Niall Horan Imagine

Louis...

Dit is een hoofdstuk als eerbetoon aan Johannah. R.I.P <3

Pov (Y/N)~

"L-Louis?" Vraag ik bezorgd als ik ons appartement inloop. Bijna alles ligt overhoop. "(Y/N)!" Schreeuwt Louis ineens. Hij komt naar beneden gerend en gooit me gelijk over zijn schouder. Mijn buik raakt hard zijn schouder maar hij lijkt het niet te merken.

Hij rent naar beneden met de trap en naar de garage. Hij gooit me in de auto en ik kom met mijn oog tegen de andere stoel aan. Ik ga snel rechtop zitten en wrijf over mijn oog. Louis zit al in de bestuurdersstoel en start de auto.

"Louis? Wat is er aan de hand? Waar gaan we heen?" Vraag ik bezorgd. "Can you just shut up?" Gromt hij zonder op te kijken. "Waar gaan we heen Lou?" Vraag ik weer. "Het ziekenhuis." Zegt hij emotieloos. "Wat gaan we daar doen?" Vraag ik hem bezorgd. "A-afscheid nemen van mijn moeder." Fluistert hij bijna.

"Baby, I'm so sorry." Fluister ik terwijl ik mijn hand op zijn bovenbeen. Hij reageert niet en blijft doorrijden. Al snel komen we aan bij het ziekenhuis. We stappen snel uit de auto en rennen naar binnen. Johannah was hier eerder opgenomen dus we rennen gelijk naar haar kamer.

Louis rent naar binnen en ik blijf een beetje bij de deur opening staan. "Hey (Y/N)." Glimlacht Daniel zwakjes. Ik geef hem een knuffel. "Hoelang nog?" Fluister ik zodat de kinderen het niet horen. "Hoogstens een uur." Fluistert hij terug. Ik knik en laat los. "Wil je dat ik even met Doris en Ernest in de wachtkamer ga zitten zodat ze even rustig worden want ik hoor ze hier. Of wil je ze bij je in de kamer houden dat ik met ze in de kamer ga zitten met ze maar ze een beetje rustig hou?" Vraag ik hem. "In de kamer zodat ze zo lang mogelijk bij hun moeder zijn." Fluistert hij.

We lopen de kamer in en ik zie Louis met zijn moeder praten terwijl Doris en Ernest aan zijn been staan te trekken. "Doris en Ernest laat Louis maar even. Kom maar bij mij zitten." Zeg ik rustig terwijl ik aan de zijkant op de grond ga zitten. Louis kijkt even onze kant op maar kijkt snel terug naar zijn moeder.

Zo zitten we een tijdje met elkaar tot Louis iedereen roept. "Jongens ze gaat het niet lang meer volhouden. Kom afscheid nemen zodat ze rust kan vinden in haar volgende leven." Zegt hij terwijl de tranen over zijn wangen rollen. Ik zet Doris en Ernest beide op een heup en loop met ze naar het bed. "Wil je dat ik ga?" Vraag ik aan Daniel. "Nee, ik zie hoe sterk je nu kan blijven en mijn kinderen hebben dat nodig, plus je hoort bij de familie en ik weet dat ze ook veel voor jou betekent." Zegt hij voor hij zich terug draait naar Johannah.

Iedereen is aan het huilen en alsof Doris en Ernest het begrijpen beginnen zij ook te huilen. "Mammie." Huilen ze in koor. Ik slik en begin ze heen en weer te wiegen. Er rollen nu ook tranen over mijn wangen heen. Doris en Ernest houden mij stevig vast en huilen op mijn schouder.

"Geef... me... een... kus..." Hoor je de zwakke stem van Johannah. Ze kijkt naar Doris en Ernest en ik loop naar het bed. Ze hangen allebei naar voren en geven haar allebei een kus. "Zorg... Goed... Voor... Iedereen... Je bent.... Sterk..." Fluistert ze nog naar mij voor ze naar de rest kijkt.

