Kwiat Siedmiu Oceanów

4.3 "Ciągłe wymioty, krwawienie z nosa, czasem nawet płakał krwią."

Rudowłosa rzuciła się na arenę w stronę Conrada z wyciągniętymi ramionami. Dopiero w połowie drogi zdała sobie sprawę jak to wygląda, ale zaraz upomniała się, że to nawet lepiej. Wiarygodniej względem Isabelle.

Z taką myślą Crystal przytuliła zaskoczonego chłopaka, szepcząc mu cicho na ucho:

- Królowa sądzi, że jesteśmy szaleńczo zakochaną parą, a ty masz nawrót ciężkiej, zaraźliwej choroby. Nie sknoćmy tego, chociażby ze względu na to, że jej przychylność może nam się jeszcze kiedyś przydać.

Conrad ledwo dostrzegalnie skinął głową i również objął dziewczynę, co przyprawiło ją o dreszcze, mimo, że wiedziała, iż tylko udają.

Jego ręce spoczęły na jej plecach, kiedy trwali, niemal nieruchomo, w uścisku pełnym ulgi i niepohamowanego szczęścia.

Czekało ich jeszcze wiele zadań, prób i doświadczeń. Jeśli więc patrzeć na to obiektywnie, oceniając sytuację z boku, można by zauważyć, że ich radość była z lekka przesadzona. Ale Crystal nie myślała teraz o tym, że już następnego dnia jej życiu znów może coś zagrozić. Conrad nie myślał wcale o tym, co spotka go jutro. Teraz dla każdego z nich najważniejsze było to ich własne, małe zwycięstwo, którym upajali się jak najdłużej było im to dane.

- Chłopcze. - król pojawił się obok nich znikąd. - Wygrałeś uczciwie, więc należy ci się nagroda. Odtąd ty i twoja narzeczona będziecie u nas zawsze mile widziani.

- Wpadajcie jak najczęściej! - zawołała stojąca za nim Isabelle, w ogóle nie przejmująca się przegraną męża. Edgar natomiast wydawał się trochę przygnębiony, jakby zabijanie niewinnych ludzi sprawiało mu przyjemność. Może sprawia, pomyślała Crystal z trwogą.

- Żeby aż narzeczeństwo? - szepnął jej na ucho.

- Dzięki temu jeszcze żyjesz, mój ty przyszły mężu. - sarknęła w odpowiedzi.

Conrad mówił coś jeszcze, ale dziewczyna nie wiedziała, co takiego. Przed jej oczami rozgrywała się właśnie scena egzekucji bruneta, co wcale nie było przyjemnym widokiem. Z zamyślenia wyrwał ją mocniejszy uścisk jego dłoni. Chłopak pociągnął ją w stronę głównej ulicy. Na ramieniu miał już przewieszony plecak, a drugiej ręce trzymał ten należący do Crystal.

Idąc ramię w ramię wydeptaną uliczką przez nieprzyjemny gród trolli, ich myśli krążyły w zupełnie innych kierunkach. Crystal dziękowała Bogu, że zachował Conrada przy życiu. Sam Conrad zaś bezgłośnie narzekał na swoją towarzyszkę, która przecież na nic mu się nie przyda. 

ZuMa