verstoppertje...

Tik,tak.tik,tak.

De agent duwde de zusjes naar achter:" laat hem doen, wij kunnen niks doen." "Inderdaad , laat me doen , jullie kunnen toch niets meer doen, maar nu ik er over nadenk wil ik hen ook." Hij wees op Julie en Cindy. " En jij rennen..." De agent keek raar. Maar de ogen van Jeffrey begonnen te gloeien. En de agent begon automatisch te rennen op zoek naar versterking.

Jeffrey nam Julie, Freya en Cindy door heel het huis en liet elke deur afsluiten en nam de sleutels van hen af. "Ga nu maar rennen." De meisjes begonnen te rennen. Tot dat Julie stil stond: "Waarom staan we te rennen als we toch niet kunnen ontsnappen?" "Goed punt" zei Freya. Daar stonden ze dan, in de badkamer, zonder enig idee waar ze nu naartoe moesten.

"Ik weet het! Kijk dat raam! We moeten heel stil zijn!" fluisterde Freya die Cindy het raam aan knikte. "Denken jullie echt dat hij zo stom is?" vroeg Julie.

"Dommer dan jou kan toch al niet" zei Cindy en begon te lachen

"Shut up! We zitten met een gek in huis en jij kan nog lachen?!" riep Freya uit die het niet grappig vond. Normaal kon ze altijd lachen met wat haar vriendinnetje zei, maar nu,... nu pastte het gewoon niet. Ze waren radeloos, zo radeloos dat Julie het uit weende " Ik wil dit niet, ik kan het gewoon niet meer aan! We wouden verstoppertje spelen voor ons plezier, maar het wordt gewoon maar erger en erger, was het allemaal maar een droom, een nachtmerrie!"

"Ssst, het komt wel in orde!" zei Cindy, die Julie tevergeefs probeerde te troostten.

Freya kwam erbij zitten.

"Hey", begon ze, "ken je onze groet nog?"

Friends for ever dat zijn wij, plezier maken dat hoort erbij! Plezier maken zonder ruzie dit is geen illusie. Wij kunnen alles aan, onze vriendschap is nooit gedaan!

Dat maakte de meisjes weer op een goed spoor.

Ze begonnen eraan.

Klik, klik, raampje open!

Daar gingen ze bijna, totdat...

... tik, tak, tik, tak, tik, tak, ...