Kimseye söylemiyorum ama bir çok kendi içimde yaşadığım kimseyle paylaşamadığım sıkıntılar var. Be bunlar beni günden güne içimi yakıyor. Ağlamak istiyorum ağlayamıyorum. Çok sevip değer verdiğim insanları tek tek kaybediyorum. Herkes etrafımda ağlarken benim nasıl ağlamadığımı sorduklarında herkes ağlıyor bende ağlayacağıma size sahip çıkacağım diyorum. Ama aslında içimde fırtınalar kopuyor. Alevler yanıyor. Ne bu keder, ne bu acılar. İnsan sevdiği bir insan uğruna yalan söylermi? Önceden iyi anlaştığı bir insanla küsüp konuşmazmı ? Tabikide evet. Kalbini kime kaptıracağını bilemezsin. Bende birine kaptırdım yanlışıkla ve şimdi unutamıyorum. Gözümü kapatınca aklımda onun gül yüzü beliriyor. Tontiş yanakları beliriyor. Resmen hasta oldum çocuğa ana o benim garkında bile değil. Napalım hayat böyle. Çok seviyorum ama söyleyemiyorum. Beni analayan bir kişi bile yok. Sıkıntılarıma derman olacak tek bir insan bile. Nasıl bir hayat bu ? Keşke hayata en baştan başlayabilseydim, bu sıkıntılardan kurtulabilseydim keşke... Ama hayat işte bir kere gelip sonunda öleceğimiz bir hayat. Ne uğruna yaşıyoruz peki biz ? Sevdiklerimiz uğruna, aşık olduğumuz insan için. Bazen unutuyorum kim olduğumu. Sevdiğim çocuk yanında farklı ailem yanında farklı davranıyorum. Ne vardı sanki aşık olduğum insanın duygularını bilebilseydim. Hiç kimse destek çıkmıyor bana. Beni en sevdiği insandan ayırt edip benimle konuşmayan insanlara sesleniyorum bende bir insanım ve benimde duygularım var, beni silip çabucacık çöpe atamazsın. Günden güne kavuracak içimi bir ateş, yakında kül olup gideceğim. Tek isteğim " BANADA İNSANMIŞIM GİBİ DAVRANIN!!! "
