Natuurkind

3. Wacht, wat?

Met knallende koppijn verdwijnt het zwart voor mijn ogen, waar ben ik? Wat voor rare gedachten zwierven er in mijn hoofd rond? Als ik iets meer mijn ogen open, zie ik dat Raf met een bezorgde blik in zijn ogen over me heen hangt. 'Gaat het?' Vraagt hij lief. Ik sta op en zeg dat er helemaal niks aan de hand is, maar vraag wel wat er is gebeurd.

Hij lacht en begint met vertellen: 'Net toen we aan het lopen waren moesten we over een paar rotsen klimmen, ik wilde dat je het veilig deed, met een touw dat ik vasthield. Maar jij was zo eigenwijs om te zeggen dat je hartstikke goed kon klimmen en dit al vaker had gedaan zonder touw. Ik was dus zo dom om dat te geloven en ik gaf je je zin. En daar ging je klimmend zonder touw. Het ging nog best goed totdat je bij een erg lastig stuk kwam en je voet verkeerd zette. Ik zag het al aankomen, maarja jij wou niet luisteren. Ik probeerde je nog op te vangen, maar je hoofd kwam tegen een andere rots waardoor je van richting veranderende. Als er geen bladeren op de grond lagen was je waarschijnlijk dood geweest.

Ik zag dat je nog ademde en alleen bewusteloos was en een kleine, naja, grote hoofdwond had. Gelukkig ben ik hier bekend en kan ik goed met planten omgaan. Toen ik terug kwam na het zoeken was je allerlei rare dingen aan het mompelen: 'Floris, papa laat me niet in de steek!' Na een paar etmalen deed je langzaam je ogen open. En dat was het wel zo'n beetje. Voordat je nog een keer zegt dat het prima gaat, je ziet eruit als Bloody Marie, wit en bebloed.'

Nadat hij dit verteld heeft vraag ik schokkend: 'Wacht, hoelang zei je al dat ik hier lig!?'
"Misschien iets langer dan 3 dagen." 'Waaaatt!' roep ik. Ik was al een keer bewusteloos, maar dat was iets van 4 uurtjes. Niet 3 dagen. "Jup je was helemaal knock-out" zegt hij met een sneaky glimlach op zijn gezicht. Zuchtend ga ik weer liggen en weet even niet wat ik moet zeggen. Wat ik wel weet is dat ik een geluid hoor, wat niet erg ongevaarlijk klinkt en het is recht voor ons.