Ocean

Bölüm 19

Ne zaman böylesine çırpınır olmuştu kalbim Jongin'e? Ne zamandan beri ona aittim? Hiç bir fikrim yok. Bildiğim tek şey şu an huzurlu olduğum. Rüyalarımın bile mutluluk içermesi. Bunun benzeri şeyler.

Sabah kalktığımda Jongin'i göremedim ama endişelenmedim. Muhtemelen şirkete gitmişti çünkü. Hayal meyal hatırlıyorum, sabah Haneul'le konuştuğunu. Şirkette bir şeyler yapması gerekiyordu. Yavaş yavaş keyifle kahvaltımı yapıyordum. Bu rahatlık hep Jongin'in sayesindeydi. Sonuçta... Artık çekmem gereken bir aşk acısı yoktu; üzülmem gereken bir yitik canım yoktu. Sadece Jongin ve ben vardık. Ve bizim geleceğimiz. Yaklaşık on saat sonra kapım çaldığımda, evet bu uzun bir süreydi ama Jongin meşgul bir insandı sonuçta. Hemen de eve gelecek değildi.

"Oh... Yifan."

"İçeride birileri var mı?"

"Hayır, yok. Tek başımayım."

"Hadi biraz oturalım."

"Geçsene."

İçerideki koltuklardan birine aşırı derecede korkutucu bir sakinlikte oturduğunda içimde bir şeylerin koptuğunu hissettim. O sanki sakinleştirici almış gibiydi. Ya da onun türü bir şeyler. Öyle ki dudağının hemen altında kaslarının kasılıp gevşediğini fark ettim. Bu istemsizce olan bir şeydi, fark etmemek mümkün değildi. *(y/n; sadece bana mı olur bilmem?)* 

"Luhan."

"Yifan?"

"Jongin hastanede."

"Nasıl? Ne için? Önemli bir şeyi mi var? Bana neden haber vermediler? Ne oldu Yifan? Birisi mi bir şey yaptı.... Hayır... Chanyeol deme bana ne olursun!"

"Soru sormayı bırakır mısın?"

"Anlat o zaman!"

"Amcası vurmuş."

"NE?!"

"Sabah olmuştu olay. Haberi aldığımda kendime gelemedim. B-ben... Jongin benim kardeşim gibi onu kaybedeceğim gerçeğini hazmedemedim."

"Şimdi peki? İyi mi şimdi?"

"Elbette; amcası hastanede kapıda bekliyor olmasa her şey çok daha iyi olacak."

"O adam bir de orada bekliyor mu?"

"Evet, bekliyor."

Hışımla ayağa kalktım ve çıkmaya yeltendim ama Yifan durdurdu.

"Boşuna gitme. Yüzsüz herifin teki; Joonmyeon suratına tükürdü, etti ama bir kere bile gitmeye yeltenmedi."

"Ben onu nasıl gönderirim biliyorum!"

"Haneul senin gelmeni istemiyor hem de. Dediğine göre, amcası senin için bekliyormuş."

Aklımda Jongin'in beni ondan köşe bucak saklaması geldiğinde kalktığım hızda geri oturdum.

"O iyi olacak öyle değil mi?"

"Evet olacak."

Uzunca bir süre sessiz kaldık. Yifan dizlerime yatana kadar da öylece duvara bakıyordum.

"Benden nefret ediyorsun öyle değil mi?"

"Neden nefret edecekmişim senden?"

"Joonmyeon'u senden çaldım. Şimdi birlikteyiz ve mutluyuz. Ama senin içinde bir burukluk var, nedeni belli."

"Aştım onu Yifan. Jongin bana yardım ediyor... hem kim böylesine masum, böylesine iyi kalpli bir insanla yaşarken ona karşı bir şeyler hissetmez? Joonmyeon'u unutalı oldu baya."