Ενιωθα εναν κομπο στο στομαχι μου. Ηθελα να προλαβω. Καθομουν στην τελευταια θεση του λεωφορειου και κοιτουσα εξω απο το τζαμι. Η βροχη ειχε δυναμωσει αρκετα, λες και μπορουσε να καταλαβει αυτα που ενιωθα μεσα μου.
Αν αργουσα; Αν τελικα δεν τον προλαβαινα; Πως θα τον αποχαιρετουσα;; Οχι, οχι, οχι... Δεν ηθελα να το σκεφτομαι.... Το στομαχι μου παραπονιοταν ηδη.
Τελικα ημουν πολυ χαζη... Δεν επρεπε να τον αφησω ετσι. Ημουν μια εγωιστρια που το μονο που σκεφτοταν ηταν ο εαυτος της και πως να πληγωθω οσο λιγοτερο μπορω.
............
«Φευγω αυριο.» Μιλησε με εναν δισταγμο καθως σηκωθηκε απο το κρεβατι να φορεσει τα ρουχα του
Δεν μιλησα. Τι να πω;
«Γιατι δεν λες κατι;» Αναρωτηθηκε
«Να μιλησω να πω τι;» Ειπα ψυχρα
«Δεν ξερω ρε γαμωτο. Κατι εστω.» Φωναξε απελπισμενα για την αδιαφορια μου
«Καλο ταξιδι.» Μιλησα αδιαφορα και σηκωθηκα για να μπω στο μπανιο
«Με δουλευεις ρε γαμωτο;.» Με επιασε απο τα μπρατσα και με ταρακουνησε
«Πραγματικα δεν ξερω τι περιμενεις να σου πω. Εσυ φευγεις, εγω μενω εδω. Το ξεραμε απο την αρχη. Μην γινεσαι ανωριμος και χωνεψε το οσο ειναι καιρος.» Τα λογια μου ειχαν μια δοση ηρεμιας που με τρομαζε.
Με κοιταξε σαν να μην με γνωριζε.
Ουτε εγω δεν ξερω τι ειχα παθει σημερα το πρωι.
Το γεγονος οτι θα εφευγε εκανε πολυ δυσκολη αυτην την κατασταση
«Θα μου λειψεις.» ειπε σαν μια τελευταια προσπαθεια
Τον κοιταξα σε αυτα τα ωραια σκουρο καφετι ματια που ειχε και απλα εμεινα εκει. Να τον κοιταζω. Και εβλεπα τις στιγμες μας, μια προς μια..σαν εναν μεγαλο μαγικο καθρεπτη που γυρναγε στο παρελθον και σου εδειχνε τις αναμνησεις σου. Ετσι ηταν τα ματια του, ενας καθρεπτης που σε ταξιδευε....
Δεν απαντησα, εριξα το βλεμμα μου κατω απο ντροπη για την αλλοκοτη συμπεριφορα μου και μπηκα στο μπανιο.
Δεν ειχα τι να πω.
Ακουσα πραγματα να σπανε και μια κραυγη απελπισιας, θυμου να βγαινει απο το στομα του. Φαινεται δεν ημουν η μονη που ενιωθε απαισια.
