Βρώμικα Παιχνίδια

κεφάλαιο 19

Ο κρύος καφές έχει κάτσει στον λαιμό μου άσχημα και εδω και λίγα λεπτά βηχω τόσο πολύ που όλο το μαγαζί είχε στρέψει το βλέμμα του σε εμένα που εμοιαζα με ετοιμοθάνατο άνθρωπο.

"Παιδάκι μου ηρέμησε σε λίγο θα βγάλεις τα εντερα σου με τόσο βήχα!!" ακούω την φωνή της Κριστιν δίπλα μου και νιώθω το χέρι της να κοπανάει δυνατά την πλάτη μου λες και θα καταφέρει κάτι. Προσπαθώ να της κάνω νόημα για να σταματήσει αλλά αυτή με κοιτάει σαστισμένη και με βαράει πιο δυνατά. "ΣΤΑΜΑΓΑ ΡΕ ΚΡΙΣΤΙΝ!" καταφέρνω να πω και εκείνη μαζεύει τα χέρια της.

Παίρνω βαθιές ανάσες και αφού καθαρίσω τον λαιμο μου και κάτσω κανονικα στη θέση μου στρωνοντας το πουκαμίσο μου, τους λέω ήρεμα. "Είσαι χαζή παιδάκι μου; Τι να συμβαίνει; τίποτα απολύτως δεν συμβαίνει! Τι να συμβεί δηλαδή; Τίποτα γιατί ειμαι με τον Ιαν! Οπότε δεν συμβαίνει τίποτα. Τίποτα απολύτως."

Οση ώρα μιλαω εκείνες με κοιτανε με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη και δεν καταλαβαίνω τον λογο. "Ασε τα ψόφια σε εμας Εμμα. Είδαμε που σου έκλεισε το ματι όταν έφευγε." μου απαντάει η Κατερίνα με μια σιγουριά.

Στραβοκαταπινω και κοιτάω οτιδήποτε άλλο εκτός από τις ματιές τους που με γεμίζουν και άλλες τύψεις. "Έχει τικ το παιδί τι να κάνουμε;" λέω την πιο φθηνή δικαιολογία που μου έρχεται στο μυαλό και απορώ πως τα σκέφτομαι έτσι.

Εκείνες αρχίζουν να γελανε και απλά κάθομαι και τις παρατηρώ με μισό μάτι μέχρι να τελειώσουν. "Τι;" τις ρωτάω όταν -επιτέλους- σταματανε τα γέλια τους. "Έλα τώρα ρε Εμμα, άλλη βλακεία δεν είχες να πεις;" "Ακριβώς. Είναι αδερφή σου και εγώ η κολλητή σου, νομίζεις δεν σε ξέρουμε; Οπότε σταματα τις δικαιολογίες και πες μας τι γίνεται." βγάζω έναν αναστεναγμό απελπισίας και στηρίζω το κεφάλι μου στα χέρια μου τρίβοντας τους κροταφους μου.

Ότι και να τους πω δεν πρόκειται να με πιστεψουν, με ξέρουν αρκετά καλά. Όμως από την άλλη αν τους πω μπορεί να μη καταλάβουν. Ούτε εγώ όμως με καταλαβαινω. Στο κάτω κατω θα μου κάνει καλό να μιλήσω σε κάποιον και τα κορίτσια ευελπιστώ να με καταλάβουν και να με βοηθήσουν σε όλη αυτή τη τρέλα.

"Καλώς.." ψιθυρίζω τόσο ώστε να με ακούσουν μόνο αυτές και προσπαθώ τις σκέψεις μου να τις βγάλω με λόγια. "Με.." "ΣΕ ΧΤΎΠΗΣΕ;" "ΣΕ ΒΊΑΣΕ;" "ΘΑ ΤΟΥ ΚΌΨΩ ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΊΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟ ΤΑΙΣΩ ΤΟΥ ΜΑΛΑΚΑ." "ΘΑ ΤΟΥ ΣΠΆΣΩ ΤΗΝ ΜΟΎΡΗ ΤΟΥ ΓΈΛΙΟΥ!" "ΠΩΣ ΤΌΛΜΗΣΕ ΝΑ ΚΆΝΕΙ ΚΑΤΙ ΤΈΤΟΙΟ;" "ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΏΣΕΙ ΠΊΚΡΑ Ο ΗΛΊΘΙΟΣ!" φωνάζουν και οι δύο, η μια μετά την άλλη και έχω μείνει σοκαρισμένη να τις κοιτάζω. Μια λέξη είπα και έβγαλαν τα δικά τους συμπεράσματα! Έχουν σηκωθει και οι δύο όρθιες και συνεχιζουν να φωνάζουν τόσο πολύ που όλο το μαγαζί έχει γυρίσει και μας κοιτάζει ετρομο. Οι καημένοι τι θα πιστεύουν..