My Brother Is A FREAKING Streamer

Deel 20

Blij sprong ik op Caitlin af. 'Ben je er blij mee?' Ik knikte en liep naar de kooi. Ik maakte hem open en pakte Kappa eruit. Al zolang heb ik hem niet gezien. Nu was het tijd om met hem te knuffelen. Uiteindelijk kwam de rest ook naar Pascall's kamer. 'Hun hebben een nieuwe kooi voor schattige Kappa gekocht.' Kappa's neusje die kwam op mijn neus. Pascall keek me blij aan. 'Hier is Kappa. Ik ga maar beginnen met eten maken ofz.' Ik gaf voorzichtig Kappa aan Pascall. Snel rende ik naar beneden.

Ik pakte een bak uit de vriezer die er nog stond van voor de vakantie. Het was de spaghetti die mama altijd zo lekker maakt. Ik verwarmde de oven voor en pakte alvast een paar borden. Net toen ik een bord op de tafel wou zetten kreeg ik veel pijn. En zoals al vaker was gebeurd begon ik hard te gillen. Zo snel als iedereen kon kwamen ze naar beneden. Met veel pijn lag ik op de grond te schreeuwen met allemaal scherven van het bord om me heen. Langzaam aan stopte ik met schreeuwen. Pascall die pakte me vast en probeerde me gerust te stellen.

'Gaat het al met je?' Ik schudde met mijn hoofd. De pijn was nog steeds onverdragelijk. Link die ging voor me zitten en keek diep in mijn ogen. In zijn ogen zag ik veel angst. 'Ik denk dat ze naar de dokter moet.' Pascall knikte. Daarin tegen pakte Link me op en droeg me naar zijn auto. Pascall die zat samen met mij achterin. Doodgaande van de pijn hing ik tegen Pascall aan. De rest die bleef bij ons thuis. Na ongeveer tien minuten kwamen we aan bij het ziekenhuis.

Link die tilde me weer op. 'Je hoeft me niet te tillen.' Link keek me met een zielig glimlachje aan. Het was duidelijk te zien dat hij zich ook zorgen over mij maakt. 'Doe ik toch. We zorgen dat het goed met je komt.' Toen Pascall een dokter had geregeld liepen we naar een aparte kamer. De dokter keek onderzoekend naar mij. 'Ik moet eerst naar een patiënt die op stervende ligt. Daarna ben ik zo snel mogelijk terug.' Ik knikte zwakjes. Pascall en Link die zaten aan de zijkant van het bed. 'Waarom gebeurd dit jou nou weer?' Met een heel zwak glimlachje keek ik hem aan.

'Altijd als er iemand dood gaat hoor ik stemmen in mijn hoofd die schreeuwen.' Link en Pascall keken me bang aan. Het was inmiddels al een paar minuten later. Opeens schoot ik overeind. Pascall en Link die stonden ook op. Ik kreeg een snellere ademhaling. En toen kwam het... De schreeuw. 'Aahhhhhhhhh!' Eerst kwamen er alleen maar barstjes in de lampen. Daarna knapte ze stuk voor stuk. Link die sprong achter me en pakte me stevig vast. Hij deed bepaalde dingen op mijn gezicht waardoor ik rustiger werd. Mijn schreeuw eindigde met hevig adem halen.

Een andere dokter kwam binnen rennen. Nog steeds lag ik in Link's armen. Het was fijn dat hij me vast bleef houden. Pascall en de dokter keken me onderzoekend aan. Pascall deinsde een eind achteruit nadat hij een paar plukjes haar achter mijn oor deed. De dokter die ging verder in mijn haar kijken. Ik draaide me hoofd om naar Link. Aan zijn ogen te zien was hij bang. Net als iedereen hier denk ik. 'Hoe komt daar bloed? Voor de rest zit er toch geen wondje ofz?' Link liet me langzaam los en keek me diep in mijn ogen aan.

'We weten een theorie maar het klinkt misschien heel raar.' Ik knikte. Niks was namelijk raarder dan dat ik de hele tijd moest schreeuwen. 'Kan iedereen even weg? Dit moet namelijk even alleen tegen haar.' Iedereen knikte en liep weg. Pascall die liep als laatste weg. Hij keek me nog even aan maar liep uiteindelijk toch door de deur. De dokter ging op het randje van mijn bed zitten. 'Je gaat ons waarschijnlijk niet geloven maar de doktoren denken dat je een banshee bent.' Ik keek ze verbaasd aan. 'Als in een vrouw die witte haren heeft.'

'Die ook nog eens vroeger verscheen begrafenissen of wanneer er iemand dood was.' De dokter knikte. Ik keek hem verbaasd aan. 'Je kan wel naar huis maar je moet het wel oppassen.' Ik knikte en stond met veel pijn op. Stap voor stap liep ik de deur door. Pascall die stond op en liep gelijk naar me toe. 'Gaat het met je?' Ik knikte. Pascall die sloeg een arm om me heen en liep samen met me naar de rest. 'Wat had de dokter allemaal gezegd?' Link die keek bezorgd naar mij. 'Gewoon dat ik veel moet rusten.' Iedereen knikte.

We liepen met z'n alle naar de auto's. Jet en Caitlin stonden daar te wachten. 'Laten we maar naar je huis gaan.' Ik knikte. Een tijdje zaten we in de auto op weg naar mijn huis. Ik keek de hele weg alleen maar naar buiten. Toen we er eindelijk waren liep ik zo snel mogelijk naar binnen. Ik ging naar boven en sloot mezelf op op mijn kamer. Mezelf liet ik vallen op de grond. Waarom ik? Het komt zeker door die verdomde Bradd. Langzaam lopen de tranen over mijn wangen. 'Peline, gaat het wel met je?' De lieve stem van Link hoor ik vanachter de deur.

Ik veeg snel de tranen weg die over mijn wangen lopen. 'Ja hoor.' Ik sta op en open de deur. Ik voel dat tranen over mijn wangen beginnen te lopen dus draai ik me om. Link trekt aan mijn arm en trekt me daardoor gelijk in een knuffel. 'Rustig maar het is oké.' Ik schud mijn hoofd. 'Het is niet oké Link.' Langzaamaan voel ik me rustiger worden. 'We gaan je hiermee helpen. Koste wat kost.' Ik knik langzaam. Zelf weet ik namelijk dat niemand mij kan helpen. Dit moet ik in mijn eentje doen.

Zo dat was weer een deel. I know het was lang geleden maar hier is die dan