Çok uzun yıllardır burada kimsenin yaşamadığı örümcek ağlarından anlaşılıyordu. Mobilyaların üstü örtülü ve aşırı tozluydu. Biraz ilerde bir kapı vardı. Diğer kapılardan çok farklı bir kapı. Belli olmamakla beraber çok kalın bir kapıydı. Kenarındaki işlemeler gerçekten bir sanat eseriydi. Üzerinde sanki bir şeyler yazıyormuş hissi veriyordu. Bu kapı hakkında bir çok efsane vardı. Bazıları bu kapının ardında başka bir dünyanın olduğunu söylerlerdi. Eğer iyi birisiysen hayalini kurduğun bir yere gidermişsin ama eğer kötü biriysen her tarafından kancalarla asılır ve işkence görürmüşsün.
Amari, Andy, Kevin, Rose ve Nadia bir gece yarısında toplanıp bu eve gelmeye karar verdiler. Gerçekten korkutucu bir yerdi burası. Erkekler bile en az kızlar kadar korkuyordu. Ama ellerindeki fenerlerle beraber ilerlemeye devam ettiler.
"Tamam, işte sonunda geldik." dedi Amari. "Sizce içeri girmeli miyiz?" Andy korkusunu belli etmemek için çok çabalıyordu. "Buraya kadar geldik. İçeri bir göz atalım. Kim benimle geliyor?" Sesi çok titriyordu. Şu anda burada olmamak için her şeyi yapmaya hazır gibiydi ama yine de vazgeçmedi. Herkes bir karar vermeye çalışırken büyük bir sessizlik oluştu. Herkes bir birinin gözlerine balıyor ve bir orta yol bulmaya çalışıyorlardı.
Büyük bir sessizliğin ardından gruptaki herkes Andy'e katıldı ve hep beraber içeri girmeye karar verdiler. Amari, Andy'e güveniyordu çünkü ne olırsa olsun onu koruyacağına söz vermişti ama hala çok endişeliydi. Sonuçta Andy onlar gibi değildi. O bir vampirdi. Bir şey olursa herkesi kurtarabilirdi. O hızlı ve güçlüydü.
Amari'nin gözleri kocaman olmüştu. Kalbi daha önce hiç bu kadar hızlı atmamıştı. İçeride onları kötü bir şeyin beklediğinden kesinlikle emindi. Ama tek kalmak istemediğinden diğerleriyle beraber ilerledi.
İçeri girdiğinde Amari geri dönmek istemişti ama artık çok geçti. Herkesle beraber ilerledi. Burası gerçekten çok korkutucuydu. Duvarlara çizilmiş resimler, kırmızı lekeler... Amari bunların kan olduğunu düşünmek bile istemiyordu. Belki de burası Andy'nin sığnağıydı ve hepsi burada ölecekti. Amari bu düşüncelere daldığında Kevin'ın arkasından seslenmesiyle kendine geldi.
"Amari, hey iyi misin?" Kevin'ın masmavi gözleri bu karanlıkta bile kendini belli ediyordu. Ve karşı koyulamaz derecede çok güzellerdi.
"Aa, evet iyiyim. Sadece doğru bir şey yaptığımızdan emin değilim. Hey, Andy! Sence bunlar kan mıdır?" Andy'nin gerçek kimliğini herkes bildiğinden bu bir sorun değildi ama biraz rahatsız ediciydi.
"Hayır, öyle olsaydı kokusunu alırdım. Bunlar daha çok boya gibi. sanki birisi özellikle bunları yapmış, bizi ya da başkalarını tuzağa çekmeyi amaçlamış gibi."
"Ama öyle olsaydı buraya gelenler kaybolmazdı. Biz de mi kaybolacağız?"
Tam o sırada arkadan bir çığlık sesi geldi Andy ve Amari geriye döndüğünde Rose ortada yoktu.