"Bijna... Tijd..." Fluistert ze. Ik zet Doris en Ernest op het bed terwijl ik een paar stappen naar achter zet. Ik loop naar Louis en ga achter hem staan. Voor ik iets kan doen heeft hij mijn hand vast en knijpt er in. Ze knuffelen haar nog een tijdje en dan hoor je de piep die aangeeft dat ze haar laatste adem heeft gelaten.

Iedereen begint harder te huilen en Louis trekt me in een knuffel. Hij heeft zijn armen stevig om me heen waardoor het een beetje moeilijk is om te ademen. Dan ineens duwt hij me van zich af en stormt de kamer uit. Ik haal even diep adem en ga langzaam van het kastje af dat in mijn rug kwam. Ik ren snel achter hem aan en zie hem in de gang ijsberen.

Ik loop snel naar hem toe. "Louis." Probeer ik en ik pak zijn hand. "Nee (Y/N)." Gromt hij en hij duwt me weg. Ik knal tegen de muur aan maar ga toch weer terug naar hem. "Fuck off! I don't want you here bitch!" Schreeuwt hij en hij gooit me letterlijk tegen de muur. Ik vlieg door de lucht maar nu naar de muur achter hem. Ik knal met mijn gezicht tegen de muur aan en blijf even liggen voor ik opgepakt word.

Ik kijk verward op en zie dat Daniel me vast heeft. Ik probeer te gaan staan maar ik ben te duizelig en val terug tegen de muur. "Louis!" Schreeuwt Daniel bijna. "Nee, wacht! Hij wil me niet zien!" Zeg ik bang.

Ineens staat Louis voor mijn neus. Doordat ik tegen de muur sta kan ik niet verder naar achter. "Ik weet niet wat er met je aan de hand is maar het moet stoppen! Jullie kwamen hier aan en ze had al een blauw oog. Ze ging zitten en ik zag haar iedere keer over haar buik wrijven. Toen gooide je haar tegen een tafel aan en nu gooi je haar tegen muren! Ze heeft een bloedneus en waarschijnlijk een hersenschudding! Ik hoorde geschreeuw en ik kom naar buiten om (Y/N) tegen een muur aan te zien knallen!" Schreeuwt Daniel dan. Ik wrijf met mijn hand onder mijn neus en kijk dan met grote ogen naar het bloed dat erop zit.

"Niet naar het bloed kijken!" Zegt Louis haastig die me bruid-style oppakt. "Het spijt me zo baby." Fluistert hij waarna hij me een kus op mijn voorhoofd geeft. Hij pakt een doekje uit zijn jaszak en houdt dat tegen mijn neus. Ik kijk hem verward aan.

"Je hoort echt nog van me, maar nu moet je voor haar zorgen want zo gaat het niet." Maakt Daniel duidelijk. Louis knikt snel voor hij met me naar beneden loopt.

"Het spijt me zo baby." Huilt hij bijna als we weer thuis zijn. "Ik ga haar zo missen en ik had zoveel woede en ik reageerde dat af op jou en dat spijt me zo." Fluistert hij terwijl hij me heen en weer wiegt op zijn schoot. Hij houdt af en toe een natte doek tegen mijn hoofd omdat ik overgeef.

"Je snapt niet eens de helft wat ik zeg. Ik deed je zoveel pijn en het spijt me zo erg." Huilt hij nu. "Zeg alsjeblieft iets." Snikt hij nu. "I-ik herinner me h-het niet." Fluister ik dan. Hij knikt terwijl de tranen over zijn wangen stromen. "Kan ik even gaan slapen?" Vraag ik dan. Hij knikt snel en legt me neer op het bed. Hij wil weglopen maar ik pak snel zijn hand. "Blijf bij me alsjeblieft?" Vraag ik hem. Hij zucht opgelucht voor hij knikt en naast me komt liggen.