Bloody

บทที่สามจุดหนึ่ง

เสียงอ๊อดเลิกเรียนดัง ฉันค่อนข้างกังวลเรื่องเซลอยากจะชวนวิลไปเยี่ยมแต่นึกถึงเซลขึ้นมามันทำให้รู้สึกกลัวที่จะเจอหน้า ฉันจึงตัดสินใจที่จะไม่เจอหน้าเซลสักพัก....

เซเลน่า

ห้องที่ปิดตายไม่มีแม้แต่แสงแดดส่องลงมาให้รู้เวลา มีแต่โคมไฟเล็กๆแสงสลัวที่ห้อยอยู่ตรงใจกลางห้อง

ลำตัวฉันในตอนนี้ถูกรัดด้วยเชือกเส้นหนาที่มีกลิ่นสาบของกระสอบใส่ของ ร่างกายแต่ละส่วนตอนนี้เริ่มเจ็บและอีกไม่นานคงฟกช้ำ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าโดนอะไรมาบ้างแต่ถ้าฉันมีสติสักนิดตอนนั้นฉันคงไม่หลงเชื่อคำพูดของลอเรน

สิ้นสุดความคิดประตูไม้หนาก็ถูกเปิดออก
"กลับมาแล้ว นี่ฉันไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดไม่มีของติดไม้ติดมือกลับมาให้หรอกนะ" ลอเรนเดินลงมานั่งข้างหน้าฉันพร้อมหยิบข้าวกล่องในร้านสะดวกซื้อให้ ดูท่าเธอจะรีบเบิ่งมาที่นี่หลังจากเลิกเรียนเลยสินะ

"หิวมั้ย ดูท่าเธอจะแกะเองไม่ได้ให้ฉันป้อนมั้ย" เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ฉัน รอยยิ้มที่เดาการกระทำไม่ถูกว่าตอนนี้หล่อนคิดอะไรอยู่

แน่นอนว่าฉันกลัวจนตัวแข็งจนนิ่งไม่ตอบสนองอะไรกับลอเรน

"ก็ได้ๆ เข้าใจแล้ว... งั้นฉันจะให้เธอจัดการตัวเองละกัน เดี๋ยวจะปลดเชือกออกให้นะ"

"จ..จะปล่อยฉันแล้วใช่มั้ย!" ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านใจจะขาดแล้ว ดีใจจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ลอเรนยิ้มตอบฉันพร้อมไปหยิบคัตเตอร์อันใหญ่ออกมาจากกระเป๋านักเรียน

ลอเรนเดินอ้อมไปทางข้างหลังฉัน รู้ตัวอีกทีฉันก็โดนลอเรนกดอยู่ในท่านอนคว่ำ แขนที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังทำอะไรไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

หล่อนขึ้นมานั่งทับบนตัวฉัน เอาเชือกสากๆเส้นหนาเหม็นสาบมารัดที่ปากฉันจนส่งเสียงร้องไม่ได้ รสชาติฝาดเค็มทำให้จะอ้วกติดอยู่บนปลายลิ้นฉัน ยังไม่แย่เท่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้

ลอเรนโน้มตัวมากระซิบข้างหูฉันแล้วกระซิบอย่างแผ่วเบา "อยู่ที่นี่นานกว่านี้อีกสักนิดนะ"

สิ้นสุดคำพูดนั้นของมีคมก็แทงลงที่ต้นขาด้านหลังฉันซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียงกรีดร้องที่โดนกักกันไม่ให้ร้องออกมายังต้องเล็ดลอดออกมา จะดิ้นทุรนทุรายก็ไม่ได้เพราะอีกร่างนั้นนั่งทับร่างกายฉันเอาไว้ทั้งยังมีเชือกที่ยังคงมัดอยู่

ความเจ็บนั้นไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงน่องลากลงยาวไปถึงฝ่าเท้า ของมีคมนั้นแทงลงมารุนแรงเรื่อยๆจนน้ำตาในร่างกายที่ไหลออกมายังยอมแพ้ให้กับความทรมานนี้

ร่างกายฉันเบาลงเหมือนถูกปลดปล่อยเพราะเชือกที่รัดที่ลำตัวนั้นถูกตัดออก

"ฉันบอกแล้วไง ว่าจะปลดเชือกออกให้"
ลอเรนจับฉันนอนหงายขึ้น ภาพที่เห็นคือเลือดเลอะกระจายเต็มใบหน้าและลำตัวของลอเรน สีหน้าของเธอเรียบนิ่ง จากนั้นเธอก็ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาที่แก้มฉัน

"ไม่มีใครตามหาเธอหรอก ไม่มีใครที่สอดรู้เรื่องราวของครอบครัวฉันมีชีวิตกลับไปหรอก แต่น่าเสียดายที่ฉันอยากเก็บเธอไว้ไปนานๆ จะฆ่าทิ้งก็คงเสียดายแย่" รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของลอเรนอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันได้แต่เพียงสวดภาวนาอย่างไม่มีหวังสินะ

..... เจน ฉันจะปล่อยให้อยู่กับเด็กอันตรายแบบนี้ไม่ได้