Περπατούσαμε μαζί, δίπλα δίπλα και με κρατούσε απαλά από το χέρι.
Κάναμε μία μικρή βόλτα στην πόλη με χαλαρή συζήτηση. Ενώ είχαμε περάσει μπροστά από τις πολλές καφετέριες της πόλης, συνεχείσαμε να προχωράμε προς την παραλιακή πλευρά της που απλωνόταν μπροστά μας για πολλά μέτρα, πάνω σε έναν ξύλινο διάδρομο που βασιζόταν στην άμμο.
Σταματήσαμε να μιλάμε και κοιταζόμασταν που και που.
Και όμως, δεν ήταν αυτή η άβολη σιωπή που πάντα ένιωθα να με πλακώνει.
Ήταν η σιωπή της γαλήνης που αιωρούνταν στον αέρα.
Δεν χρειαζόμασταν τα χείλη και τη φωνή για να μιλήσουμε.
Τα μάτια ήταν η δική μας φωνη με μία ξεχωριστή διάλεκτο μόνο για μας, που μόνο εμείς καταλαβέναμε.
Ξαφνικά εκείνος σταμάτησε.
Τον κοίταξα με απορία και αυτός μου χαμογέλασε καθησυχαστικά.
Με τράβηξε απαλά από το χέρι και φτάσαμε μέχρι το σημείο που το κύμα σκάει και γλύφει την άμμο.
Έβγαλε το λεπτό ανοιξιάτικο μπουφάν του και το άπλωσε κάτω.
Έκατσε πάνω του και μετά με τράβηξε στην αγκαλιά του.
Μου φάνηκε περίεργο.
Ποτέ δεν ήταν "ρομαντικός".
Η εκδηλώσεις αγάπης του έφταναν μέχρι το να μου κράτα το χέρι προστατευτικά ή και κάποια αγκαλιά στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Σήμερα όμως ήταν διαφορετικός.
Στη διάρκεια της βόλτας μας με κρατούσε σφιχτά από τη μέση οπότε περνούσαμε το δρόμο και όποτε άφηνα το χέρι του καθώς περπατούσαμε εκείνος το ξαναέπιανε αποφασιστηκά και το κρατούσε κοντά του.
-Τι σκέφτεσαι πάλι και χάθηκες, η φωνή του με έβγαλε από τον χείμαρρο σκέψεων που με είχαν κατακλύσει.
-Τιποτα το ιδιαίτερο, του είπα απλά και αποφάσισα πως δεν θα του μετέδιδαν καμία από τις σκέψεις μου.
-Ξερεις, καταλαβαίνω πως σου φαίνεται περίεργο το όλο σκηνικό με εσένα κ εμένα δίπλα από τη θάλασσα αγκαλιασμένοι λες και είμαι κανένας ρομαντικός φλώρος και σαν να είμαστε κανένα ζευγαράκι αλλά υπάρχει λόγος.
Τον κοίταξα διερευνητικά αλλά και λίγο θυμωμένα, προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοεί.
Και ναι, με πείραξε αυτό το "κανένα ζευγαράκι".
Μπορεί να ειμασταν κολλητοί, όμως πολλοί μας περνούσαν για ζευγάρι, και πολύ ερωτευμένο μάλιστα!
Αλλά που να ήξεραν πως, για εμένα τουλάχιστον, αυτό ίσχυε.
Για τον άντρα που με κρατούσε στην αγκαλιά του αυτή τη στιγμή, δεν ήξερα.
Και φοβόμουν να μάθω.
Έτσι, περίμενα πάντα να μου πει πως έστω και λίγο μ'αγαπά.
Πως δεν περνώ απαρατήρητη.
Πως καμία φορά φαίνομαι, έστω και λιγο, όμορφη στα μάτια του, ξεχωριστή.
Μα αυτό δεν γίνεται ποτέ.
