Onu gördüğümde sıcak bir yaz gecesi olmasına rağmen bakışlarının soğukluğu insanı titretmeye yeterliydi. Genelde arabaların bile korkularından geçemediği ıssız yolda yorgun adımlarımla yavaş yavaş yürüyordum. Gecenin karanlığını bölen cılız ışık yoldaki yabancıyı görmeme yardım ediyordu. Üzerinde simsiyah kıyafetleri vardı ama tüm bu siyahlığa inat yüzü bir ölü gibi solgundu. Göz göze geldiğimiz anı rahalıkla ölüm saniyeleri olarak adlandırabilirdim.
Çelimsiz bedenime doğru yaklaştığında adrenalin duygum en yüksek seviyeye ulaşmıştı. Dudaklarına bir gülümseme yerleştirdi. Soğuk bakan mavi gözleriyle gülümseyen dudaklarının oluşturduğu kötü pozisyonda donup kalmıştım. Ve tekrar ölüm saniyeleri kendini göstermişti.
"Sen 'O'sun" gözlerim şaşkınlıkla yerinden fırlayacakmış gibi açılmıştı. Bu değişik yabancıyı daha önce görmediğime emindim. Gözlerindeki soğukluk yok olmuş, yerine sıcak gülümsemesinden dolayı kısılan gözleri almıştı.
İçimden kaçıp gitmek ve yardım istemek gelsede hareket edemiyordum. Karşımda muhtemelen aklı yerinde olmayan ürkütücü bir yabancı vardı ama ben yolun ortasında öylece kalmıştım. Anksiyetemi* bir kenara bırakıp kendime gelme çabam hâlâ kendini sürdürürken sıcak bir sesle "Yakında görüşeceğiz." Deyip tüm gizemini yanına alarak karanlıkla bütünleşmişti. Ve beni bir sürü soru işaretiyle birlikte yoğun bir ürperiyle baş başa bırakmıştı.
Anksiyete: Bir çeşit kaygı bozukluğu
