.
Een droom waarin we samen dansen,
De hele nacht door.
Een herleefde herinnering
Voor ik jouw verloor.
Tristan heeft de mooiste stem die ik ooit gehoord heb en ik luister graag naar hem. Hij is de enige jongen waarbij ik me op mijn gemak voel. Ik denk er vaak over na dat er misschien meer tussen ons zou kunnen zijn. Ik weet alleen niet of hij mij ook zo ziet.
We staan op en hij loopt me naar huis. Ik geef hem een snelle kus op de lippen, kijk hem even aan en loop naar binnen. Ik hoop niet dat dit alles heeft verpest.
