Haal hem niet van me af!

Het probleem is dat er iemand aan me vast hangt. Er hangt iemand aan me vast en ik krijg hem niet van me af. Niet dat ik dat o zo erg vind, want hij is best aantrekkelijk. Ja, hij heeft nogal veel weg van Dave Ghroll. Niet de Dave Ghroll als in de zanger van de Foofighters, maar als in de drummer van Nirvana. Hij heeft dezelfde zwarte, lange haren en dezelfde slanke lichaamsbouw. Dezelfde gezichtsvorm en precies dezelfde tanden. Maar die ogen, die heldere blik, is dan weer helemaal Kurt Cobain. De kledingstijl komt van Krist Novoselic. Geweldige kledingstijl. En de lippen zijn zeker weten overgenomen Pat Smear. Hmm-mm.

Maar toch, het is best vervelend om iemand vierentwintig op vierentwintig, zeven op zeven aan je te hebben hangen. Je moet er de hele tijd mee rond sleuren.

Het is best een vaag zicht: een meisje dat klagend en naar voor gebogen loopt terwijl ze nog niet eens de zestien jaar heeft bereikt. Inderdaad. Dit is het vervelendste deel: niemand ziet het probleem. Ik voel het, ik zie het, ik weet het, maar niemand anders buiten ik.

Ik heb alles geprobeerd om hem van mij af te krijgen. Trekken en duwen, rollen en springen, knippen en snijden... niets helpt.

Mama zegt dat ik een obsessie met Nirvana heb.

"Je beschrijft de persoon die zogezegd aan je zou moeten hangen als een combinatie van de bandleden van Nirvana! Mop-" zo noemt ze me altijd, "-je hebt een probleem."

Ja natuurlijk heb ik een probleem. Ik bedoel; er hangt iemand aan me vast. Hallo? Als dat geen probleem is, dan weet ik het ook niet meer.

Mama denkt dat ik gek ben, evenals papa en de rest van de familie. Mijn psychologe zegt dat ze dit soort gevallen al vaker heeft meegemaakt. "Dit soort gevallen". Ze noemt me een "geval". Dit betekent dat ik dus iemand ben met een soort beperking, en dat er meerdere personen op deze aarde zijn die de beperking ook bezitten.

Ik vind het niet leuk om een "geval" genoemd te worden. Het lijkt alsof ze me labelen als gevaarlijk. Ik ben niet gevaarlijk. Er hangt gewoon iemand aan me vast. Kunnen ze nu niet gewoon stoppen met zeggen dat ik een probleem heb, een geval ben, en dat mens van me afhalen? Dan zijn we allemaal van onze frustraties verlost.

Jezus.

Waarom zo moeilijk doen?

Wanneer mama weer vertelt over de kat die geen kat kon baren en de zon die het smelten begon, houdt de persoon aan me, me erg dicht bij zich. Ik denk dat hij het eng vind om te luisteren naar sprookjes en ik denk dat hij vooral bang is van mama. Ik zou ook bang zijn van de persoon die zegt dat ik niet besta. Ik zou haar haten.

Hij haat mama ook. Ik weet dat hij haar haat. Hij vertelt het me soms. Dan zegt hij dat hij mama wilt slaan, of dat hij haar wilt schoppen. Soms zegt hij zelfs dat hij haar wilt vermoorden met het grote, scherpe mes dat op de keukenkast ligt. Maar hij kan haar niet vermoorden omdat hij aan me vast hangt en me dan verdrietig zou maken. Hij wilt niet dat ik verdrietig ben.

Ik vind hem aardig.

Mijn buurmeisje kijkt me altijd vreemd aan. Ze is bang van me. Vroeger speelden we altijd samen, maar dit stopte vanaf het moment dat hij aan me hangt en waardoor ik krom ben beginnen lopen. Ze vroeg wat ik nu weer had gedaan, de dag dat hij plots uit het niets aan me hing. Ik vertelde haar het hele verhaal over de ogen van Kurt, de haren van Dave, de kleding van Krist en de lippen van Pat, maar ze geloofde me niet. Ze zei dat ik gek was en beval me uit haar buurt te blijven. Sindsdien ben ik nooit verder dan tien meter bij haar gekomen. Eén keer misschien negen meter, maar toen begon ze te gillen en riep ze om haar mama. Ik ben naar binnen gerend en heb me verstopt in mijn kledingkast. Hij zei me dat alles goed ging komen en dat hij me ging beschermen tegen al de kwade mensen.