[Why!!!]ทำไมต้องรักนาย

~~เปิดเทอมวันแรก~~

เช้าอันสดใส่และแสนตื่นเต้นของของทุกคนในวันเปิดเทอมของโรงเรียนม.ปลายฮามะจิเซโนะ
"ฟูซิกะ ฮาบาละ"เด็กผู้หญิงซึ่ง
ไม่ค่อยมีเพื่อนและพยายามเปลี่ยนตัวเองมา
โดยตลอด แต่ก็ค่อยจะสำเร็จเท่าไร
<เวลา 8.00 น. วันเปิดเทอมวันแรก>
<ฟูซิกะ โทรหา มิคารุ>
''มิคารุ นาชิ'เป็นคนที่ สุขุม ตั้งใจเรียนตลอดเวลา จิงจังทุกเรื่อง สูงประมาณ 160 กว่าๆผม ม่วง ประมาณบ่า และยังเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว
ที่ฟูซิกะมีอยู่เธอคอยเอาใจช่วยให้ฟูซิกะ
หาเพื่อนมาโดยตลอด'
มิคารุ:ฮัลโหล...ว่าๆ
ฟูซิกะ:เออแกดูว่าตัวเองอยู่ห้องไหนที่ไหนอะ
มิคารุ:ก็ตรงบอร์ด แถวโรงอาหารอะ..แกอะ
เรียบไปดูเลยเค้าจะเข้าเรียนกันละ
ฟูซิกะ:แกอยู่ห้องไหนอะ
มิคารุ:ห้อง 3อะ..แกดูแล้วโทรมาบอกฉันด้วย
ว่าอยู่ห้องไหน
ฟูซิกะ:ขอให้ได้อยู่ห้องเดียวกันละ..สาธุ....
มิคารุ:แกอะหัดหาเพื่อนให้ได้บ้างเหอะไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว...ฉันอาจจะอยู่กับแกตลอด
ไม่ได้นะ
ฟูซิกะ:เออรู้แล้ว..ฉันก็พยายามอยู่อะแกก็รู้ฉัน
เข้าสังคมไม่คอยเก่งอะ
มิคารุ:พยายามสิ..ฉันเป็นกำลังใจให้
ฟูซิกะ:ขอบใจมากแก..เออฉันไปดูละว่าอยู่ห้องไหน..เดี้ยวโทรบอก
มิคารุ:เครๆบายๆ
ฟูซิกะ:บายๆ
<วางสาย คุยไปทั้งหมด5 นาที>
ฟูซิกะ:ต้องรีบสะละ..คุยเพลินจนจะเข้าเรียนละ
<ระหว่างที่ฟูซิกะกำลังวิ่งไปที่บอร์ดนั้น..>
นัทซึ:โอ้ย!เธอจะรีบไปไหนวะ
''นัทซึ เคียวยะ 'ซึ่งเป็นคนเฟลนลี้ ร่าเริง ตัวสูงประมาน 174 ผมทอง ตัวขาว ตรงสเป็กผู้หญิงหลายๆคนแต่ติดตรงชอบ
พูดปากเสียและ กวนบาทาสุดๆ'
ฟูซิกะ:ขอโทษๆฉันรีบไปดูบอร์ดอะ
นัทซึ:เออจะไปไหนก็ไปปะ
ฟูซิกะ:เออ!ไม่ต้องไล่หรอกฉันไปแน่
นัทซึ:ขอให้ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันนะ
ฟูซิกะ:ใครอยากอยู่ห้องเดียวกับนายไม่ทราบ
นัทซึ:ก็ไม่ได้ขอให้อยู่ห้องเดียวกันสักหน่อย
ฟูซิกะ:จร้าา..พูดกับนายแล้วปวดหัววะ
นัทซึ:ใครใช้ให้พูดละ
ฟูซิกะ:เออ!ไม่มีอยากพูดเองแหละ
<จากนั้นฟูซิกะก็เดินออกมาก่อน เพราะถ้าอยู่อีกสักพักคงประสาทกินกันพอดี>
<มาถึงบอร์ด>
ฟูซิกะ:อยู่ไหนๆชื่อฉัน
<หาชื่อประมาณ 2 นาที>
ฟูซิกะ:เจอแล้ว!...อยู่ห้อง ห้อง9 วะ
<ฟูซิกะ โทรหา มิคารุ>
มิคารุ:ตกลงแกอยู่ห้องไหน..รอจนเหงื่อแห้งละ
ฟูซิกะ:ห้อง 9 วะแก
มิคารุ:เห้ย..ไม่เป็นไรๆยังไงก็เจอกันอยู่ดี
ฟูซิกะ:อืม
มิคารุ:ไม่ต้องมาอืมเลย ยังไงแกก็ต้องหาเพื่อนให้ได้
ฟูซิกะ:เครๆฉันรู้แล้วไม่ต้องย้ำก็ได้
มิคารุ:จร้าาๆเรียบไปที่ห้องได้แล้วจะ
เข้าเรียนละ
ฟูซิกะ:เครๆกลางวันเจอกัน..บายๆ
มิคารุ:บายๆ
<วางสาย>
ฟูซิกะ:เห้อออต้องทำให้ได้ สู้!
<เดินมาถึงห้อง>
'ฟูซิกะ เห็นทุกๆคนให้ห้องจับกลุ่มคุยกัน เล่นกันอย่างสนุกสนาน จนเกิดความกลัว กลัวว่าจะไม่มีกลุ่ม กลัวจะไม่มีคนคุย
และที่กลัวที่สุดคือ กลัวไม่มีเพื่อน'
ฟูซิกะ:เห้อออต้องทำได้แน่นอน สู้!สิวะๆ
<จากนั้นฟูซิกะก็เดินเข้าห้อง>
ฟูซิกะ:นั้งไหนดีน่าา..มีแต่คนนั้นหมดแล้วอะ
<ระหว่างที่เดินหาที่นั่ง>
นัทซึ:อ้าว!เธอ..มาทำไรที่นี้วะ
ฟูซิกะ:เอามาเข้าห้องประจำอะดิ..ถามได้
นัทซึ:เราอยู่ห้องเดียวกันอ๋อวะเนี้ย
ฟูซิกะ:เออดิ..ไม่งั้นจะมายืนทำไรตรงนี้ละ
นัทซึ:กวนตีนออวะ!
ฟูซิกะ:ป่าวนิ..ฉันก็พูดตามที่นายถามอะ
นัทซึ:เออ!!ว่าแต่เธอเหอะชื่อไร..ถามเพราะ
อยู่ห้องเดียวกัน..ไม่ได้มีไรทั้งนั้น
ฟูซิกะ:จร้าๆๆชื่อฟูซิกะ ฮาบาละ เรียก ฟูซิกะเฉยๆก็ได้
นัทซึ:เรา นัทซึ เคียวยะ
ฟูซิกะ:เครยินดีที่ได้รู้จัก..ถึงจะไม่ค่อยอยากรู้
จักเท่าไรเหอะนะ
นัทซึ:เออ!แล้วแต่เธอเลย
ฟูซิกะ:เออจร้าา!
<จากนั้นฟูซิกะก็มานั่งที่ ที่ที่ฟูซิกะนั่งอยู่ตรงริมประตู หลังสุด>
ฟูซิกะ:เห้อออวันแรกของเรานี้มันดีจริงๆเล๊ยย
***********************************